Console Gamez Just because we love games

February 21, 2015

Summoner

Filed under: Playstation,Playstation Only,Playstation Reviews,Reviews — Tags: , , , — consolegamez @ 4:37 pm

Ένα πραγματικό RPG παιχνίδι για PS2 και μάλιστα πολύ μα πολύ παλιό.

Ενισχυμένο με ένα πολύ αξιοπρεπές “AI” (artificial intelligence – τεχνητή νοημοσύνη) μεταφέρεται από το PC σε PS2.

Ο Τζότζεφ γεννήθηκε με το σημάδι του Summoner (ο εκλεκτός που μπορεί να επικαλεσθεί δαίμονες) και το πεπρωμένο του είναι να συλλέξει τα μαγικά δαχτυλίδια στα οποία είναι παγιδευμένα τα στοιχεία που μπορεί να ελέγξει.

Αναλαμβάνει αποστολές αποκτά μαγικές δυνάμεις και γίνεται άξιος για την κατάκτηση των δαχτυλιδιών.

Προδοσία, συντροφικότητα και ανατροπές σχηματίζουν το σενάριο του Summoner πάντα στο κλίμα των γνήσιων, σε πολλούς γνωστών, παιχνιδιών ρόλων.

Η THQ ανέλαβε την κατασκευή των ατμοσφαιρικών γραφικών, την εξαιρετική αναπαράσταση των χαρακτήρων και τη μουσική που έντυσε το αυτό το παιχνίδι φαντασίας. Το συνιστούμε ανεπιφύλακτα!

 

Εικόνες

February 20, 2015

The Godfather

Ξεκινήστε ως συνεργάτης της οικογένειας Corleone και ανεβείτε στην υψηλότερη θέση του οργανωμένου εγκλήματος. Το παιχνίδι ξεκινά με την διαμόρφωση του χαρακτήρα που θα πρωταγωνιστεί και που θεωρείται πως είναι εκείνος που έχει βοηθήσει ενεργά την φαμίλια Corleone για να «διεκπεραιώσει» τις υποθέσεις της με τις άλλες οικογένειες.

Έτσι λοιπόν, διαμορφώνει ο χρήστης κατ’ επιλογή τα χαρακτηριστικά του προσώπου του, προσθέτοντας και τις πιο ακραίες λεπτομέρειες που μπορεί κάποιος να φανταστεί (όπως σημάδια στο πρόσωπο, μέγεθος – πλάτος και μήκος μύτης κ.ο.κ.).

Για να ανέβει ο πρωταγωνιστής στην θέση του Δον πρέπει να εκβιάσει για προστασία όλα τα μαγαζιά των περιοχών της Ν. Υόρκης (Little Italy, New Jersey, Brooklyn και Hell’s Kitchen) και να εξαγοράσει τις υπηρεσίες των οργανωμένων εκβιαστών ώστε να αποκτήσει έλεγχο.

Στην περίπτωση που δεν ενδιαφέρεται ο οργανωτής αυτών το παράνομων δραστηριοτήτων να συνεργαστεί τότε μπορείτε να «ξεκαθαρίσετε» την σχέση σας με βία. Αυτό όμως προϋποθέτει βεντέτα με την αντίστοιχη φαμίλια που πουλάει προστασία και διακινεί τις παράνομες δραστηριότητές της στο εκάστοτε κατάστημα. Ο εβδομαδιαίος μισθός από τα καταστήματα πουλάτε προστασία θα ανεβαίνει και η φαμίλια θα σας επαινεί για την καλή σας συνεργασία ανεβάζοντας την αμοιβή σας και τον βαθμό σας.

Ασφαλώς και στο παιχνίδι συναντάμε τον Marlon Brando στο ρόλο του Vito Corleone τον James Caan ως Sonny, τον Robert Duvall στον ρόλο του Consilieri Tom Hagen. Ασφαλώς στην υπόθεση εμπλέκονται σχεδόν όλοι οι ηθοποιοί που έπαιξαν στο αριστούργημα των F. F. Coppola και του Mario Puzo όπως ο Pete Clemenza, ο Emilio Barzini, ο Fredo Corleone, ο Sollozzo και ο Luca Brasi.

Το gameplay δεν είναι σε καμία περίπτωση μονότονο μιας και ανά πάσα στιγμή θα πρέπει να εκπληρώσετε τις αποστολές σας και συγχρόνως να σας κυνηγούν γκάνγκστερ λόγο βεντέτας, να πρέπει να χρηματίσετε διεφθαρμένους αστυνομικούς για να μην σας ενοχλούν καθώς και «βρώμικα» μέλη του FBI για να σταματήσουν τις εναντίων σας εντάσεις άλλων οικογενειών απέναντί σας.

Πλούσια δράση, πρωτοτυπία στο ανορθόδοξο gameplay (θυμίζει το Grand Theft Auto), εκπληκτικά σχεδιασμένοι οι χαρακτήρες του παιχνιδιού, μιας και δεν έχει δοθεί βάση μόνο στα χαρακτηριστικά του προσώπου τους αλλά και στην αναπαραγωγή των διαλόγων τους από τους γνωστούς ηθοποιούς (εκτός του Marlon Brando) και στην απίθανη κίνηση του σώματός τους.

Όλα αυτά ντύνονται από την υπέροχη και πραγματικά κλασσική μουσική που σηματοδότησε την εποχή του 30 από τον Nino Rota. Αποκτήστε σεβασμό απέναντι στους αντιπάλους σας και στους «πελάτες» σας και γίνετε Don σε μία εποχή και έναν κόσμο που το έγκλημα δεν τιμωρείτε.

Απίθανο gameplay! O Don Vito Corleone «επιστρέφει» από τον τάφο του και μας λεει: “Bonna Serra” και όλοι οι παλιοί ηθοποιοί εμφανίζονται «αγέραστοι» μπροστά στην t.v. σας από την κονσόλα σας.

Πιθανόν ο Al Paccino να μην ήθελε να δωρίσει το πρόσωπό του στο παιχνίδι και ο ηθοποιός που παρουσιάζει τον Michael Corleone δεν πείθει ως ο μεγάλος και μελλοντικός νονός της ταινίας.

Τα γραφικά δεν είναι λεπτομερή και δεν υπάρχουν μεγάλες διαφορές στους περιβάλλοντες χώρους των διαφόρων πόλεων που παρουσιάζονται.

 

Εικόνες

February 14, 2015

Fifa15

Filed under: Playstation,Playstation Reviews,Reviews,XBOX,XBOX Reviews — Tags: , , , — Mad Scientist @ 2:00 pm

Σαββατοκύριακό!!! Επιτέλους!!! Οι καλύτερες 2 μέρες για κάθε ποδοσφαιρόφιλο που σέβεται τον εαυτό του. Είτε βγεις με τους φίλους, είτε δεις το ματς στο σπίτι (με την απειλή παντόφλας να αιωρείται πάνω από το κεφάλι σου) ξέρεις ότι θα περάσεις καλά. Αυτή η τηλεοπτική αίσθητική του «περνάω καλά βλέποντας μπάλα» διαχέει κάθε πόρο του Fifa15, από την υψηλής τηλεοπτικής ποιότητας παρουσίαση σε κάθε ματς,  την ταχύτητα εναλλαγής των υπέροχα σχεδιασμένων  μενού του παιχνιδιού μέχρι και το φανταστικό soundtrack των 40+ τραγουδιών. Το ποδόσφαιρο είναι «γιορτή» και ο συγκεκριμένος τίτλος το αντιμετωπίζει ακριβώς έτσι, ειδικά στις κονσόλες νέας γενιάς (XboxOne, PS4) όπου και έχει γίνει τρομερή δουλειά στον τομέα αυτό.

Ως συνήθως, υπάρχει μια πληθώρα οnline gameplay επιλογών , με κορωνίδα το εθιστικό  ultimate team , όπου κάθε παίχτης φτιάχνει σταδιακά την εικονική ομάδα των ονείρων του και διαγωνίζεται μαζί με άλλους παίχτες ανά την υφήλιο για τίτλους και επιτεύγματα. Ένα πραγματικά εθιστικό mode, για αυτό προσοχή γιατί βλέπω να γυρίζετε τα σώβρακα ανάποδα για να γλιτώσετε χρόνο στο πλύσιμο (σ.σ. μπλιαχ ρε φίλε, μπλιαχ!). Ας μην γελιόμαστε, το παιχνίδι είναι φτιαγμένο για να παίζεται online, είτε σε επίπεδο απλού quick match, είτε σε ολόκληρες εικονικές σεζόν. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στο άρτιο matchmaking που βγάζει αντιπάλους/ομάδες της ίδιας δυναμικότητας αντιμέτωπους , κάθιστώντας τα ματς δίκαια και για τον πιο απαιτητικό, τουλάχιστον στα χαρτιά… Μόνο ρε παιδιά λίγο λιγότερο Ρεάλ Μαδρίτης και Τσέλσι σας παρακαλώ, γιατί έχει ξεφτιλιστεί το πράγμα… Ο παίχτης έχει επίσης την επιλογή να ακολουθήσει μια καριέρα προπονητή ή και να δημιουργήσει το δικό του επαγγελματία παίχτη. Οι επιλογές είναι απλά τόσες πολλές που κανείς δεν θα μείνει παραπονεμένος. Επιπρόσθετα η πλειονότητα αυτών των επιλογών είναι διαθέσιμη και για offline και για online παιχνίδι, για τους πιο «lone rangers» ανάμεσά μας . Και εδώ τώρα ρωτάει ο παίχτης με το δίκιο του: “ Ρε φίλε, καλά όλα αυτά. Το παιχνίδι πως παίζει μέσα στο γήπεδο;”.

Σε αυτό το σημείο ακριβώς εμφανίζεται το βασικό πρόβλημα του Fifa15, έναντι και του ανταγωνισμού. Το παιχνίδι παίζει σαν φλιπεράκι, απλά και ξάστερα. Το βλέπεις καθαρά στα online ματς. Οι χρήστες εκμεταλλεύονται συνέχεια τις ίδιες αδυναμίες του παιχνιδιού για να σκοράρουν (σ.σ. σκαφτή πάσα με 100% ακρίβεια βρέξει χιονίσει, δυσκολία των αμυντικών να ανταποκριθούν –το θέτω κομψά- στο 1 εναντίον 1 των πιο γρήγορων επιθετικών , μηδαμινές εξόδους των τερματοφυλάκων στην μικρή περιοχή τους σε μπαλιές φαινομενικά εύκολες κλπ.). Πιο συγκεκριμένα, ο παίχτης δεν χρειάζεται να υπόλογίσει φοβερά τις πάσες του μιας και αυτές καταλήγουν απλά και αυτοματοποιημένα πανεύκολα στον παραλήπτη τους. Σκάβεις την μπάλα και έβγαλες τετ α τετ απλά και τιμημένα, με τον online αντίπαλο να χτυπάει το κεφάλι του σε κάποια οθόνη ανά την υφήλιο, γιατί το παιχνίδι τον έδεσε πισθάγκωνα και δεν μπορεί να αμυνθεί (σ.σ. μμμμ…kinky, NOT!!!) . Γενικά η διαδικασία του να παίξεις άμυνα στο Fifa15 είναι σαν να προσπαθείς να μιλήσεις με τον Άδωνι(σ.σ. έλα τώρα που δεν ξέρετε και τον Άδωνι, γατάκια…) και να μην προσπαθήσει να σου πουλήσει βιβλίο… Θα είσαι φιλότιμος, θα προσπαθήσεις να αντισταθείς, αλλά στο τέλος θα υποκύψεις και θα το αγοράσεις το ρημάδι το βιβλίο για να το βουλώσει ο εθνικός μας μπουμπούκος. Μια άλλη πονεμένη ιστορία είναι οι τερματοφύλακες, οι οποίοι στη νέα γενιά κονσολών έχουν υποστεί λίφτινγκ, κολονοσκόπηση και γαστροσκόπηση ταυτόχρονα, με αποτέλεσμα να είναι αγνώριστοι. Ω ναι, πιάνουν σουτ στο γάμα «σαν σε προπόνηση»,  αλλά τρώνε όρθιοι ένα σουτ με ταχύτητα υπερήλικα συνταξιούχου οδηγού στον εθνικό δρόμο, που περνάει δίπλα στα πόδια τους. Βγαίνουν για έξοδο σαν λίμπερο εκτός μεγάλης περιοχής, ενώ δεν βουτάνε στο μισό μέτρο σε συρτές πάσες μέσα στη μικρή περιοχή για να πιάσουν τη μπάλα. Μιλάμε για θέατρο του παραλόγου, με αποκορύφωμα το χάσμα στην απόδοση των άριστων με τους μέτριους τερματοφύλακες, με τους δεύτερους να αποτελούν το δωδέκατο παίχτη του αντιπάλου (σ.σ. ο Αγαπούλας θα ήταν πραγματικά περήφανος για αυτούς, για ευνόητους λόγους). Όσο για το offline παιχνίδι, για μια ακόμη φορά το Fifa15 παίζει  χάλια(σ.σ. ειδικά στα δύο υψηλότερα επίπεδα, ενώ στο professional είναι αξιοπρεπές) με τον κάθε Johnson μιας χαμηλής κατηγορίας της Αγγλίας να μπορεί να βγάλει μια απίστευτη μπαλιά ακριβείας στην άλλη άκρη του γηπέδου σαν άλλος Gerrard και να ντριμπλάρει σαν το Μέσι. Καμία αληθοφάνεια δηλαδή, κρίμα στον εκτός γηπέδου σχεδιασμό που είναι υπέροχος (μενού, επιλογές , παρουσίαση κλπ.)…

Μη με παρεξηγείτε, το παιχνίδι παίζει γρήγορα, θα βάλετε και θα φάτε θεαματικά γκολ χωρίς ιδιαίτερο κόπο και θα πασάρετε τη μπάλα με ακρίβεια χιλιοστού είτε το θέλετε, είτε όχι. Σε αυτό το σημείο πρέπει να πω ότι το να καλιμπράρει κάποιος ρυθμίσεις για να φέρει το  παιχνίδι να «παίζει σωστά» όπως λένε πολλοί, είναι για εμένα μια ακόμα μεγαλύτερη απόδειξη των αδυναμιών του, παρά ουσιαστική λύση. Επίσης πρέπει να σημειωθεί ότι κάποια από τα αρνητικά του τίτλου έχουν στρώσει λίγο με τα συνεχή patches της ΕΑ. Συμπερασματικά, το Fifa15 (στις νέες κονσόλες) είναι ένας πολύ αντιφατικός τίτλος. Η άρτια παρουσίαση εντός και εκτός γηπέδου, το συνολικά πλούσιο περιεχόμενο και η πληθώρα gameplay επιλογών το εκτοξεύουν στη στρατόσφαιρα της ποδοσφαιρικής ηδονής. Από την άλλη το παιχνίδι παίζει σαν NBA JAM(σ.σ. όποιος δεν το ξέρει ας δει το λινκ) παρά σαν ρεαλιστικό ποδοσφαιράκι, με αποτέλεσμα οι αγώνες να αποτελούν ένα μηχανικό και αρκετές φορές εκνευριστικό διαγωνισμό εκμετάλλευσης των σχεδιαστικών αδυναμιών του παιχνιδιού, παρά του αντιπάλου όπως και θα έπρεπε, μειώνοντας κατά πολύ την εικονική ποδοσφαιρική ικανοποίηση και διασκέδαση που αυτός ο τίτλος υπερπαραγωγή όφειλε να προσφέρει στους πολυάριθμους οπαδούς του. Προσωπικά, το gameplay με ενδιαφέρει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο και σε αυτό το κομμάτι το Fifa15 αποτελεί ένα σημαντικό βήμα πίσω για τη σειρά. Ευελπιστώ προσωρινά…

 

Εικόνες

February 13, 2015

Shadow of Memories

Filed under: Playstation,Playstation Reviews,PSP,Reviews,XBOX,XBOX Reviews — Tags: , , , , , , — consolegamez @ 3:46 pm

Το Shadow of Memories αξίζει να αναφερθεί ακόμα κι αν προέρχεται από παλαιότερες κονσόλες όπως το Playstation 2 και το XBOX.

Είναι από τα πρώτα παιχνίδια adventure κονσόλας που μάλιστα είχαν κάνει αίσθηση για την μοναδικότητά τους.

Το παιχνίδι ξεκινά ως εξής:

O Eike Kusch μαχαιρώνεται σε ένα καφέ σε κάποια random φλαμανδική πόλη.

Όμως δεν έχει σκοτωθεί.

Ξυπνά σε ένα δωμάτιο από μία βαθιά φωνή η οποία του εξηγεί ότι δεν έχει πεθάνει και πως πρέπει να βρει τον δολοφόνο του.
Σκοπός του είναι να αλλάξει το παρελθόν ώστε να μην σκοτωθεί γνωρίζοντας τα πρόσωπα που βρίσκονται στη μυστήρια αυτή πόλη.

Το Shadow of Memories ή αλλιώς Shadow of Destiny όπου και μετονομάστηκε, είναι ένα από τα κορυφαία παιχνίδια καθαρού adventure μυστηρίου, χωρίς δράση ξεκινώντας την ιδέα για τον σχεδιασμό παιχνιδιών ανοιχτού κόσμου.

Ανάλογα πως θα απαντήσετε και πως θα δράσετε το παιχνίδι επιφυλάσσει διαφορετικά φινάλε χωρίς όμως να διαστρεβλώνει την ουσία της υπόθεσης του παιχνιδιού.

Πόσες φορές έχετε κολλήσει τα τελευταία χρόνια σε κάποια πίστα στο παιχνίδι σας;

Πλέον σχεδόν ποτέ δεν κολλάς σε πίστα διότι τα παιχνίδια του 21ου αιώνα έχουν σχεδιαστεί ώστε να παίζεις σαν οδοστροτήρας.

Στο Shadow of Memories κολλάς, σκέφτεσαι, επιστρέφεις σε κάποιο σημείο για να δεις αν υπήρχε κάποιο αντικείμενο που σου διέφυγε… γίνεσαι πραγματικός ντετέκτιβ.

Η διάρκεια του παιχνιδιού δεν είναι μεγάλη, βγαίνει σε 8 ώρες το πολύ.

Οι χαρακτήρες είναι σαν να έχουν βγει από ταινία anime.

Ο χαρακτήρας μπορεί να μετακινηθεί στην πόλη, όμως δεν μπορεί να εμπλακεί σε μάχες, ή να σκαρφαλώσει με άνεση φράχτες, σκάλες κλπ – κλασικό Adventure παιχνίδι δηλαδή.

Το παιχνίδι κυκλοφορεί για PSP από το 2010.

Αν καταφέρετε να το ανακαλύψετε θα παίξετε πραγματικά έναν μικρό θησαυρό.

 

Εικόνες

January 21, 2015

Assassin’s Creed III: Liberation HD

Αν το Assassin’s Creed Rogue κοστίζει 55 ευρώ το Assassin’s Creed Liberation πόσο θα έπρεπε να κοστίζει;
40 ευρώ; 30 ευρώ; Όχι αγαπητοί. Το Assassin’s Creed: Liberation HD κοστίζει 5 ευρώ αν το κατεβάσεις από το XBOX Live ή το Playstation Network.

Το παιχνίδι έκανε το ντεμπούτο του το 2012 μαζί με το Assassin’s Creed III για την κονσόλα PSP και επέστρεψε σαφώς βελτιωμένο με τα στάνταρ των γραφικών των μεγάλων κονσολών της MS και της Sony.

Για πρώτη φορά τον πρωταγωνιστικό ρόλο τον αναλαμβάνει μία γυναίκα assassin η οποία δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις ικανότητες των ανδρών συντρόφων της αδελφότητας των assassin.

Η Aveline δεν είναι assassin σαν τον Altair, ή τον Ezio, ή τον Connor.

Μεταμορφώνεται στα μπουντουάρ που ανακαινίζει στη Νέα Ορλεάνη σε περσόνα assassin, ή σε κόρη της πλούσιας οικογένειας που την υιοθέτησε, ή σε σκλάβα σε φυτεία.

Η κάθε περσόνα έχει διαφορετικές ικανότητες και δυνατότητες.

Ως κυρία των τιμών, τραβά λιγότερη προσοχή και δύσκολα ανεβάζει τον δείχτη αναγνωρισιμότητας. Έχει όπλο το ομπρελίνο της, όπου με αυτό πετάει δηλητηριώδη βέλη στους εχθρούς.

Ως σκλάβα με το παραμικρό μπορεί να ανεβάσει τον δείχτη αναγνωρισιμότητας αλλά έχει στη διάθεσή της όλα τα όπλα που αποκτά ως assassin.

Τέλος ως assassin, από προεπιλογή, ο δείχτης αναγνωρισιμότητας είναι ψηλά με συνέπεια να μην μπορεί να μείνει αρκετή ώρα σε ένα σημείο με φρουρούς ή εχθρούς διότι θα εμπλακεί άμεσα σε μάχη.

Η Aveline είναι κρεολή, ζει στη Νέα Ορλεάνη μετά το χαμό της μητέρας της και την υιοθεσία της από μία οικογένεια με περιουσία και ως assassin μέσα από την οικογενειακή επιχείρηση εντοπίζει και εξολοθρεύει Templar.

Οι τοποθεσίες που συναντάμε σε αυτό το Assassin’s Creed είναι μόνο δύο.

Οι βάλτοι της Λουιζιάνα, με επικίνδυνους κροκόδειλους αλλά με πολλές εκπλήξεις και η πόλη της Νέας Ορλεάνης, σε μία εποχή που οι περισσότεροι κάτοικοι μιλούσαν τη γαλλική διάλεκτο.

Εκτός από το να αλλάζει περσόνες, η πρωταγωνίστρια έχει τις ικανότητες των προηγούμενων πρωταγωνιστών της σειράς, μπορεί να σκαρφαλώνει δέντρα, να δολοφονήσει σε stealth mode και τέλος να εκτελέσει μεγάλα άλματα χρησιμοποιώντας τον γάντζο.

Το παιχνίδι έχει μικρή διάρκεια, όμως η πλοκή και ο ιδιαίτερος πρωταγωνιστικός χαρακτήρας το κάνουν ιδιαίτερο.

Εικόνες/PSP Wallpaper

January 6, 2015

Middle-earth: Shadow of Mordor

Το Shadow of Mordor διαδραματίζεται την εποχή μεταξύ των βιβλίων Hobbit και της Συντροφιάς του Δαχτυλιδιού.

Τώρα όλοι έχουμε δει πάνω από 10 φορές την τριλογία και ξέρουμε κατά που πέφτει περίπου εκείνη η εποχή. Το παιχνίδι είναι υβριδικό δράσης, περιπέτειας και ρόλων σε περιβάλλον ανοιχτού κόσμου – open world game.

Η ιστορία πάει ως εξής: ένας ranger – μανουλομάνουλο – ο Talion χρησιμοποιεί τις ικανότητες μίας οντότητας ξωτικού, του Celebrimbor – μην περιμένετε τώρα να αναφέρω ξανά αυτό τον γλωσσοδέτη – για να ολοκληρώσει τις αποστολές του.

Ως ranger χειρίζεται το σπαθί και τα μαχαίρια, ως ξωτικό χρησιμοποιεί τις αισθήσεις των elve με κύριο όπλο το τόξο.

Το παιχνίδι πάει ως εξής: όσο περισσότερους orc captain “καθαρίζετε”, τόσο αυξάνονται οι πόντοι που ξοδεύετε για την αναβάθμιση τον χαρακτήρα. Ας κάποιο orc σας εξοντώσει, αυτό θα προβιβαστεί σε orc captain και την επόμενη φορά που θα το συναντήσετε θα είναι πιο δύσκολο για να το εξολοθρεύσετε.

Τα orc κατατάσσονται σε διάφορες βαθμίδες που εμφανίζονται ως χάρτης μόλις ολοκληρώσετε κάποια αποστολή.

Η τελική βαθμίδα των orc, είναι οι υπαρχηγοί του Sauron και οι πιο δύσκολοι να σκοτώσετε. Επιλέγοντας από την οθόνη κατάταξης των orc τον αρχηγό που θέλετε να κυνηγήσετε στη σκοτεινή Mordor, εμφανίζεται στο χάρτη η τοποθεσία του.

Στη Mordor υπάρχουν και orc που μπορούν να αποκαλύψουν μυστικά των orc captain αφού τους ανακρίνει ο Talion.

Έτσι αποκαλύπτονται τα τρωτά και άτρωτα σημεία του κάθε αρχηγού των orc κάνοντας ποιο εύκολη την εξολόθρευση του.

O Talion και το ξωτικό δεν παίρνουν μόνο πόντους αναβάθμισης όταν εξοντώνουν τους αρχηγούς. Απελευθερώνοντας σκλάβους από orc είναι άλλος ένας τρόπος αναβάθμισης.

Καθώς προχωρά η βασική ιστορία, ενσωματώνονται οι παράπλευρες αποστολές σε αυτή.

Η διαφορά από ό,τι έχουμε δει σε υβριδικό παιχνίδι ρόλων και δράσης είναι πως μερικοί πόντοι αναβάθμισης αποκαλύπτουν νέες σούπερ ικανότητες του χαρακτήρα! Από εκεί που μαζεύεις πόντους για να βάλεις άλλον έναν μαγικό ρούνο στο σπαθί, ή για να αυξήσεις την μπάρα της ζωής του ήρωα, ξάφνου μπορείς να καβαλάς warg – ξέρεις αυτοί οι χαριτωμένοι λύκοι της Mordor.

Το Golum το συναντά αρκετές φορές στη Mordor ο Talion και παρότι μετά από αρκετές ώρες gaming – είναι τεράστιο το παιχνίδι – νομίζετε ότι το μόνο πράγμα που κάνετε είναι να καθαρίζετε Orc, ξάφνου η ιστορία αλλάζει και αποκτά βαθύτερο ενδιαφέρον – που δεν θα αποκαλύψουμε… μουάχαχα.

Ως γνωστό – lol – υπάρχουν διάφορα ήδη orc, τα απλά orc που σκοτώνονται εύκολα, οι Uruk-hai που είναι κομματάκι πιο δύσκολοι, οι αρχηγοί που ανάλογα με τη βαθμίδα που βρίσκονται γίνονται σούπερ δύσκολοι στο σκότωμα και οι bezerker που είναι Uruk-hai σούπερ ανθεκτικοί και δεν νιώθουν πόνο, άρα δύσκολοι κι αυτοί.

Όλα αυτά τα συναντά ο Talion, μαζί με διάφορα άλλα κτήνη της Mordor, παίζει και το One Ring στην ιστορία [όχι δεν λέω άλλα], βλέπεις και κανένα νάνο μέσα σε όλα αυτά, σου την πέφτουν και καλικάντζαροι [δύσκολη πίστα] και γενικά επικρατεί ένας χαμός στη σκοτεινή, σούπερ-αφιλόξενη γη της Μόρντορ.

Τα γραφικά είναι σχετικά καλά, οι κινήσεις του Talion και τα stealth kill που εφαρμόζει θυμίζουν πολύ Assassin’s Creed, σε πιάνει λίγο η ψυχή σου με τη μαυρίλα και τη σκοτεινιά της Mordor, κάποια bug υπάρχουν στις κινήσεις του Talion [δεν ανταποκρίνεται πάντα καλά] όμως το παιχνίδι τα σπάει.

Τα σπάει διότι ενσωματώνει τη δράση με διαφορετικές στρατηγικές, διαφορετικούς τρόπους εξόντωσης, εντυπωσιακές αναβαθμίσεις του ήρωα από εκεί που δεν το περιμένεις και μία ιστορία πολύ ενδιαφέρουσα.

Εκεί που το 2014 έχασε η Ubisoft με τα Assassin’s Creed Rogue και Unity, κέρδισε η Monolith.

 

Εικόνες

December 30, 2014

Assassin’s Creed Rogue

Το Assassin’s Creed Rogue στην ουσία είναι το 1/4 του Assassin’s Creed Black Flag σε περιεχόμενο στην ίδια τιμή.

Αυτό. Τίποτα παραπάνω, τίποτα παρακάτω.

Στην ουσία είναι μία προσπάθεια της Ubisoft να δείξει ότι δεν έχει γραμμένους εντελώς στα παλαιότερα της τους κατόχους της κονσόλας XBOX 360 και λάτρεις της σειράς AC.

Φορτσάροντας και δίνοντας τον καλύτερό της εαυτό – μόνο στα γραφικά δυστυχώς – με το Assassin’s Creed Unity για τις κονσόλες ΧΒΟΧ ΟΝΕ και PS4, σκέφτηκε “ας δώσω στον πτωχό λαό των παλαιών κονσολών – τους φτωχομπινέδες – μισό παιχνίδι Assassin’s Creed να πάει το παλιάμπελο.”

“Ας τους φτιάξω τάκα-τάκα και ένα διαφορετικό σενάριο για να μην νομίζουν ότι δεν έχουμε ιδέες” σκέφτηκε.

Και κυκλοφόρησε το 2014 το Rogue με πρωταγωνιστή έναν Assassin που στη συνέχεια μέσα από γνωστά και γραφικά σεναριακά κλισέ έγινε Templar στο πλευρό του Heytham Kenway, του πατέρα του Connor που γνωρίσαμε από το AC3.

Θα μου πεις “τρίχες κατσαρές”, θα σου απαντήσω “συμφωνώ απολύτως”.

Η πλοκή του παιχνιδιού, ψιλό-χοντρό-ρυχή. Ο Shay Cormac ήταν Assassin στο πλευρό του Achilles, του μελλοντικού μέντορα του Connor και επειδή έγινε μία στραβή με ένα από τα artifacts που ραίνουν από ‘δω κι από ‘κει με συνέπεια να καταστραφεί μία πόλη, ο Shey αποφάσισε να γίνει Templar. Και εκεί λες ή είναι τίγκα στα κόμπλεξ ο Shay ή στην Ubisoft μας κοροϊδεύουν. Μάλλον το δεύτερο.

Ας πάει στα κομμάτια το σενάριο, το παιχνίδι όμως; Είναι ακριβώς ίδιο με λίγες προσθήκες με το Black Flag.

Δηλαδή, παίρνετε το καραβάκι σας, τραβάτε σε διάφορα μέρη, επιτίθεστε σε καράβια και σε φρούρια και όλα αυτά το χειμώνα, σε μία Καραϊβική και έναν Ατλαντικό με παγόβουνα [ό,τι να ‘ναι].

Σε αυτό το παιχνίδι δεν θα σώζετε σκλάβους, αλλά θα ψάχνετε τους ρουφιάνους που καιροφυλακτούν για να σας σκοτώσουν, θα κατασκευάζετε βόμβες διαφόρων τύπων και θα παίζετε στο μεγαλύτερο ποσοστό του παιχνιδιού που λαμβάνει χώρα στη στεριά σε stealth mode.

Νταξ’ πλάκα έχει με τις βόμβες, μετά από λίγο μόλις αρχίζετε να καταλαμβάνεται περισσότερα φρούρια, συνειδητοποιείτε ότι οι πίστες είναι ίδιες με μικρές παραλλαγές.

Η ιστορία της σειράς που διηγείται πως ένας Assassin επέλεξε την αδελφότητα των Templar έχει πολύ ενδιαφέρον.

Το Assassin’s Creed Rogue όμως έχει καταφέρει να την κάνει αδιάφορη.

Αναλώνεται ο χρήστης στο κυνήγι – αυτό είναι το υποτιθέμενο κίνητρο – Assassins παρά να δίνει βάρος στον χαρακτήρα και τους λόγους της επιλογής του.

Οι τόποι περιήγησης είναι το γνωστό Homestead, η Νέα Υόρκη και λίγο από Παρίσι.

Φυσικά για μία ακόμη φορά θα χρειαστεί να κυνηγήσετε αγριόγατες, λύκους, αλεπούδες, λαγούς, αρκτικές φάλαινες – αυτές με το κέρατο – και διάφορα τέτοια.

Κάθε φορά που καταλαμβάνεται ένα φρούριο και μία αποθήκη με υλικά αυξάνεται την αξία της περιουσίας σας και συνεπώς αυξάνεται το ποσό που μπαίνει κάθε 20 λεπτά στην τράπεζα.

Μέσα σε όλα μαζεύετε κρυστάλλους, παρτιτούρες, διαμάντια, λύνετε κάποιους γρίφους, βρίσκετε θησαυρούς, κομμάτια από ένα θρυλικό σπαθί και χάρτες για κρυμμένους θησαυρούς που αν καταλάβετε ποτέ που βρίσκονται αυτές οι τοποθεσίες να μου τρυπήσετε τη μύτη.

Ξεχάστε τα τιρκουάζ κρυστάλλινα νερά και τις ζούγκλες των νησιών της Καραϊβικής.

Τώρα το τοπίο είναι χιονισμένο και η θάλασσα με παγόβουνα.

Συγκρίνοντας το πρώτο Assassin’s Creed με το Rogue, αποκαλύπτεται η θλιβερή διαπίστωση ότι λείπει η εμπειρία της περιήγησης, της εξερεύνησης.

Πλέον το παιχνίδι επικεντρώνεται στα objectives περισσότερο και λιγότερο στις διασκεδαστικές στιγμές που κάποτε είχαμε καθώς σκαρφάλωνε ο Etzio το Pantheon, ή τον πύργο του Γαλατά, ή το παλάτι των Δόγηδων στη Βενετία.

Περιληπτικά, αν έχετε περίπου 50 ευρώ να πετάξετε, πάρτε το παιχνίδι.

Αν τσιγκουνεύεστε, πολύ καλά κάνετε οπότε κρατήστε τα χρήματά σας για κανένα Shadows of Mordor που τα σπάει.

 

Εικόνες

June 19, 2014

Watch Dogs

 

Ναι κυρίες και κύριοι, επιτέλους κυκλοφόρησε το παιχνίδι που περιμέναμε εδώ και δύο χρόνια.

Ας ξεκινήσουμε ως εξής: το παιχνίδι είναι ά-ψο-γο!

Ε, εντάξει, έχει τις παθογένειες του, τα bug του, ψιλοθεματάκια με το χειρισμό του πρωταγωνιστή κατά τη διάρκεια καταδίωξης, αλλά αυτές είναι λεπτομέρειες.

Το παιχνίδι είναι άπαικτο, με την καλή έννοια.

Να μαζέψω λίγο τον ενθουσιασμό και να συνεχίσω με την πλοκή που είναι άπαικτη κι αυτή.

Η αποκάλυψη των μαζικών παρακολουθήσεων από την NSA από τον Edward Snowden ενέπνευσε τηλεοπτικές σειρές [Person of Interest] αλλά και παιχνίδια, όπως το Watch Dogs.

Η ιστορία έχει ως εξής, ο Έινταν, ωραίος και σέξι άντρας φυσικά, είναι hacker [με την κακή έννοια]. Χειρίζεται ένα σύστημα, το ctOS, το οποίο είναι εγκατεστημένο στο Chicago και παρακολουθεί όλους τους κατοίκους της πόλης.

Δεν έχει ηθικές αναστολές καθώς χακάρει λογαριασμούς διεισδύοντας κατά παραγγελία στο σύστημα για να αποκαλύψει μυστικά, κώδικες, ή ακόμα και να σκοτώσει.

Μέχρι που σε μία από τις δουλειές το τίμημα ήταν μεγαλύτερο, η ζωή της ανιψιάς του.

Και μπαίνοντας σε σεναριακά κλισέ, το παιχνίδι ξεκινά με τον ωραίο [αχ] Έινταν να ψάχνει να βρει τη σχέση του θανάτου της ανιψιάς του με κάποιον από τους πρώην συνεργάτες του.

Η πλοκή αποκαλύπτεται μέσα από απαγωγές, εκβιασμούς, ανατροπές και πολλή μα πολλή δράση.

Όποιος παίζει Assassin’s Creed θα δει αρκετές ομοιότητες στο gameplay με το Watch Dogs – στο κάτω-κάτω από την ίδια εταιρία σχεδιασμού προέρχονται και τα δύο παιχνίδια.

Οι παρακολουθήσεις, οι καταδιώξεις, ο χάρτης, οι παράπλευρες αποστολές που βοηθούν στην αναβάθμιση του χαρακτήρα είναι τα κοινά σημεία του Watch Dogs με το Assassin’s Creed.

Το Watch Dogs όμως, σε αντίθεση με ό,τι άλλο έχετε παίξει, δεν επαναλαμβάνεται, δεν είναι βαρετό και σε καμία στιγμή δεν είναι κουραστικό.

Θέλεις να παίζεις όλη την ώρα, μέχρι να βρεις τι παίζει, ποιος είναι ποιος και ποια είναι η συνέχεια της ιστορίας.

Το έχουμε ξαναπεί, το άλφα και το ωμέγα, για ένα πολύ καλό παιχνίδι περιπέτειας είναι το καλό σενάριο και εδώ το σενάριο είναι η κινητήρια δύναμη που σε κάνει να κυνηγάς την βασική ιστορία και όχι τις παράπλευρες.

Λοιπόν, ο Ένταν τι μπορεί να κάνει;

Σχεδόν τα πάντα!

Μπορεί να χακάρει σε λογαριασμούς και να κλέψει τα χρήματα από αυτούς, να μπει στο ctOS σύστημα και να χακάρει τους υπολογιστές και τις κάμερες των κατοίκων της πόλης και να δει πόσο ανώμαλος είναι ο καθένας [τελικά είναι πολλοί οι ανώμαλοι στο Chicago].

Μπορεί πουλήσει κλοπιμαία στο ενεχυρονδανειστήριο και να αγοράσει ανταλλακτικά για να κατασκευάσει βόμβες, ή άλλα gadget που προκαλούν συσκότιση κλπ.

Μπορεί να αγοράσει όπλα και σφαίρες, μπορεί να οδηγήσει αυτοκίνητο, νταλίκα, μοτοσυκλέτα, σκάφος θαλάσσης. Μπορεί να τρέξει, να κρυφτεί, να παρακολουθεί μέσω των διαφόρων καμερών ώστε να διεισδύσει εκεί που επιθυμεί. Μπορεί να κολυμπήσει, να ανέβει σκάλες, να βρεθεί σε μάχη σώμα με σώμα.

Μπορεί να χακάρει τα οδικά φανάρια, τα ελικόπτερα, τις μπαριέρες, τις πόρτες των γκαράζ και γενικά ό,τι ηλεκτρονικό υπάρχει στην πόλη.

Ναι, κάνει σχεδόν τα πάντα.

Ταυτόχρονα μπορεί να αναβαθμιστεί καθώς αποκτά περισσότερη εμπειρία, ξέρετε τώρα, τα γνωστά.

Στο Assassin’s Creed όταν ήθελες να παίξεις multiplayer έπρεπε να βάλεις το δεύτερο CD του παιχνιδιού.

Στο multiplayer του Watch Dogs μπορείς να παίξεις ανά πάσα στιγμή δίνοντας την αίσθηση ότι δεν φεύγει ο ήρωας από την πλοκή.

watchdogs_8

Δηλαδή εκεί που χρησιμοποιείς το κινητό σου για να χρησιμοποιήσεις τον profiler και να χακάρεις λογαριασμούς ανύποπτων πολιτών, σου έρχεται ειδοποίηση με μωβ χρώμα ότι κάποιος προσπαθεί να σου κλέψει τα αρχεία. Αν δεχθείς το challenge, θα μπεις σε multiplayer mode, για να βρεις τον δράστη προτού αποκτήσει το 100% των αρχείων σου.

Πέρα από τη βασική αποστολή, υπάρχουν και παράπλευρες αντίστοιχες αποστολές που εφόσον επιτευχθούν δίνουν πόντους εμπειρίας για μελλοντικές αναβαθμίσεις του χαρακτήρα.

Επίσης στο παιχνίδι, μπορείτε να παίξετε πόκερ και ύποπτα κατώγια, να παίξετε mini arcade, Super Mario τύπου παιχνίδι, να παίξετε με αγώνες ταχύτητας με αυτοκίνητα αμολώντας το nitro στην ευθεία και άλλα πολλά.

Όσον αφορά τα γραφικά τώρα, θυμάστε το trailer του Watch Dogs στην έκθεση E3 δύο χρόνια πριν που μας άφησε κάγκελο;

Ε, καμία σχέση.

Τα γραφικά που μας υποσχέθηκαν σε αυτό το παιχνίδι δεν υπήρξαν ποτέ.

Άλλο αρνητικό, πέρα από τα διάφορα bug είναι η δυσκολία χειρισμού του πρωταγωνιστή παρότι το σύστημα στόχευσης είναι πολύ καλύτερο από το GTA.

Όταν μετακινείτε τον ήρωα από γωνία σε γωνία και από σημείο προφύλαξης σε άλλο για να μην σας εντοπίσουν οι εχθροί, είναι πολλές οι φορές που δεν εμφανίζεται η ένδειξη του  “cover” σε σημεία προσβάσιμα – πράγμα ζόρικο ειδικά όταν είσαστε σε περιοχή όπου οι εχθροί είναι πολλοί και προσπαθείτε με stealth mode να τους εξουδετερώσετε.

Επίσης παρότι η χρήση του όπλου sniper είναι πολύ σημαντική στην πορεία, το crosshair δεν βοηθά στο να εντοπιστεί ο μακρινός στόχος συνεπώς στην πρώτη βολή να μην εξουδετερώσετε τον στόχο σας.

Οι παράπλευρες αποστολές μοιάζουν ίδιες, ειδικά εκείνες που κρύβεστε από τον δράστη και τον παρακολουθείτε μέχρι να κάνει έγκλημα, όπου τότε τον κυνηγάτε μέχρι να τον εξουδετερώσετε.

Αλλά όπως είπαμε… λεπτομέρειες είναι όλα αυτά διότι το παιχνίδι σύμφωνα με την Ubisoft είναι η αρχή για μία σειρά από franchise παιχνίδια – ελπίζουμε με τον ίδιο πρωταγωνιστή.

Οι απόδοση των χαρακτήρων είναι εξαιρετική, ενδυναμώνοντας την πλοκή, οι γρίφοι είναι σε μέτριο επίπεδο, δεν χρειάζεται να ψάχνεις σε walkthrough για να τους λύσεις.

Αν σας άρεσε το LA Noire και το Assassin’s Creed τότε πρέπει να είσαι σίγουρος/η ότι θα σε κερδίσει το Watch Dogs.

 

 

Εικόνες

 

November 18, 2013

Assassin’s Creed IV: Black Flag

Ανάμικτα τα συναισθήματα για το νέο Assassin’s Creed: Black Flag.

Οι φίλοι της σειράς ή θα το λατρέψουν ή θα ξενερώσουν big-time.

Όσοι έπαιξαν το Assassin’s Creed III θα έχουν καταλάβει ότι ο Desmond είναι καπούτ.

Έτσι σχετικά ψοφάει όλο το concept του σεναρίου ενός χαρακτήρα και της σχέσης του με τους προγόνους του.

Το να σκοτώνεις τον πρωταγωνιστή… χμ, bad idea.

Βέβαια η Abstergo Entertainment, εχμ, συγνώμη, η Ubisoft ήθελα να πω εισάγει έναν νέο χαρακτήρα: εσένα.

Είσαι ένας virtual gamer και η Abstergo Entertainment σου παρέχει την πλατφόρμα [animus]  για να παίξεις τον virtual χαρακτήρα Edward Kennway που btw είναι ο παππούς του Connor.

Ο Edward είναι κάθαρμα ολκής. Είναι πειρατής, φαλαινοθήρας, γκομενιάρης – όχι εκλεπτυσμένος σαν τον Έτσιο – σέξι και έχει τις ικανότητες των Assassin καθώς δεν δείχνει να τον ενδιαφέρουν και ιδιαίτερα ούτε η καταγωγή του, ούτε η ιστορία των προγόνων του.

Ένα ρυχό κάθαρμα που ψάχνει θησαυρούς και το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι το χρήμα.

Ως “εσύ” θα μπορείς να περιφέρεσαι στο κτίριο της Abstergo Entertainment και να ανακαλύψεις κρυφά μηνύματα παίζοντας εκνευριστικά mini games που σίγουρα θα ήθελες να αποφύγεις.

ac4_15

Ξεκινάτε λοιπόν με τις γνωστές αναζητήσεις του Assassin’s Creed συνδεδεμένος με το gaming animus, εμπλέκεστε σε ναυμαχίες και μετά από απερίγραπτες ώρες παιχνιδιού και αφού έχετε βρει διάσπαρτα μπουκάλια με μηνύματα, θησαυρούς, μυστικά αντικείμενα και άλλα πολλά, συνειδητοποιείτε πως το AC4 είναι ένα πειρατικό παιχνίδι με Assassin’s Creed abilities και όπλα μόνο.

Περνάει πολλή μα πάρα πολλή ώρα μέχρι να εμφανιστούν οι πρώτοι Assassin που θα παρέχουν προαιρετικές αποστολές και τη βασική αποστολή η οποία στη διάρκειά της είναι περίπου 12 ώρες.

Το παιχνίδι όμως είναι πραγματικά τεράστιο. Στην πραγματικότητα θα παίζετε για μήνες.

Έχετε στη διάθεσή σας να εξερευνήσετε νησιά, να βρείτε τους σκελετούς με τους μυστικούς χάρτες, να βελτιώσετε την στολή σας, να λύσετε μυστικά και γρίφους.

Θα εμπλακείτε ηθελημένα σε ναυμαχίες από τις οποίες ή θα επιβιβαστείτε στο εχθρικό πλοίο το οποίο θα το κατασχέσετε, ή θα βυθίσετε, ή θα κατεβάσετε το στάτους επικινδυνότητας και πολλά άλλα.

Θα κυνηγήσετε φάλαινες, καρχαρίες, θα βουτήξετε σε βάθος για να βρείτε πολύτιμα αντικείμενα και θησαυρούς τους οποίους θα ανταλλάξετε για να βελτιώσετε το καράβι σας, τα όπλα σας, τις στολές σας και άλλα πολλά – μα πάρα πολλά.

Θα επιτεθείτε με το καράβι σας σε φρούρια, θα αντιμετωπίσετε τα επικίνδυνα καιρικά φαινόμενα της Καραϊβικής, τα “άτακτα” κύματα και τους ανεμοστρόβιλους.

Όσο επιθετικός είναι στη θάλασσα ο Edward, τόσο stealth είναι στην ξηρά.

Για να επιτεθείτε σε στρατόπεδα πρέπει να ακολουθείτε την τακτική του silent but deadly.

Φυσικά το κυνήγι είναι μέρος του παιχνιδιού. Θα σκοτώσετε αγριόγατες σούπερ επικίνδυνες, ελαφάκια, ιγκουάνες μέχρι και κροκόδειλους.

Σκοτώνοντας είδη που στον 21ο αιώνα είναι υπό εξαφάνιση γίνεστε περισσότερο badass.

Α, να μην ξεχάσω τις προαιρετικές αποστολές δολοφονίας, τα courier, τους καυγάδες στα bar με ή χωρίς τον Μαυρογένη.

Μεγάλες είναι οι βελτιώσεις στα glitch και bug που περιείχε σε μεγάλο βαθμό η προηγούμενη έκδοση.

Οι σκηνές – scenematic – πλέον δεν κόβονται απότομα και ο χειρισμός των κινήσεων του Edward έχει βελτιωθεί σε βαθμό που ο πρωταγωνιστής μπορεί ομαλά να στρίψει 90 μοίρες.

Το γραφικό περιβάλλον συνεχίζει να είναι θαυμάσιο – τα τιρκουάζ νερά της Καραϊβικής και η πυκνή βλάστηση των νησιών σε συνδυασμό με τους νέους χαρακτήρες.

Οι εχθροί έχουν γίνει εξυπνότεροι, όμως το σύστημα μάχης είναι το ίδιο.

Μεγάλο μειονέκτημα είναι πως κατά τη διάρκεια μίας μάχης, η επιλογή ενός άλλου όπλου ή κάποιου δευτερεύοντος [πχ smoke bombs] είναι άκρως αποτρεπτική.

Καθώς σας βαράνε από πέντε μεριές πρέπει κάπως να φυτρώσετε ένα τρίτο χέρι το οποίο θα μπορεί να επιλέγει το νέο όπλο ανάλογα με την κατάσταση στην οποία βρίσκεστε χωρίς να φάτε 50 μαχαιριές ή 30 τσεκουριές.

Αυτό το μενού επιλογής σε πραγματικό χρόνο καθώς διαδραματίζεται η μάχη χωρίς να σου δίνει την ευκαιρία παύσης να επιλέξεις, είναι ο σίγουρος θάνατος του Edward.

Μεγάλο fail!

Μιας που πιάσαμε τα “fail”, αλήθεια, που είναι το σενάριο;

Το έφαγε ο κροκόδειλος προφανώς, διότι το Assassin’s Creed απέκτησε αυτή την κατηγορία τίτλου που κατέχει – του πολύ καλού δηλαδή – λόγω του εκπληκτικού σεναρίου, της σύνδεσης με πραγματικά πρόσωπα της ιστορίας, του χαρακτήρα που αναλύεται σε βάθος, της επίσκεψης ιστορικών μνημείων πηδώντας από στέγη σε στέγη και φυσικά της επαγωγής του τότε με το φουτουριστικό μέλλον, ή τώρα.

Όλα αυτά στο AC4 πήγαν κατά διαόλου.

Ναι, ‘νταξ’ έχει Assassins, έχει λίγη πλοκή από εδώ κι από ‘κει αλλά δεν είναι Assassin’s Creed II που σε έβαζε στο τριπάκι να ευχαριστιέσαι το παιχνίδι, επειδή αναλύεται ο χαρακτήρας, ξεδιπλώνεται το σενάριο αφήνοντάς σε στο τέλος με ένα αποκαλυπτικό τέλος να κοιτάς χάσκοντας την οθόνη.

Αυτό ήταν το Assassin’s Creed. Βέβαια μία επανάληψη του AC2 δεν θα σήμαινε ότι θα βελτιωνόταν ο τίτλος, όμως τώρα συμβαίνει η επανάληψη που μαστίζει σχεδόν όλα τα παιχνίδια: το πολλαπλό gaming, οι αποστολές και τέλος.

Λείπει η δυνατότητα της ελεύθερης επιλογής. Όχι δεν θέλω να είμαι Assassin, αλλά Templar. Ή θέλω να είμαι Assassin με τους δικούς μου όρους.

Για αντίστοιχων AI δυνατοτήτων δεν φτιάχνει η Sony και η MS υποτίθεται καλύτερες κονσόλες;

Η γραμμική πλοκή στα παιχνίδια με πρωταγωνιστή τον Ezio είχε κάποιο νόημα.

Τώρα δεν έχει νόημα. Τώρα κυρία Ubisoft, κάνε το παιχνίδι υβριδικό αλλά κράτα τα στοιχεία του τίτλου – μην τα δολοφονείς [οι templar και οι assassin, η Juno και η Minerva, το μήλο και τα συναφή].

Άλλο ένα ερώτημα που υπάρχει: Aπό την εποχή του Ezio μέχρι την εποχή του Edward μεσολάβησαν περίπου 260 χρόνια. Ο Ezio δεν χρειαζόταν να γεμίζει το όπλο του κάθε φορά που έριχνε. Ο Edward και ο Connor γιατί πρέπει να μας βγάζουν την πίστη μέχρι να γεμίσουν το όπλο τους δηλαδή;

Δηλαδή 260 χρόνια μετά τον Νταβίντσι η τεχνολογία στα όπλα πήγε πίσω; Wtf;

Το recruitment έχει ψοφήσει. Στην πραγματικότητα έχει ψοφήσει από το Brotherhood. Κρίμα…

Από το AC3 μέχρι και το AC4 έχουμε φάει το σεναριακό κλισέ με το κουτάλι.

Η μάνα που σκοτώνεται από τους επίκους και ο πρωταγωνιστής ζητά εκδίκηση – σούπερ βαρετό κλισέ.

Ο πιτσιρικάς πειρατής που προκύπτει ότι είναι γκόμενα [αν και το είχαμε όλοι καταλάβει εκτός από τον Edward] – άλλο σούπερ βαρετό κλισέ.

Ας μην θάψουμε και εντελώς τον τίτλο, αφού στους λάτρεις των πειρατών θα αρέσει [πράγμα που δείχνει ότι η Ubisoft μάλλον κυνηγά ένα ευρύ target group παρά στο να προσπαθεί να εκλεπτύνει το κοινό στο ποιοτικό gaming όπως έκανε κάποτε με το AC2], στους πιτσιρικάδες που θέλουν multiplay και ποικιλία στο gaming επίσης θα αρέσει [παρότι μοιάζει μετά από λίγη ώρα μία αέναη επανάληψη στις θάλασσες τις Καραϊβικής] και γενικά στους gamer του CoD και άλλων παιχνιδιών μάχης stealth.

Τέλος σημειώνουμε το μεγαλύτερο fail όλων των εποχών που το κατάφερε η Ubisoft.

Δεν μπορείς να παίξεις το παιχνίδι με όλες τις δυνατότητές του αν δεν έχεις λογαριασμό στο Uplay και δεν συμφωνήσεις στους όρους χρήσης που αναφέρουν περιληπτικά πως δίνεις στη Ubisoft το δικαίωμα να έχει πρόσβαση στα στοιχεία της κονσόλας σου.

Συγνώμη Ubisoft, αλλά ψόφο!

Επίσης, αν δανείσεις το παιχνίδι σε έναν φίλο σου, δεν θα μπορέσει να βιώσει τη φουλ εμπειρία του παιχνιδιού διότι η κυρά Ubisoft σε αναγκάζει να βάλεις έναν μοναδικό κωδικό που βρίσκεται μέσα στη συσκευασία του παιχνιδιού.

Ξανά ψόφο.

Ευτυχώς, μετά από παράπονα των gamer η Ubisoft ανήγγειλε πως θα σταματήσει στις επόμενες εκδόσεις αυτή την ιστορία.

Ντάξ’ δεν παίρνω πίσω τους ψόφους μέχρι να δούμε τι θα συμβεί στο άμεσο μέλλον.

 

Εικόνες

March 16, 2013

Devil May Cry

Filed under: Playstation,Playstation Reviews,Reviews,XBOX,XBOX Reviews — Tags: , , , , , — Mad Scientist @ 1:26 pm

Βρε καλώστον ασπρομάλλη Dante και πάλι αναμεσά μας ο δαιμονοφάγος… Ε, για μια στιγμή, άσπρη τρίχα ούτε για δείγμα και ένα τσουτσέκι με κοντό μαλλί στη θέση του… Τι θέλει αυτό το γατάκι σε ένα παιχνίδι που θα έπρεπε, σε ένα ιδανικό κόσμο, το κουτί και το δισκάκι να στάζουν τεστοστερόνη; Αυτή είναι η πρώτη εντύπωση από το νέο Devil May Cry. Ξεκινάω μουδιασμένα, άραγε τι έκαναν στον cool τυπά που καθόρισε τη σειρά, και ποιο είναι τελοσπάντων αυτό το pool boy που τον αντικατέστησε;

Μερικές αποστολές μετά και καθώς τα πτώματα δαιμόνων κείτονται στα κοκκαλιάρικα πόδια μου, μπαίνω στο νόημα… Ω ναι, αυτός ΕΙΝΑΙ ο Dante!

Η σειρά Devil May Cry δεν φημιζόταν ποτέ για την ιστορία της. Ο κόσμος δομούνταν γύρω από τον ήρωα και ψήγματα σεναρίου υπήρχαν διασκορπισμένα σε αυτόν, αλλά η αφήγηση(σ.σ. η ποια;) χώλαινε. Το νέο παιχνίδι της σειράς προσπαθεί να πει μια ιστορία, μια ενδιαφέρουσα ιστορία αν μη τι άλλο, και τα καταφέρνει αρκετά καλά. Οι λίγοι χαρακτήρες που υπάρχουν είναι ενδιαφέροντες και ο νεός Dante μοιάζει επιτέλους με πραγματικό χαρακτήρα και όχι με μια action καρικατούρα(σ.σ. badass καρικατούρα, αλλά καρικατούρα). Το Όσκαρ σεναρίου δεν κινδυνεύει άμεσα, αλλά ρε γαμώτο το παλέψαμε λίγο πέρα από τις «ατάκες της μιας μάχης». Ας μη γελιόμαστε όμως, κανείς δεν αγοράζει τα παιχνίδια αυτά για να βλέπει τυπάδες να συνομιλούν για τον καιρό, ενώ σφάζονται την ώρα του τσαγιού…

Περνάμε λοιπόν στον πυρήνα της εμπειρίας με τον βαθυστόχαστο προβληματισμό μας να σείει τα θεμέλια αυτού του review: «πως είναι το σφάξιμο των δαιμόνων;».

Όσοι φαν των παλιότερων παιχνιδιών ήταν έτοιμοι να πέσουν από το παράθυρο, ας επιστρέψουν στις θέσεις τους, γιατί απλά το gameplay τα σπάει. Πέρα από τα συνηθισμένα πιστόλια (Ebony και Ivory) και το πιστό μας σπαθί (Rebellion) , ο Dante μπορεί να κόβει δαιμονικούς (σ.σ. μην το πεις…) πισινούς (σ.σ. ουφ το σωσες…) με τη βοήθεια γρήγορης εναλλαγής ανάμεσα σε 4 επιπρόσθετα δαιμονικά και αγγελικά όπλα. Σαν αποχαιρετήσουν το μάταιο τούτο κόσμο, οι δαίμονες αφήνουν πίσω λαχταριστά orbs απαραίτητα για την αναβάθμιση των όπλων και των κινήσεων του Dante. ΟΚ δεν ξαναγράφεται η ιστορία του gaming, αλλά είναι ένα σύστημα αναβάθμισης δοκιμασμένο και λειτουργικό.  Παρόλο τον ορυγμαγδό επιλογών, το combat παραμένει προσβάσιμο, ακόμα και για άτομα που δεν έχουν παίξει προηγούμενα παιχνίδια της σειράς.   Aυτό είναι και το μεγάλο επίτευγμα του νέου παιχνιδιού.

 Παλιότερα, αν δεν είχες κάνει συμφωνία με τον κλαψιάρη Διάολο(σ.σ. έναντι της λαχταριστής ψυχούλας σου, γιατί από ευρώ δεν έχει ούτε για δείγμα), το να πετύχεις τα combos του παιχνιδιού ήταν μια λίγο πονεμένη – για τα δάχτυλα – ιστορία…

Τώρα το παιχνίδι έχει ένα πιο προσβάσιμο σύστημα μάχης, το οποίο όμως αφήνει αρκετά περιθώρια για πειραματισμούς στους πιο έμπειρους παίχτες. Μόνο ίσως μελανό σημείο είναι η απουσία lock on στα πιστόλια το οποίο συνηθίζεται μεν, αλλά αναγκάζει τον παίχτη πολλές φορές χειροκίνητα να τροποποιεί την κάμερα , διακόπτοντας την ροή των combos (σ.σ. και ναι θα θες να κάνεις combos για να γεμίζει η οθόνη σου με χαρακτηρισμούς brutal, awesome, super badass, extremely gay  – αυτό το βαλα εγώ αλλά θα έπρεπε να υπάρχει για τα μάπα combos – με πολλά θαυμαστικά ). Επίσης, έχω την αίσθηση ότι τα boss fights είναι αρκετά εύκολα σε σχέση με προηγούμενα παιχνίδια της σειράς, αν και αυτό είναι καθαρά υποκειμενικό, και εν τέλει υπάρχουν πολλά επίπεδα δυσκολίας για όλα τα γούστα(σ.σ. γιατί δικαίωμα στο μαζοχισμό έχουν όλοι, και κανείς να μην σας πείσει ποτέ για το αντίθετο). Γενικά το παιχνίδι έχει ένα στιβαρό story mode της τάξης των 8-10 ωρών, με διάσπαρτα challenge modes, και μεγάλο replay value στα ανώτερα επίπεδα δυσκολίας μιας και το σύστημα μάχης είναι υπέροχο. Υπάρχει επίσης κι ένα extra challenge mode εκτός ιστορίας, όπου ο παίχτης αντιμετωπίζει κλιμακούμενης δυσκολίας κύματα εχθρών.

Τεχνικός τομέας… Ο Διάβολος μας κλείνει πονηρά το μάτι… Δεν έχει κλάματα σήμερα…

Όσον αφορά τον τεχνικό τομέα , το παιχνίδι είναι άψογο. Τα περιβάλλοντα είναι λεπτομερή και έχουν ποικιλία. Καλοσχεδιασμένα και τα σαπάκια οι δαίμονες, αν και ίσως χρειαζόταν λίγο μεγαλύτερη ποικιλία εχθρών. Ο ήχος ντύνει όμορφα όλο το πακέτο και σε πορώνει τόσο όσο χρειάζεται, για να σφάξεις και τον επόμενο δαίμονα με την ίδια ένοχη ευχαρίστηση. Και ναι η φωνή του Dante είναι μια χαρά και δε σου ρχεται να ξεριζώσεις τα αυτιά σου όταν μιλάει, το οποίο είναι πάντα θετικό. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στο ότι το frame rate παραμένει διαρκώς σταθερό και οι μάχες έχουν μια αδιάκοπτη ροή (σ.σ. σαν να μιλάει ο Αδώνης όταν πουλάει βιβλία ένα πράγμα, με μια ανάσα).

Άντε τελείωνε, έχουμε να παίξουμε και το παιχνίδι…

 Είναι αλήθεια ότι το νέο Devil May Cry αντιμετωπίστηκε με επιφύλαξη από μεγάλη μερίδα ένθερμων οπαδών της σειράς. Λίγο η αλλαγή στο design του ήρωα, λίγο το πιο γενναιόδωρο scoring και σύστημα μάχης οδήγησαν σε αρκετές και έντονες διαμαρτυρίες(σ.σ. ΟΚ δεν έκαιγαν και τα σουτιέν τους στο Σύνταγμα – και στο κάθε «Σύνταγμα» ανά την υφήλιο – αλλά έθαβαν το παιχνίδι χωρίς να του δώσουν μια ευκαιρία). Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι πρόκειται για ένα άρτιο action παιχνίδι που πήρε στο σχεδιασμό του μερικές γενναίες αποφάσεις, στην προσπάθεια να εξελιχθεί και να μην τελματώσει. Συγχωρήστε με όμως τώρα, γιατί έχω ένα φουλ φορτισμένο χειριστήριο κι ένα Διάβολο έτοιμο να κλάψει, κρίμα να τον αφήσω να περιμένει…

 

Εικόνες

 

Older Posts »

Powered by WordPress