Console Gamez Just because we love games

February 20, 2015

The Godfather

Ξεκινήστε ως συνεργάτης της οικογένειας Corleone και ανεβείτε στην υψηλότερη θέση του οργανωμένου εγκλήματος. Το παιχνίδι ξεκινά με την διαμόρφωση του χαρακτήρα που θα πρωταγωνιστεί και που θεωρείται πως είναι εκείνος που έχει βοηθήσει ενεργά την φαμίλια Corleone για να «διεκπεραιώσει» τις υποθέσεις της με τις άλλες οικογένειες.

Έτσι λοιπόν, διαμορφώνει ο χρήστης κατ’ επιλογή τα χαρακτηριστικά του προσώπου του, προσθέτοντας και τις πιο ακραίες λεπτομέρειες που μπορεί κάποιος να φανταστεί (όπως σημάδια στο πρόσωπο, μέγεθος – πλάτος και μήκος μύτης κ.ο.κ.).

Για να ανέβει ο πρωταγωνιστής στην θέση του Δον πρέπει να εκβιάσει για προστασία όλα τα μαγαζιά των περιοχών της Ν. Υόρκης (Little Italy, New Jersey, Brooklyn και Hell’s Kitchen) και να εξαγοράσει τις υπηρεσίες των οργανωμένων εκβιαστών ώστε να αποκτήσει έλεγχο.

Στην περίπτωση που δεν ενδιαφέρεται ο οργανωτής αυτών το παράνομων δραστηριοτήτων να συνεργαστεί τότε μπορείτε να «ξεκαθαρίσετε» την σχέση σας με βία. Αυτό όμως προϋποθέτει βεντέτα με την αντίστοιχη φαμίλια που πουλάει προστασία και διακινεί τις παράνομες δραστηριότητές της στο εκάστοτε κατάστημα. Ο εβδομαδιαίος μισθός από τα καταστήματα πουλάτε προστασία θα ανεβαίνει και η φαμίλια θα σας επαινεί για την καλή σας συνεργασία ανεβάζοντας την αμοιβή σας και τον βαθμό σας.

Ασφαλώς και στο παιχνίδι συναντάμε τον Marlon Brando στο ρόλο του Vito Corleone τον James Caan ως Sonny, τον Robert Duvall στον ρόλο του Consilieri Tom Hagen. Ασφαλώς στην υπόθεση εμπλέκονται σχεδόν όλοι οι ηθοποιοί που έπαιξαν στο αριστούργημα των F. F. Coppola και του Mario Puzo όπως ο Pete Clemenza, ο Emilio Barzini, ο Fredo Corleone, ο Sollozzo και ο Luca Brasi.

Το gameplay δεν είναι σε καμία περίπτωση μονότονο μιας και ανά πάσα στιγμή θα πρέπει να εκπληρώσετε τις αποστολές σας και συγχρόνως να σας κυνηγούν γκάνγκστερ λόγο βεντέτας, να πρέπει να χρηματίσετε διεφθαρμένους αστυνομικούς για να μην σας ενοχλούν καθώς και «βρώμικα» μέλη του FBI για να σταματήσουν τις εναντίων σας εντάσεις άλλων οικογενειών απέναντί σας.

Πλούσια δράση, πρωτοτυπία στο ανορθόδοξο gameplay (θυμίζει το Grand Theft Auto), εκπληκτικά σχεδιασμένοι οι χαρακτήρες του παιχνιδιού, μιας και δεν έχει δοθεί βάση μόνο στα χαρακτηριστικά του προσώπου τους αλλά και στην αναπαραγωγή των διαλόγων τους από τους γνωστούς ηθοποιούς (εκτός του Marlon Brando) και στην απίθανη κίνηση του σώματός τους.

Όλα αυτά ντύνονται από την υπέροχη και πραγματικά κλασσική μουσική που σηματοδότησε την εποχή του 30 από τον Nino Rota. Αποκτήστε σεβασμό απέναντι στους αντιπάλους σας και στους «πελάτες» σας και γίνετε Don σε μία εποχή και έναν κόσμο που το έγκλημα δεν τιμωρείτε.

Απίθανο gameplay! O Don Vito Corleone «επιστρέφει» από τον τάφο του και μας λεει: “Bonna Serra” και όλοι οι παλιοί ηθοποιοί εμφανίζονται «αγέραστοι» μπροστά στην t.v. σας από την κονσόλα σας.

Πιθανόν ο Al Paccino να μην ήθελε να δωρίσει το πρόσωπό του στο παιχνίδι και ο ηθοποιός που παρουσιάζει τον Michael Corleone δεν πείθει ως ο μεγάλος και μελλοντικός νονός της ταινίας.

Τα γραφικά δεν είναι λεπτομερή και δεν υπάρχουν μεγάλες διαφορές στους περιβάλλοντες χώρους των διαφόρων πόλεων που παρουσιάζονται.

 

Εικόνες

January 21, 2015

Assassin’s Creed III: Liberation HD

Αν το Assassin’s Creed Rogue κοστίζει 55 ευρώ το Assassin’s Creed Liberation πόσο θα έπρεπε να κοστίζει;
40 ευρώ; 30 ευρώ; Όχι αγαπητοί. Το Assassin’s Creed: Liberation HD κοστίζει 5 ευρώ αν το κατεβάσεις από το XBOX Live ή το Playstation Network.

Το παιχνίδι έκανε το ντεμπούτο του το 2012 μαζί με το Assassin’s Creed III για την κονσόλα PSP και επέστρεψε σαφώς βελτιωμένο με τα στάνταρ των γραφικών των μεγάλων κονσολών της MS και της Sony.

Για πρώτη φορά τον πρωταγωνιστικό ρόλο τον αναλαμβάνει μία γυναίκα assassin η οποία δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις ικανότητες των ανδρών συντρόφων της αδελφότητας των assassin.

Η Aveline δεν είναι assassin σαν τον Altair, ή τον Ezio, ή τον Connor.

Μεταμορφώνεται στα μπουντουάρ που ανακαινίζει στη Νέα Ορλεάνη σε περσόνα assassin, ή σε κόρη της πλούσιας οικογένειας που την υιοθέτησε, ή σε σκλάβα σε φυτεία.

Η κάθε περσόνα έχει διαφορετικές ικανότητες και δυνατότητες.

Ως κυρία των τιμών, τραβά λιγότερη προσοχή και δύσκολα ανεβάζει τον δείχτη αναγνωρισιμότητας. Έχει όπλο το ομπρελίνο της, όπου με αυτό πετάει δηλητηριώδη βέλη στους εχθρούς.

Ως σκλάβα με το παραμικρό μπορεί να ανεβάσει τον δείχτη αναγνωρισιμότητας αλλά έχει στη διάθεσή της όλα τα όπλα που αποκτά ως assassin.

Τέλος ως assassin, από προεπιλογή, ο δείχτης αναγνωρισιμότητας είναι ψηλά με συνέπεια να μην μπορεί να μείνει αρκετή ώρα σε ένα σημείο με φρουρούς ή εχθρούς διότι θα εμπλακεί άμεσα σε μάχη.

Η Aveline είναι κρεολή, ζει στη Νέα Ορλεάνη μετά το χαμό της μητέρας της και την υιοθεσία της από μία οικογένεια με περιουσία και ως assassin μέσα από την οικογενειακή επιχείρηση εντοπίζει και εξολοθρεύει Templar.

Οι τοποθεσίες που συναντάμε σε αυτό το Assassin’s Creed είναι μόνο δύο.

Οι βάλτοι της Λουιζιάνα, με επικίνδυνους κροκόδειλους αλλά με πολλές εκπλήξεις και η πόλη της Νέας Ορλεάνης, σε μία εποχή που οι περισσότεροι κάτοικοι μιλούσαν τη γαλλική διάλεκτο.

Εκτός από το να αλλάζει περσόνες, η πρωταγωνίστρια έχει τις ικανότητες των προηγούμενων πρωταγωνιστών της σειράς, μπορεί να σκαρφαλώνει δέντρα, να δολοφονήσει σε stealth mode και τέλος να εκτελέσει μεγάλα άλματα χρησιμοποιώντας τον γάντζο.

Το παιχνίδι έχει μικρή διάρκεια, όμως η πλοκή και ο ιδιαίτερος πρωταγωνιστικός χαρακτήρας το κάνουν ιδιαίτερο.

Εικόνες/PSP Wallpaper

January 6, 2015

Middle-earth: Shadow of Mordor

Το Shadow of Mordor διαδραματίζεται την εποχή μεταξύ των βιβλίων Hobbit και της Συντροφιάς του Δαχτυλιδιού.

Τώρα όλοι έχουμε δει πάνω από 10 φορές την τριλογία και ξέρουμε κατά που πέφτει περίπου εκείνη η εποχή. Το παιχνίδι είναι υβριδικό δράσης, περιπέτειας και ρόλων σε περιβάλλον ανοιχτού κόσμου – open world game.

Η ιστορία πάει ως εξής: ένας ranger – μανουλομάνουλο – ο Talion χρησιμοποιεί τις ικανότητες μίας οντότητας ξωτικού, του Celebrimbor – μην περιμένετε τώρα να αναφέρω ξανά αυτό τον γλωσσοδέτη – για να ολοκληρώσει τις αποστολές του.

Ως ranger χειρίζεται το σπαθί και τα μαχαίρια, ως ξωτικό χρησιμοποιεί τις αισθήσεις των elve με κύριο όπλο το τόξο.

Το παιχνίδι πάει ως εξής: όσο περισσότερους orc captain “καθαρίζετε”, τόσο αυξάνονται οι πόντοι που ξοδεύετε για την αναβάθμιση τον χαρακτήρα. Ας κάποιο orc σας εξοντώσει, αυτό θα προβιβαστεί σε orc captain και την επόμενη φορά που θα το συναντήσετε θα είναι πιο δύσκολο για να το εξολοθρεύσετε.

Τα orc κατατάσσονται σε διάφορες βαθμίδες που εμφανίζονται ως χάρτης μόλις ολοκληρώσετε κάποια αποστολή.

Η τελική βαθμίδα των orc, είναι οι υπαρχηγοί του Sauron και οι πιο δύσκολοι να σκοτώσετε. Επιλέγοντας από την οθόνη κατάταξης των orc τον αρχηγό που θέλετε να κυνηγήσετε στη σκοτεινή Mordor, εμφανίζεται στο χάρτη η τοποθεσία του.

Στη Mordor υπάρχουν και orc που μπορούν να αποκαλύψουν μυστικά των orc captain αφού τους ανακρίνει ο Talion.

Έτσι αποκαλύπτονται τα τρωτά και άτρωτα σημεία του κάθε αρχηγού των orc κάνοντας ποιο εύκολη την εξολόθρευση του.

O Talion και το ξωτικό δεν παίρνουν μόνο πόντους αναβάθμισης όταν εξοντώνουν τους αρχηγούς. Απελευθερώνοντας σκλάβους από orc είναι άλλος ένας τρόπος αναβάθμισης.

Καθώς προχωρά η βασική ιστορία, ενσωματώνονται οι παράπλευρες αποστολές σε αυτή.

Η διαφορά από ό,τι έχουμε δει σε υβριδικό παιχνίδι ρόλων και δράσης είναι πως μερικοί πόντοι αναβάθμισης αποκαλύπτουν νέες σούπερ ικανότητες του χαρακτήρα! Από εκεί που μαζεύεις πόντους για να βάλεις άλλον έναν μαγικό ρούνο στο σπαθί, ή για να αυξήσεις την μπάρα της ζωής του ήρωα, ξάφνου μπορείς να καβαλάς warg – ξέρεις αυτοί οι χαριτωμένοι λύκοι της Mordor.

Το Golum το συναντά αρκετές φορές στη Mordor ο Talion και παρότι μετά από αρκετές ώρες gaming – είναι τεράστιο το παιχνίδι – νομίζετε ότι το μόνο πράγμα που κάνετε είναι να καθαρίζετε Orc, ξάφνου η ιστορία αλλάζει και αποκτά βαθύτερο ενδιαφέρον – που δεν θα αποκαλύψουμε… μουάχαχα.

Ως γνωστό – lol – υπάρχουν διάφορα ήδη orc, τα απλά orc που σκοτώνονται εύκολα, οι Uruk-hai που είναι κομματάκι πιο δύσκολοι, οι αρχηγοί που ανάλογα με τη βαθμίδα που βρίσκονται γίνονται σούπερ δύσκολοι στο σκότωμα και οι bezerker που είναι Uruk-hai σούπερ ανθεκτικοί και δεν νιώθουν πόνο, άρα δύσκολοι κι αυτοί.

Όλα αυτά τα συναντά ο Talion, μαζί με διάφορα άλλα κτήνη της Mordor, παίζει και το One Ring στην ιστορία [όχι δεν λέω άλλα], βλέπεις και κανένα νάνο μέσα σε όλα αυτά, σου την πέφτουν και καλικάντζαροι [δύσκολη πίστα] και γενικά επικρατεί ένας χαμός στη σκοτεινή, σούπερ-αφιλόξενη γη της Μόρντορ.

Τα γραφικά είναι σχετικά καλά, οι κινήσεις του Talion και τα stealth kill που εφαρμόζει θυμίζουν πολύ Assassin’s Creed, σε πιάνει λίγο η ψυχή σου με τη μαυρίλα και τη σκοτεινιά της Mordor, κάποια bug υπάρχουν στις κινήσεις του Talion [δεν ανταποκρίνεται πάντα καλά] όμως το παιχνίδι τα σπάει.

Τα σπάει διότι ενσωματώνει τη δράση με διαφορετικές στρατηγικές, διαφορετικούς τρόπους εξόντωσης, εντυπωσιακές αναβαθμίσεις του ήρωα από εκεί που δεν το περιμένεις και μία ιστορία πολύ ενδιαφέρουσα.

Εκεί που το 2014 έχασε η Ubisoft με τα Assassin’s Creed Rogue και Unity, κέρδισε η Monolith.

 

Εικόνες

June 19, 2014

Watch Dogs

 

Ναι κυρίες και κύριοι, επιτέλους κυκλοφόρησε το παιχνίδι που περιμέναμε εδώ και δύο χρόνια.

Ας ξεκινήσουμε ως εξής: το παιχνίδι είναι ά-ψο-γο!

Ε, εντάξει, έχει τις παθογένειες του, τα bug του, ψιλοθεματάκια με το χειρισμό του πρωταγωνιστή κατά τη διάρκεια καταδίωξης, αλλά αυτές είναι λεπτομέρειες.

Το παιχνίδι είναι άπαικτο, με την καλή έννοια.

Να μαζέψω λίγο τον ενθουσιασμό και να συνεχίσω με την πλοκή που είναι άπαικτη κι αυτή.

Η αποκάλυψη των μαζικών παρακολουθήσεων από την NSA από τον Edward Snowden ενέπνευσε τηλεοπτικές σειρές [Person of Interest] αλλά και παιχνίδια, όπως το Watch Dogs.

Η ιστορία έχει ως εξής, ο Έινταν, ωραίος και σέξι άντρας φυσικά, είναι hacker [με την κακή έννοια]. Χειρίζεται ένα σύστημα, το ctOS, το οποίο είναι εγκατεστημένο στο Chicago και παρακολουθεί όλους τους κατοίκους της πόλης.

Δεν έχει ηθικές αναστολές καθώς χακάρει λογαριασμούς διεισδύοντας κατά παραγγελία στο σύστημα για να αποκαλύψει μυστικά, κώδικες, ή ακόμα και να σκοτώσει.

Μέχρι που σε μία από τις δουλειές το τίμημα ήταν μεγαλύτερο, η ζωή της ανιψιάς του.

Και μπαίνοντας σε σεναριακά κλισέ, το παιχνίδι ξεκινά με τον ωραίο [αχ] Έινταν να ψάχνει να βρει τη σχέση του θανάτου της ανιψιάς του με κάποιον από τους πρώην συνεργάτες του.

Η πλοκή αποκαλύπτεται μέσα από απαγωγές, εκβιασμούς, ανατροπές και πολλή μα πολλή δράση.

Όποιος παίζει Assassin’s Creed θα δει αρκετές ομοιότητες στο gameplay με το Watch Dogs – στο κάτω-κάτω από την ίδια εταιρία σχεδιασμού προέρχονται και τα δύο παιχνίδια.

Οι παρακολουθήσεις, οι καταδιώξεις, ο χάρτης, οι παράπλευρες αποστολές που βοηθούν στην αναβάθμιση του χαρακτήρα είναι τα κοινά σημεία του Watch Dogs με το Assassin’s Creed.

Το Watch Dogs όμως, σε αντίθεση με ό,τι άλλο έχετε παίξει, δεν επαναλαμβάνεται, δεν είναι βαρετό και σε καμία στιγμή δεν είναι κουραστικό.

Θέλεις να παίζεις όλη την ώρα, μέχρι να βρεις τι παίζει, ποιος είναι ποιος και ποια είναι η συνέχεια της ιστορίας.

Το έχουμε ξαναπεί, το άλφα και το ωμέγα, για ένα πολύ καλό παιχνίδι περιπέτειας είναι το καλό σενάριο και εδώ το σενάριο είναι η κινητήρια δύναμη που σε κάνει να κυνηγάς την βασική ιστορία και όχι τις παράπλευρες.

Λοιπόν, ο Ένταν τι μπορεί να κάνει;

Σχεδόν τα πάντα!

Μπορεί να χακάρει σε λογαριασμούς και να κλέψει τα χρήματα από αυτούς, να μπει στο ctOS σύστημα και να χακάρει τους υπολογιστές και τις κάμερες των κατοίκων της πόλης και να δει πόσο ανώμαλος είναι ο καθένας [τελικά είναι πολλοί οι ανώμαλοι στο Chicago].

Μπορεί πουλήσει κλοπιμαία στο ενεχυρονδανειστήριο και να αγοράσει ανταλλακτικά για να κατασκευάσει βόμβες, ή άλλα gadget που προκαλούν συσκότιση κλπ.

Μπορεί να αγοράσει όπλα και σφαίρες, μπορεί να οδηγήσει αυτοκίνητο, νταλίκα, μοτοσυκλέτα, σκάφος θαλάσσης. Μπορεί να τρέξει, να κρυφτεί, να παρακολουθεί μέσω των διαφόρων καμερών ώστε να διεισδύσει εκεί που επιθυμεί. Μπορεί να κολυμπήσει, να ανέβει σκάλες, να βρεθεί σε μάχη σώμα με σώμα.

Μπορεί να χακάρει τα οδικά φανάρια, τα ελικόπτερα, τις μπαριέρες, τις πόρτες των γκαράζ και γενικά ό,τι ηλεκτρονικό υπάρχει στην πόλη.

Ναι, κάνει σχεδόν τα πάντα.

Ταυτόχρονα μπορεί να αναβαθμιστεί καθώς αποκτά περισσότερη εμπειρία, ξέρετε τώρα, τα γνωστά.

Στο Assassin’s Creed όταν ήθελες να παίξεις multiplayer έπρεπε να βάλεις το δεύτερο CD του παιχνιδιού.

Στο multiplayer του Watch Dogs μπορείς να παίξεις ανά πάσα στιγμή δίνοντας την αίσθηση ότι δεν φεύγει ο ήρωας από την πλοκή.

watchdogs_8

Δηλαδή εκεί που χρησιμοποιείς το κινητό σου για να χρησιμοποιήσεις τον profiler και να χακάρεις λογαριασμούς ανύποπτων πολιτών, σου έρχεται ειδοποίηση με μωβ χρώμα ότι κάποιος προσπαθεί να σου κλέψει τα αρχεία. Αν δεχθείς το challenge, θα μπεις σε multiplayer mode, για να βρεις τον δράστη προτού αποκτήσει το 100% των αρχείων σου.

Πέρα από τη βασική αποστολή, υπάρχουν και παράπλευρες αντίστοιχες αποστολές που εφόσον επιτευχθούν δίνουν πόντους εμπειρίας για μελλοντικές αναβαθμίσεις του χαρακτήρα.

Επίσης στο παιχνίδι, μπορείτε να παίξετε πόκερ και ύποπτα κατώγια, να παίξετε mini arcade, Super Mario τύπου παιχνίδι, να παίξετε με αγώνες ταχύτητας με αυτοκίνητα αμολώντας το nitro στην ευθεία και άλλα πολλά.

Όσον αφορά τα γραφικά τώρα, θυμάστε το trailer του Watch Dogs στην έκθεση E3 δύο χρόνια πριν που μας άφησε κάγκελο;

Ε, καμία σχέση.

Τα γραφικά που μας υποσχέθηκαν σε αυτό το παιχνίδι δεν υπήρξαν ποτέ.

Άλλο αρνητικό, πέρα από τα διάφορα bug είναι η δυσκολία χειρισμού του πρωταγωνιστή παρότι το σύστημα στόχευσης είναι πολύ καλύτερο από το GTA.

Όταν μετακινείτε τον ήρωα από γωνία σε γωνία και από σημείο προφύλαξης σε άλλο για να μην σας εντοπίσουν οι εχθροί, είναι πολλές οι φορές που δεν εμφανίζεται η ένδειξη του  “cover” σε σημεία προσβάσιμα – πράγμα ζόρικο ειδικά όταν είσαστε σε περιοχή όπου οι εχθροί είναι πολλοί και προσπαθείτε με stealth mode να τους εξουδετερώσετε.

Επίσης παρότι η χρήση του όπλου sniper είναι πολύ σημαντική στην πορεία, το crosshair δεν βοηθά στο να εντοπιστεί ο μακρινός στόχος συνεπώς στην πρώτη βολή να μην εξουδετερώσετε τον στόχο σας.

Οι παράπλευρες αποστολές μοιάζουν ίδιες, ειδικά εκείνες που κρύβεστε από τον δράστη και τον παρακολουθείτε μέχρι να κάνει έγκλημα, όπου τότε τον κυνηγάτε μέχρι να τον εξουδετερώσετε.

Αλλά όπως είπαμε… λεπτομέρειες είναι όλα αυτά διότι το παιχνίδι σύμφωνα με την Ubisoft είναι η αρχή για μία σειρά από franchise παιχνίδια – ελπίζουμε με τον ίδιο πρωταγωνιστή.

Οι απόδοση των χαρακτήρων είναι εξαιρετική, ενδυναμώνοντας την πλοκή, οι γρίφοι είναι σε μέτριο επίπεδο, δεν χρειάζεται να ψάχνεις σε walkthrough για να τους λύσεις.

Αν σας άρεσε το LA Noire και το Assassin’s Creed τότε πρέπει να είσαι σίγουρος/η ότι θα σε κερδίσει το Watch Dogs.

 

 

Εικόνες

 

November 18, 2013

Assassin’s Creed IV: Black Flag

Ανάμικτα τα συναισθήματα για το νέο Assassin’s Creed: Black Flag.

Οι φίλοι της σειράς ή θα το λατρέψουν ή θα ξενερώσουν big-time.

Όσοι έπαιξαν το Assassin’s Creed III θα έχουν καταλάβει ότι ο Desmond είναι καπούτ.

Έτσι σχετικά ψοφάει όλο το concept του σεναρίου ενός χαρακτήρα και της σχέσης του με τους προγόνους του.

Το να σκοτώνεις τον πρωταγωνιστή… χμ, bad idea.

Βέβαια η Abstergo Entertainment, εχμ, συγνώμη, η Ubisoft ήθελα να πω εισάγει έναν νέο χαρακτήρα: εσένα.

Είσαι ένας virtual gamer και η Abstergo Entertainment σου παρέχει την πλατφόρμα [animus]  για να παίξεις τον virtual χαρακτήρα Edward Kennway που btw είναι ο παππούς του Connor.

Ο Edward είναι κάθαρμα ολκής. Είναι πειρατής, φαλαινοθήρας, γκομενιάρης – όχι εκλεπτυσμένος σαν τον Έτσιο – σέξι και έχει τις ικανότητες των Assassin καθώς δεν δείχνει να τον ενδιαφέρουν και ιδιαίτερα ούτε η καταγωγή του, ούτε η ιστορία των προγόνων του.

Ένα ρυχό κάθαρμα που ψάχνει θησαυρούς και το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι το χρήμα.

Ως “εσύ” θα μπορείς να περιφέρεσαι στο κτίριο της Abstergo Entertainment και να ανακαλύψεις κρυφά μηνύματα παίζοντας εκνευριστικά mini games που σίγουρα θα ήθελες να αποφύγεις.

ac4_15

Ξεκινάτε λοιπόν με τις γνωστές αναζητήσεις του Assassin’s Creed συνδεδεμένος με το gaming animus, εμπλέκεστε σε ναυμαχίες και μετά από απερίγραπτες ώρες παιχνιδιού και αφού έχετε βρει διάσπαρτα μπουκάλια με μηνύματα, θησαυρούς, μυστικά αντικείμενα και άλλα πολλά, συνειδητοποιείτε πως το AC4 είναι ένα πειρατικό παιχνίδι με Assassin’s Creed abilities και όπλα μόνο.

Περνάει πολλή μα πάρα πολλή ώρα μέχρι να εμφανιστούν οι πρώτοι Assassin που θα παρέχουν προαιρετικές αποστολές και τη βασική αποστολή η οποία στη διάρκειά της είναι περίπου 12 ώρες.

Το παιχνίδι όμως είναι πραγματικά τεράστιο. Στην πραγματικότητα θα παίζετε για μήνες.

Έχετε στη διάθεσή σας να εξερευνήσετε νησιά, να βρείτε τους σκελετούς με τους μυστικούς χάρτες, να βελτιώσετε την στολή σας, να λύσετε μυστικά και γρίφους.

Θα εμπλακείτε ηθελημένα σε ναυμαχίες από τις οποίες ή θα επιβιβαστείτε στο εχθρικό πλοίο το οποίο θα το κατασχέσετε, ή θα βυθίσετε, ή θα κατεβάσετε το στάτους επικινδυνότητας και πολλά άλλα.

Θα κυνηγήσετε φάλαινες, καρχαρίες, θα βουτήξετε σε βάθος για να βρείτε πολύτιμα αντικείμενα και θησαυρούς τους οποίους θα ανταλλάξετε για να βελτιώσετε το καράβι σας, τα όπλα σας, τις στολές σας και άλλα πολλά – μα πάρα πολλά.

Θα επιτεθείτε με το καράβι σας σε φρούρια, θα αντιμετωπίσετε τα επικίνδυνα καιρικά φαινόμενα της Καραϊβικής, τα “άτακτα” κύματα και τους ανεμοστρόβιλους.

Όσο επιθετικός είναι στη θάλασσα ο Edward, τόσο stealth είναι στην ξηρά.

Για να επιτεθείτε σε στρατόπεδα πρέπει να ακολουθείτε την τακτική του silent but deadly.

Φυσικά το κυνήγι είναι μέρος του παιχνιδιού. Θα σκοτώσετε αγριόγατες σούπερ επικίνδυνες, ελαφάκια, ιγκουάνες μέχρι και κροκόδειλους.

Σκοτώνοντας είδη που στον 21ο αιώνα είναι υπό εξαφάνιση γίνεστε περισσότερο badass.

Α, να μην ξεχάσω τις προαιρετικές αποστολές δολοφονίας, τα courier, τους καυγάδες στα bar με ή χωρίς τον Μαυρογένη.

Μεγάλες είναι οι βελτιώσεις στα glitch και bug που περιείχε σε μεγάλο βαθμό η προηγούμενη έκδοση.

Οι σκηνές – scenematic – πλέον δεν κόβονται απότομα και ο χειρισμός των κινήσεων του Edward έχει βελτιωθεί σε βαθμό που ο πρωταγωνιστής μπορεί ομαλά να στρίψει 90 μοίρες.

Το γραφικό περιβάλλον συνεχίζει να είναι θαυμάσιο – τα τιρκουάζ νερά της Καραϊβικής και η πυκνή βλάστηση των νησιών σε συνδυασμό με τους νέους χαρακτήρες.

Οι εχθροί έχουν γίνει εξυπνότεροι, όμως το σύστημα μάχης είναι το ίδιο.

Μεγάλο μειονέκτημα είναι πως κατά τη διάρκεια μίας μάχης, η επιλογή ενός άλλου όπλου ή κάποιου δευτερεύοντος [πχ smoke bombs] είναι άκρως αποτρεπτική.

Καθώς σας βαράνε από πέντε μεριές πρέπει κάπως να φυτρώσετε ένα τρίτο χέρι το οποίο θα μπορεί να επιλέγει το νέο όπλο ανάλογα με την κατάσταση στην οποία βρίσκεστε χωρίς να φάτε 50 μαχαιριές ή 30 τσεκουριές.

Αυτό το μενού επιλογής σε πραγματικό χρόνο καθώς διαδραματίζεται η μάχη χωρίς να σου δίνει την ευκαιρία παύσης να επιλέξεις, είναι ο σίγουρος θάνατος του Edward.

Μεγάλο fail!

Μιας που πιάσαμε τα “fail”, αλήθεια, που είναι το σενάριο;

Το έφαγε ο κροκόδειλος προφανώς, διότι το Assassin’s Creed απέκτησε αυτή την κατηγορία τίτλου που κατέχει – του πολύ καλού δηλαδή – λόγω του εκπληκτικού σεναρίου, της σύνδεσης με πραγματικά πρόσωπα της ιστορίας, του χαρακτήρα που αναλύεται σε βάθος, της επίσκεψης ιστορικών μνημείων πηδώντας από στέγη σε στέγη και φυσικά της επαγωγής του τότε με το φουτουριστικό μέλλον, ή τώρα.

Όλα αυτά στο AC4 πήγαν κατά διαόλου.

Ναι, ‘νταξ’ έχει Assassins, έχει λίγη πλοκή από εδώ κι από ‘κει αλλά δεν είναι Assassin’s Creed II που σε έβαζε στο τριπάκι να ευχαριστιέσαι το παιχνίδι, επειδή αναλύεται ο χαρακτήρας, ξεδιπλώνεται το σενάριο αφήνοντάς σε στο τέλος με ένα αποκαλυπτικό τέλος να κοιτάς χάσκοντας την οθόνη.

Αυτό ήταν το Assassin’s Creed. Βέβαια μία επανάληψη του AC2 δεν θα σήμαινε ότι θα βελτιωνόταν ο τίτλος, όμως τώρα συμβαίνει η επανάληψη που μαστίζει σχεδόν όλα τα παιχνίδια: το πολλαπλό gaming, οι αποστολές και τέλος.

Λείπει η δυνατότητα της ελεύθερης επιλογής. Όχι δεν θέλω να είμαι Assassin, αλλά Templar. Ή θέλω να είμαι Assassin με τους δικούς μου όρους.

Για αντίστοιχων AI δυνατοτήτων δεν φτιάχνει η Sony και η MS υποτίθεται καλύτερες κονσόλες;

Η γραμμική πλοκή στα παιχνίδια με πρωταγωνιστή τον Ezio είχε κάποιο νόημα.

Τώρα δεν έχει νόημα. Τώρα κυρία Ubisoft, κάνε το παιχνίδι υβριδικό αλλά κράτα τα στοιχεία του τίτλου – μην τα δολοφονείς [οι templar και οι assassin, η Juno και η Minerva, το μήλο και τα συναφή].

Άλλο ένα ερώτημα που υπάρχει: Aπό την εποχή του Ezio μέχρι την εποχή του Edward μεσολάβησαν περίπου 260 χρόνια. Ο Ezio δεν χρειαζόταν να γεμίζει το όπλο του κάθε φορά που έριχνε. Ο Edward και ο Connor γιατί πρέπει να μας βγάζουν την πίστη μέχρι να γεμίσουν το όπλο τους δηλαδή;

Δηλαδή 260 χρόνια μετά τον Νταβίντσι η τεχνολογία στα όπλα πήγε πίσω; Wtf;

Το recruitment έχει ψοφήσει. Στην πραγματικότητα έχει ψοφήσει από το Brotherhood. Κρίμα…

Από το AC3 μέχρι και το AC4 έχουμε φάει το σεναριακό κλισέ με το κουτάλι.

Η μάνα που σκοτώνεται από τους επίκους και ο πρωταγωνιστής ζητά εκδίκηση – σούπερ βαρετό κλισέ.

Ο πιτσιρικάς πειρατής που προκύπτει ότι είναι γκόμενα [αν και το είχαμε όλοι καταλάβει εκτός από τον Edward] – άλλο σούπερ βαρετό κλισέ.

Ας μην θάψουμε και εντελώς τον τίτλο, αφού στους λάτρεις των πειρατών θα αρέσει [πράγμα που δείχνει ότι η Ubisoft μάλλον κυνηγά ένα ευρύ target group παρά στο να προσπαθεί να εκλεπτύνει το κοινό στο ποιοτικό gaming όπως έκανε κάποτε με το AC2], στους πιτσιρικάδες που θέλουν multiplay και ποικιλία στο gaming επίσης θα αρέσει [παρότι μοιάζει μετά από λίγη ώρα μία αέναη επανάληψη στις θάλασσες τις Καραϊβικής] και γενικά στους gamer του CoD και άλλων παιχνιδιών μάχης stealth.

Τέλος σημειώνουμε το μεγαλύτερο fail όλων των εποχών που το κατάφερε η Ubisoft.

Δεν μπορείς να παίξεις το παιχνίδι με όλες τις δυνατότητές του αν δεν έχεις λογαριασμό στο Uplay και δεν συμφωνήσεις στους όρους χρήσης που αναφέρουν περιληπτικά πως δίνεις στη Ubisoft το δικαίωμα να έχει πρόσβαση στα στοιχεία της κονσόλας σου.

Συγνώμη Ubisoft, αλλά ψόφο!

Επίσης, αν δανείσεις το παιχνίδι σε έναν φίλο σου, δεν θα μπορέσει να βιώσει τη φουλ εμπειρία του παιχνιδιού διότι η κυρά Ubisoft σε αναγκάζει να βάλεις έναν μοναδικό κωδικό που βρίσκεται μέσα στη συσκευασία του παιχνιδιού.

Ξανά ψόφο.

Ευτυχώς, μετά από παράπονα των gamer η Ubisoft ανήγγειλε πως θα σταματήσει στις επόμενες εκδόσεις αυτή την ιστορία.

Ντάξ’ δεν παίρνω πίσω τους ψόφους μέχρι να δούμε τι θα συμβεί στο άμεσο μέλλον.

 

Εικόνες

July 18, 2013

Spartacus Legends

Filed under: Reviews,XBOX Only,XBOX Reviews — Tags: , , , , — consolegamez @ 11:50 am

Αν δεν έχετε δει τη σειρά, να τη δείτε!

Αίμα, σεξ και μετά ξανά αίμα και ξανά σεξ, ξεκοιλιάσματα, κομμένα κεφάλια που απογειώνονται στην αρένα και πολλοί, καλογυμνασμένοι γκόμενοι – ξεβράκωτοι. Οφθαλμόλουτρο. Το Game of Thrones μπροστά του φαντάζει σύναξη προσκοπίνων.

Αν έχετε δει τη σειρά, τότε είστε έτοιμος – εχμ, ή έτοιμη – να παίξετε το δωρεάν παιχνίδι που παρέχει η Ubisoft για τα Gold μέλη της κονσόλας XBOX360.

Οι κανόνες είναι απλοί, δεν υπάρχουν κανόνες.

Σφάξτε τον αντίπαλό σας και αν στο τέλος τον εκτελέσετε εντυπωσιακά, κερδίζετε την εύνοια του κοινού.

Δηλαδή όπως γινόταν στην αρχαία Ρώμη και στην νέα Ελλάδα της μοντέρνας εποχής της ανθρωποφαγίας.

Το παιχνίδι είναι ένα ντεμί υβριδικό RPG [ας πούμε] με μπόλικο beat-em-up.

Ένα Tekken, λιγότερων απαιτήσεων, χωρίς εντυπωσιακά γραφικά και power-up trance μουσική [προφανώς δεν ταιριάζουν σε αρχαία Ρώμη καγκούρικα πριόνια], με αρκετό αίμα [λιγότερο από το Gears of War] και με την δυνατότητα αναβάθμισης των μονομάχων που παρέχονται.

Ξεκινάς να παίζεις με τον Σπάρτακο [τον νέο διότι ο Σπάρτακος της πρώτης σεζόν έφυγε από τη ζωή – άσε πολλή στενοχώρια με το παλικάρι].

Μαθαίνεις τα βασικά, δηλαδή πως να κάνεις combos, πως να αμύνεσαι, ξέρεις τα γνωστά.

Το μαγαζάκι στην Κάπουα [γουατέβερ] προσφέρει από αγορά μονομάχων για το Λούντις, μέχρι όπλα, βρακιά [ε ναι, τότε φορούσαν τσίγκινα βρακιά], πέδιλα [όχι σχεδιαστή, τα γνωστά πέδιλα τα Ρωμαϊκά] και powerups.

Κάνοντας τα σωστά “ψώνια” από την αγορά, ο μονομάχος πέρα από το γεγονός ότι μπορεί να αμύνεται γρηγορότερα, να αντέχει περισσότερο η μπάρα της ζωής του και να αποκτά περισσότερη ευλυγισία, τα αξεσουάρ έχουν και μία δεύτερη σημασία: να εντυπωσιάζουν το κοινό της αρένας.

Δηλαδή αγοράζεις ένα βρακί το οποίο σου αυξάνει την άμυνα και την ταχύτητα αλλά και όταν σε βλέπει το λυσσασμένο Ρωμαϊκό κοινό με αυτό να εντυπωσιάζεται και κατά συνέπεια αυξάνεται το μέτρο της αποδοχής.

Η αποδοχή και ο εντυπωσιασμός ανεβάζει στα επόμενα επίπεδα τον μονομάχο, ξεκλειδώνοντας περισσότερες και δυσκολότερες πίστες, νέους μονομάχους και νέα γκαρνταρόμπα βρακιών [και όχι μόνο] στο μαγαζί της Κάθκα.

Οι μονομάχοι αγοράζονται σύμφωνα με τα προσόντα τους [όχι αυτά που νομίζεις βρε, τα άλλα]!

Μονομάχοι που μάχονται με τρίαινα, με σπαθί και ασπίδα, με μαχαίρια, με σπαθιά, με βαριοπούλες.

Και χωρίζονται σε κατηγορίες ανάλογα με το πόσα νομίσματα έχετε κερδίσει.

Φυσικά η Ubisoft δεν έβγαλε ένα δωρεάν παιχνίδι επειδή γενικά αγαπά τους gamer.

Της μόδας εδώ και λίγα χρόνια είναι τα in-app purchases.

Ασημένια νομίσματα μπορείτε να βγάλετε αρκετά, αλλά χρυσά λαμβάνετε μόνο όταν αναβαθμιστεί το Ludis σας και αν αγοράσετε μέσω του XBOX Marketplace.

Μην απατάστε, τα χρυσά νομίσματα – που αγοράζουν σούπερ μονομάχους, σούπερ όπλα και σούπερ βρακιά – είναι πολύ ακριβά.

Δηλαδή, καλύτερα να αγοράσετε ένα καινούριο παιχνίδι από το XBOX Marketplace – ένα πράγμα.

Πάντως μπορείτε να συνεχίσετε να παίζετε και με αυτά που σας βραβεύει το παιχνίδι, ή και χωρίς αυτά.

Τι αξία θα είχε ένα beat-em-up παιχνίδι χωρίς online multiplayer και final bosses.

Το Spartacus Legends, τα έχει όλα αυτά.

Μπείτε στην αρένα και περιμένετε μέχρι να εμφανιστεί ένας συνδεδεμένος παίκτης για να τον κάνετε φιλέτο.

Τα bosses, μεγάλο αγγούρι.

Παίζετε με τους πρωταγωνιστές της σειράς οι οποίοι οκ… είναι πρακτικά αήττητοι εκτός αν αγοράσετε μερικά χρυσά νομίσματα και αποκτήσετε κάποιον σούπερ μονομάχο για το Ludis σας αφού πρώτα τον κάνετε τούμπανο στα power-ups και τα βρακιά τιτανίου – λέμε τώρα.

Να πούμε την αλήθεια, παρότι το gameplay, τα combos και οι κινήσεις δεν είναι επιπέδου Tekken, πόσο μάλλον Dead or Alive, το κίνητρο για να παίζεις μέχρι να σου σαπίσουν τα δάχτυλα είναι η πορεία από τις φτωχές αρένες των Ludis, στις αρένες επιπέδου Κολοσσαίο αντιμετωπίζοντας πολλούς και διάφορους μονομάχους που καλό θα ήταν να τους εκτελείτε για να μην τους ξαναβρείτε μπροστά σας.

Καθώς ο μονομάχος σας προχωρά σε νέες δυσκολότερες αρένες, υπάρχει ο κίνδυνος να χάσετε από τον αντίπαλο αφού εκτελέσει εντυπωσιακά τον μονομάχο σας.

Σε εκείνο το σημείο δίδεται η επιλογή να αναστήσετε τον αντίπαλο με XXX νομίσματα ή να τον αφήσετε να τον φάνε τα λιοντάρια.

Αν τον αναστήσετε – πληρώνοντας – την επόμενη φορά που θα εκτελεστεί από άλλο [ή και τον ίδιο] αντίπαλο, θα χρειαστεί να πληρώσετε μεγαλύτερο ποσό για να τον φέρετε πίσω από τα Ιλίσια Πεδία.

Αν αγαπάτε τον μονομάχο σας, θα έρθει εκείνη η στιγμή που θα τον κλάψετε. Αλλά δεν πειράζει, διότι κάθε 30 λεπτά, ανανεώνεται η αγορά μονομάχων και μπορείτε να αποκτήσετε έναν καλύτερο, δυνατότερο και γρηγορότερο δούλο [ναι, δούλοι είναι και ας αποφεύγει το παιχνίδι να το υπενθυμίζει – διότι κανείς δεν θέλει να σκοτώνει δούλους].

Τα γραφικά δεν είναι και τίποτα σπουδαίο, δηλαδή η Ubisoft θα μπορούσε να αφιερώσει λίγο παραπάνω χρόνο να σχεδιάσει καλύτερα τους μονομάχους, τις κινήσεις τους και τους περιβάλλοντες χώρους.

Η φόρτωση του παιχνιδιού γενικά είναι αργή, εφόσον το παιχνίδι παίζεται μόνο με online σύνδεση.

Ασήμαντες λεπτομέρειες είναι φυσικά όλα αυτά αφού το παιχνίδι ξεπερνά τα όρια του εθισμού και πάει σε επίπεδα άγνωστα στον κόσμο του gaming.

 

Εικόνες

 

March 16, 2013

Devil May Cry

Filed under: Playstation,Playstation Reviews,Reviews,XBOX,XBOX Reviews — Tags: , , , , , — Mad Scientist @ 1:26 pm

Βρε καλώστον ασπρομάλλη Dante και πάλι αναμεσά μας ο δαιμονοφάγος… Ε, για μια στιγμή, άσπρη τρίχα ούτε για δείγμα και ένα τσουτσέκι με κοντό μαλλί στη θέση του… Τι θέλει αυτό το γατάκι σε ένα παιχνίδι που θα έπρεπε, σε ένα ιδανικό κόσμο, το κουτί και το δισκάκι να στάζουν τεστοστερόνη; Αυτή είναι η πρώτη εντύπωση από το νέο Devil May Cry. Ξεκινάω μουδιασμένα, άραγε τι έκαναν στον cool τυπά που καθόρισε τη σειρά, και ποιο είναι τελοσπάντων αυτό το pool boy που τον αντικατέστησε;

Μερικές αποστολές μετά και καθώς τα πτώματα δαιμόνων κείτονται στα κοκκαλιάρικα πόδια μου, μπαίνω στο νόημα… Ω ναι, αυτός ΕΙΝΑΙ ο Dante!

Η σειρά Devil May Cry δεν φημιζόταν ποτέ για την ιστορία της. Ο κόσμος δομούνταν γύρω από τον ήρωα και ψήγματα σεναρίου υπήρχαν διασκορπισμένα σε αυτόν, αλλά η αφήγηση(σ.σ. η ποια;) χώλαινε. Το νέο παιχνίδι της σειράς προσπαθεί να πει μια ιστορία, μια ενδιαφέρουσα ιστορία αν μη τι άλλο, και τα καταφέρνει αρκετά καλά. Οι λίγοι χαρακτήρες που υπάρχουν είναι ενδιαφέροντες και ο νεός Dante μοιάζει επιτέλους με πραγματικό χαρακτήρα και όχι με μια action καρικατούρα(σ.σ. badass καρικατούρα, αλλά καρικατούρα). Το Όσκαρ σεναρίου δεν κινδυνεύει άμεσα, αλλά ρε γαμώτο το παλέψαμε λίγο πέρα από τις «ατάκες της μιας μάχης». Ας μη γελιόμαστε όμως, κανείς δεν αγοράζει τα παιχνίδια αυτά για να βλέπει τυπάδες να συνομιλούν για τον καιρό, ενώ σφάζονται την ώρα του τσαγιού…

Περνάμε λοιπόν στον πυρήνα της εμπειρίας με τον βαθυστόχαστο προβληματισμό μας να σείει τα θεμέλια αυτού του review: «πως είναι το σφάξιμο των δαιμόνων;».

Όσοι φαν των παλιότερων παιχνιδιών ήταν έτοιμοι να πέσουν από το παράθυρο, ας επιστρέψουν στις θέσεις τους, γιατί απλά το gameplay τα σπάει. Πέρα από τα συνηθισμένα πιστόλια (Ebony και Ivory) και το πιστό μας σπαθί (Rebellion) , ο Dante μπορεί να κόβει δαιμονικούς (σ.σ. μην το πεις…) πισινούς (σ.σ. ουφ το σωσες…) με τη βοήθεια γρήγορης εναλλαγής ανάμεσα σε 4 επιπρόσθετα δαιμονικά και αγγελικά όπλα. Σαν αποχαιρετήσουν το μάταιο τούτο κόσμο, οι δαίμονες αφήνουν πίσω λαχταριστά orbs απαραίτητα για την αναβάθμιση των όπλων και των κινήσεων του Dante. ΟΚ δεν ξαναγράφεται η ιστορία του gaming, αλλά είναι ένα σύστημα αναβάθμισης δοκιμασμένο και λειτουργικό.  Παρόλο τον ορυγμαγδό επιλογών, το combat παραμένει προσβάσιμο, ακόμα και για άτομα που δεν έχουν παίξει προηγούμενα παιχνίδια της σειράς.   Aυτό είναι και το μεγάλο επίτευγμα του νέου παιχνιδιού.

 Παλιότερα, αν δεν είχες κάνει συμφωνία με τον κλαψιάρη Διάολο(σ.σ. έναντι της λαχταριστής ψυχούλας σου, γιατί από ευρώ δεν έχει ούτε για δείγμα), το να πετύχεις τα combos του παιχνιδιού ήταν μια λίγο πονεμένη – για τα δάχτυλα – ιστορία…

Τώρα το παιχνίδι έχει ένα πιο προσβάσιμο σύστημα μάχης, το οποίο όμως αφήνει αρκετά περιθώρια για πειραματισμούς στους πιο έμπειρους παίχτες. Μόνο ίσως μελανό σημείο είναι η απουσία lock on στα πιστόλια το οποίο συνηθίζεται μεν, αλλά αναγκάζει τον παίχτη πολλές φορές χειροκίνητα να τροποποιεί την κάμερα , διακόπτοντας την ροή των combos (σ.σ. και ναι θα θες να κάνεις combos για να γεμίζει η οθόνη σου με χαρακτηρισμούς brutal, awesome, super badass, extremely gay  – αυτό το βαλα εγώ αλλά θα έπρεπε να υπάρχει για τα μάπα combos – με πολλά θαυμαστικά ). Επίσης, έχω την αίσθηση ότι τα boss fights είναι αρκετά εύκολα σε σχέση με προηγούμενα παιχνίδια της σειράς, αν και αυτό είναι καθαρά υποκειμενικό, και εν τέλει υπάρχουν πολλά επίπεδα δυσκολίας για όλα τα γούστα(σ.σ. γιατί δικαίωμα στο μαζοχισμό έχουν όλοι, και κανείς να μην σας πείσει ποτέ για το αντίθετο). Γενικά το παιχνίδι έχει ένα στιβαρό story mode της τάξης των 8-10 ωρών, με διάσπαρτα challenge modes, και μεγάλο replay value στα ανώτερα επίπεδα δυσκολίας μιας και το σύστημα μάχης είναι υπέροχο. Υπάρχει επίσης κι ένα extra challenge mode εκτός ιστορίας, όπου ο παίχτης αντιμετωπίζει κλιμακούμενης δυσκολίας κύματα εχθρών.

Τεχνικός τομέας… Ο Διάβολος μας κλείνει πονηρά το μάτι… Δεν έχει κλάματα σήμερα…

Όσον αφορά τον τεχνικό τομέα , το παιχνίδι είναι άψογο. Τα περιβάλλοντα είναι λεπτομερή και έχουν ποικιλία. Καλοσχεδιασμένα και τα σαπάκια οι δαίμονες, αν και ίσως χρειαζόταν λίγο μεγαλύτερη ποικιλία εχθρών. Ο ήχος ντύνει όμορφα όλο το πακέτο και σε πορώνει τόσο όσο χρειάζεται, για να σφάξεις και τον επόμενο δαίμονα με την ίδια ένοχη ευχαρίστηση. Και ναι η φωνή του Dante είναι μια χαρά και δε σου ρχεται να ξεριζώσεις τα αυτιά σου όταν μιλάει, το οποίο είναι πάντα θετικό. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στο ότι το frame rate παραμένει διαρκώς σταθερό και οι μάχες έχουν μια αδιάκοπτη ροή (σ.σ. σαν να μιλάει ο Αδώνης όταν πουλάει βιβλία ένα πράγμα, με μια ανάσα).

Άντε τελείωνε, έχουμε να παίξουμε και το παιχνίδι…

 Είναι αλήθεια ότι το νέο Devil May Cry αντιμετωπίστηκε με επιφύλαξη από μεγάλη μερίδα ένθερμων οπαδών της σειράς. Λίγο η αλλαγή στο design του ήρωα, λίγο το πιο γενναιόδωρο scoring και σύστημα μάχης οδήγησαν σε αρκετές και έντονες διαμαρτυρίες(σ.σ. ΟΚ δεν έκαιγαν και τα σουτιέν τους στο Σύνταγμα – και στο κάθε «Σύνταγμα» ανά την υφήλιο – αλλά έθαβαν το παιχνίδι χωρίς να του δώσουν μια ευκαιρία). Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι πρόκειται για ένα άρτιο action παιχνίδι που πήρε στο σχεδιασμό του μερικές γενναίες αποφάσεις, στην προσπάθεια να εξελιχθεί και να μην τελματώσει. Συγχωρήστε με όμως τώρα, γιατί έχω ένα φουλ φορτισμένο χειριστήριο κι ένα Διάβολο έτοιμο να κλάψει, κρίμα να τον αφήσω να περιμένει…

 

Εικόνες

 

March 15, 2013

Tomb Raider

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα παιχνίδι που το έλεγαν Tomb Raider.

Το παιχνίδι είχε πρωταγωνίστρια μία πλούσια πανέμορφη-και-έτσι Βρετανίδα – τη Lara Croft – η οποία την έβρισκε με την αρχαιολογία και τους supernatural μύθους.

Η Lara έλυνε γρίφους, καθάριζε θνητούς και μη εχθρούς, έβρισκε θησαυρούς και ανακάλυπτε δολοπλοκίες.

Ήταν ένα εξαιρετικό franchise παιχνίδι.

Μέχρις ότου αποφάσισαν οι εταιρίες να “σκοτώσουν” το “adventure” μέρος του παιχνιδιού, εκείνο με τους γρίφους δηλαδή το καλύτερο μέρος της σειράς, και να περάσουν σε μία θηλυκή εκδοχή του Nathan Drake του γνωστού ήρωα της σειράς Uncharted.

Το Tomb Raider είναι πλέον ένα παιχνίδι σαν τα υπόλοιπα action και-καλά-adventure με αρκετή δράση, την αίσθηση της αναβάθμισης του χαρακτήρα με πόντους εμπειρίες (σημειώστε το κομμάτι που αναφέρεται ως “αίσθηση” και όχι ως “επίτευγμα”) με ρεαλιστικά γραφικά, ρεαλιστικές κινήσεις, ρεαλιστικές καιρικές συνθήκες, ρεαλιστικά τα πάντα όλα.

Το μόνο που θυμίζει τη σειρά Tomb Raider είναι η Lara η οποία έχει ανασχεδιαστεί (όχι προς το καλύτερο αλλά ως προς το ρεαλιστικότερο), έχει γίνει νεότερη, της έχουν κάνει μέχρι και τα μάτια πράσινα από καστανά.

Άλλο ένα χαρακτηριστικό του παιχνιδιού που θυμίζει τη σειρά είναι πως με το κουμπί (Α) η Lara μπορεί να πηδήξει!

Πέρα από την πλάκα και τον βαρύ σαρκασμό, το παιχνίδι είναι ένα καθαρά action-shooter-survivor game.

Η Lara πρέπει να βρει, τι στο κέρατο συμβαίνει στο νησί στο οποίο έχει ναυαγήσει εκείνη και τα μέλη της αποστολής της, πρέπει να επιζήσει στις αφιλόξενες συνθήκες του νησιού – όπου βρέχει καρέκλες συνέχεια και είναι σκοτάδι και κρύο και τέλος πάντως ό,τι πιο εφιαλτικό μπορεί κάποιος να συναντήσει σε ένα τροπικό άγνωστο νησί – πρέπει να κυνηγήσει ζώα για να επιζήσει – πολύ της μόδας το κυνήγι στα παιχνίδια – να σκοτώσει λύκους, να σκοτώσει εχθρούς ή σώμα με σώμα, ή με όπλα ή σε stealth και να βρει κιβώτια με δυνητικές αναβαθμίσεις για τα όπλα της.

Καθώς προχωρά στη γραμμική πλοκή – καλά μην τρελαθούμε πως μπορεί πίσω από το παιχνίδι να υπάρχουν εναλλακτικά τροπές – η Lara συναντά check point όπου μπορεί να ξεκουραστεί – ας πούμε – και να αναβαθμίσει τις ικανότητές της, ή τα όπλα της ανάλογα με τους πόντους εμπειρίας που κέρδισε.

Την εμπειρία την κερδίζει καθώς καθαρίζει εχθρούς και ζώα και καθώς ψάχνει κιβώτια.

Η ατμόσφαιρα του παιχνιδιού είναι ελαφρά horror, ειδικά στην αρχή που η Lara βλέπει ξεκοιλιασμένα πτώματα καθώς την κυνηγά ένας τύπος που θυμίζει ζόμπι.

Όσον αφορά την ίδια τη Lara, λίγες είναι οι φορές που δεν είναι λουσμένη στο αίμα και στη λάσπη.

Η λίγο creepy ατμόσφαιρα, η διαβολεμένη βροχή, οι λύκοι που σκοτώνονται δύσκολα επιβάλλοντας την άμεσα αναβάθμιση της Lara για να τους “καθαρίζει” ευκολότερα, το μυστήριο που κρύβεται πίσω από το νησί, όλα αυτά κάνουν το παιχνίδι ενδιαφέρον αλλά δεν το κάνουν Tomb Raider.

Πάμε στην “αίσθηση” απόκτησης εμπειρίας.

Το να σκοτώνεις λύκους ή ελάφια ή κότες (ναι μπορείς να σκοτώνεις και κότες) είναι κατανοητό στην απόκτηση εμπειρίας – παίρνεις πόντους.

Το να ψάχνεις γύρω-γύρω κιβώτια για να αναβαθμιστείς δεν λέει τίποτα.

Μεγάλο φάουλ!

Επειδή η Lara είναι Tomb Raider-και-έτσι, μέσα στο παιχνίδι μπορεί να ανακαλύψει και κανά-δυο artifact για να μην πάει ο τίτλος εντελώς χαμένος (και στην τελική στο διάβολο).

Το παιχνίδι στην ουσία είναι shooter, στοχεύεις και σκοτώνεις χωρίς να υπάρχουν στη διάθεσή σου οι ατελείωτες σφαίρες στο όπλο – έχεις ένα πιστόλι όχι δύο – χωρίς να πηδάς από εδώ κι από εκεί για να αποφύγεις τις σφαίρες των εχθρών (με το “ρεαλισμό” των shooter παιχνιδιών), και κρύβεσαι από τους εχθρούς σε stealth mode για να αποφύγεις τις βόμβες μολότοφ – ναι έχει και τέτοια.

Άλλο ένα μεγάλο φάουλ του παιχνιδιού και γενικά των περισσότερων που κυκλοφορούν στην αγορά είναι η κάμερα (η σειρά Tomb Raider έχει ιστορία στον κακό χειρισμό της κάμερας).

Η κάμερα είναι πιο αργή και από την καθυστέρηση.

Μέχρι να γυρίσεις να στοχεύσεις τον κερατένιο λύκο, σου την έχει πέσει.

Μέχρι να ξαναστοχεύσεις τον λύκο που σου την έπεσε, σου την ξαναπέφτει για δεύτερη φορά μέχρι να έρθεις σε μάχη σώμα με σώμα όπου το παιχνίδι σε αναγκάζει να πατάς διαβολεμένα το (Χ) κουμπί μέχρι να κόψεις το λαιμό του καημένου του λυκούλη.

Σε γενικές γραμμές, αν σας αρέσουν τα παιχνίδια shooter τρίτου προσώπου τύπου Gears of War πάρτε το.

Αν αγαπούσατε τα Tomb Raider με τους γρίφους και τις ατελείωτες πίστες στις οποίες έπρεπε να τραβήξετε μοχλούς να τρέξετε με χρονόμετρο για να προλάβετε την πόρτα ανοιχτή και να ταξιδέψετε στα πέρατα της γης θα απογοητευτείτε.

Διότι το Tomb Raider του 2013 δεν είναι ένα παιχνίδι της σειράς, είναι ένας νέος τίτλος με παλιό εξώφυλλο.

 

Εικόνες/Wallpaper

November 6, 2012

Harry Potter and the Deathly Hallows Part 1

Filed under: Kinect,XBOX Only,XBOX Reviews — Tags: , , , , — consolegamez @ 7:20 am

Ο πρώτος τίτλος Harry Potter για το Kinect είναι και η 7η σκοτεινή συνέχεια της ταινίας και της σειράς merchandise από την EA.

Το παιχνίδι είναι μία πολύ απογοητευτική περίληψη της ταινίας.

Με τη βοήθεια του Kinect ο Harry αντιμετωπίζει τους θανατοφάγους με ξόρκια επιθετικά ή αμυντικά σε ένα 3ου προσώπου παιχνίδι shooter.

Ο χρήστης δεν έχει τον έλεγχο της μεταφοράς του ήρωα σε περιοχές που επιθυμεί.

Η εξερεύνηση είναι ανύπαρκτη.

Στην ουσία ο χρήστης ολοκληρώνει πίστες σκοτώνοντας θανατοφάγους και Snatchers, προστατεύοντας τον εαυτό του μέσα σε μία θλιβερή γενική πλοκή.

Το Challenge mode, είναι εξίσου απογοητευτικό αφού κατά τη μέση του παιχνιδιού συνειδητοποιείτε πως επαναλαμβάνετε τις ίδιες κινήσεις χάνοντας ζωή.

Ο χειρισμός στο Kinect είναι σχετικά καλός, με μικροπροβλήματα στην αντίληψη της κίνησης.

Το μόνο στοιχείο που “σώζει” το παιχνίδι είναι η συνεργατικό gameplay με δύο άτομα.

Εκεί τουλάχιστον κουνάς το χέρι σου με παρέα.

Η αίσθηση που μας έδωσε αυτός ο τίτλος είναι πως σχεδιάστηκε στο πόδι.

Η προϊστορία της EA που αφορά την πιστή αναπαραγωγή γραφικών από πραγματικούς χαρακτήρες αρχίζει και κλονίζεται στα νεότερα παιχνίδια.

Τα γραφικά, το γραφικό περιβάλλον ναι μεν ταιριάζει με την σκοτεινή και gothic ατμόσφαιρα αλλά οι δεν ενθουσιάζει.

Οι στάσεις των χαρακτήρων κάθε άλλο από ρεαλιστικές είναι αφού μοιάζουν σαν να έχουν καταπιεί σκουπόξυλο.

Τα ηχητικά εφέ είναι κυριολεκτικά ό,τι να ναι μιας και αρκετές φορές εκεί που εκτοξεύετε ένα ξόρκι υπάρχει απόλυτη σιωπή/mute.

Στην ουσία το παιχνίδι είναι μία αρπακολατζίδικη έκδοση Harry Potter ώστε η EA να υποστηρίξει την ταινία που κυκλοφορούσε εκείνη την εποχή στις αίθουσες.

 

Εικόνες

November 4, 2012

Assassin’s Creed III

Το τρίτο μέρος και ο 5ος τίτλος της σειράς Assassin’s Creed ξεπέρασε κάθε προσδοκία.

Το Assassin’s Creed III είναι απλά ο καλύτερος τίτλος της σειράς.

Η ουσία του παιχνιδιού, είναι μία κινηματογραφική διαδραστική ιστορία γεμάτο αποκαλύψεις, ανατροπές και περιηγήσεις σε εποχές και τόπους που έμειναν στην ιστορία.

Η τρίτη συνέχεια παρέχει σε μεγάλο βάθος ένα εκπληκτικό σενάριο, συνεχίζοντας από εκεί που μας άφησε η Ubisoft στο Assassin’s Creed Revelations και νέα πρόσωπα, ιστορικά γεγονότα του εμφύλιου πολέμου στην αποικιοκρατούμενη Αμερική.

Συνδυάζει το κλίμα της εποχής, τις φυλετικές διακρίσεις, τις ωμές μάχες σώμα με σώμα, τις μαζικές ναυμαχίες, την περιήγηση στα Αμερικάνικα καταπράσινα βουνά, τις διαφορετικές εποχές του έτους με τις αντίστοιχες καιρικές συνθήκες και έναν ήρωα από δύο κόσμους.

Ο Connor, μισός Βρετανός και μισός Ινδιάνος Mohawk, δεν έχει την πίστη στο τάγμα όπως ο Altair, ούτε τη γοητεία και την ευγενική καταγωγή του Ezio.

Τραχύς, σκληρός μεγαλωμένος με τις ηθικές αρχές των Mohawk, ο Connor θα βρεθεί ανάμεσα στους δύο κόσμους, ο ένας που εδραιώνεται και ο άλλος που καταστρέφεται.

Πέρα από τις βασικές αποστολές που αφορούν την πλοκή και τα cinematic που εντρυφούν σε βάθος στους χαρακτήρες του παιχνιδιού και την πληθώρα παράπλευρων αποστολών σε αυτό τον τίτλο η μηχανή μάχης έχει αλλαχθεί ριζικά.

Πλέον ο ήρωας μπορεί να αποκρούσει με ευκολία τις επιθέσεις των εχθρών, να αντεπιτεθεί άμεσα, να χρησιμοποιήσει το πιστόλι – που είναι αργό στο γέμισμα αλλά ιδανικό για μακρινές αποστάσεις – το τόξο του, σπαθί που μπορεί να αγοράσει από κάποιο κατάστημα και το Τόμαχοκ.

Οι κινήσεις του Connor έχουν λιγότερη φινέτσα από εκείνες του Ezio, όμως μπορεί με ευκολία να αποφύγει ένα αντικείμενο στο δρόμο του, να πηδήξει εύκολα φράχτες και κατά την καταδίωξη να περάσει μέσα από οικήματα ώστε να μπορέσει να χαθεί από τα μάτια των εχθρών.

Ο ήρωας μπορεί να παρακολουθήσει συζητήσεις, να μείνει απαρατήρητος ανάμεσα σε δύο πεζούς, καθήμενος, ή στεκόμενος δίπλα σε δύο άλλα πρόσωπα.

Τα χρήματα δεν είναι και ιδιαίτερα απαραίτητα.

Εκεί που ο Ezio έπρεπε να ξοδέψει αλλά και να βγάλει πολλά χρήματα για να αναβαθμίσει τον εαυτό του και να αυξήσει την ισχύ των Assassin στην περιοχή, ο Connor εναρμονισμένος με τις ηθικές των Mahowk δεν έχει τόσο ανάγκη από αυτό το μέσο συναλλαγής.

Τα χρήματα εξυπηρετούν αποκλειστικά την αναβάθμιση του αρχηγείου του Achilles – του μέντορα του Connor – με αγορά υλικών, τους χρηματισμούς σε τυπογραφία και ρουφιάνους για να κατέβει ο δείκτης αναγνωρισιμότητας και την αγορά μικρής γκάμας όπλων αλλά και παγίδων για δίποδα και τετράποδα.

Ο Connor μπορεί να βγάλει χρήματα κυνηγώντας ζώα στο δάσος, πουλώντας τα σε πλανόδιους ή στην αγορά της κάθε πόλης.

Η Βοστόνη, η Νέα Υόρκη αναπαριστώνται λεπτομερώς στο ύφος της εποχής.

Σε αυτό τον τίτλο η αρχιτεκτονική των πόλεων έχει λιγότερη σημασία, από την περιήγηση στο δάσος.

Ο Connor σε αντίθεση με τους προγόνους του, μπορεί να ανέβει σε δέντρα να πηδήξει από κλαδί σε κλαδί με εντυπωσιακά ομαλές κινήσεις.

Τα δέντρα, όπως και οι θάμνοι, μπορούν να κρύψουν τον ήρωα από τους εχθρούς καθώς μπορεί από αυτά να εκτελέσει air-attack με τις κρυμμένες λεπίδες στα μανίκια του.

Το παιχνίδι είναι τεράστιο τόσο σε δυνατότητες περιήγησης, εξερεύνησης και αποστολών όσο και σε διάρκεια gameplay.

Η ιστορία κυλά αργά για λόγους που αποκαλύπτονται στη συνέχεια.

Η αλληλεπίδραση με τον γύρω κόσμο γίνεται σε πολλαπλά επίπεδα.

Ο Connor μπορεί από το να χαϊδέψει αδέσποτα, μέχρι να παίξει ντάμα σε κάποιο μπαρ, να κουβεντιάσει με κόσμο ώστε να χαθεί στο πλήθος, να βοηθήσει αγρότες και άλλα πολλά.

Όπως και στους προηγούμενους τίτλους έτσι κι εδώ ο ήρωας μπορεί να απελευθερώσει από τους Βρετανούς φρούρια, να δώσει εντολή στους Assassin να επιτεθούν εκεί που επιθυμεί, να αναλάβει αποστολές κούριερ καθώς και να αναζητήσει τις χαμένες σελίδες του Αλμανάκ.

Θα συναντήσει προσωπικότητες της εποχής όπως τον George Washington, τον Benjamin Franklin, τον Thomas Jefferson, τον Charles Lee και άλλους, θα βρεθεί καπετάνιος σε δικό του ιστιοφόρο και θα το οδηγήσει σε επικές ναυμαχίες και θα βρεθεί αντιμέτωπος με τους Templar αμφιβάλλοντας για το κατά πόσο θα πρέπει να αντιμετωπίζονται ως εχθροί ή ως σύμμαχοι.

Το τέλος του παιχνιδιού όπως πάντα είναι αποκαλυπτικό υπαινίσσοντας την συναρπαστική συνέχεια της σειράς σε νέο τίτλο.

 

Εικόνες/Wallpaper

Older Posts »

Powered by WordPress