Console Gamez Just because we love games

March 15, 2013

Horror εξομολόγηση

Filed under: Editorial — Tags: , — consolegamez @ 3:10 pm

Τα παλιά εκείνα τα χρόνια που παίζαμε σε μία 32μπιτη γκρίζα-ποντικί κονσόλα που λεγόταν PlayStation είχε πέσει στα χέρια μου το Silent Hill.

Ευτυχώς όταν το έπαιζα δεν ήμουν μόνη.

Είχαμε μαζευτεί μία παρέα σε σπίτι για να παίξουμε horror παιχνίδι.

Με τα πιξελιασμένα γραφικά και τη low-res ανάλυση της ομίχλης κατάφερα το βράδυ να δω εφιάλτες χειρίστου τύπου.

Άλλη μία φορά με την ίδια παρέα παίζαμε Resident Evil.

Πάλι εφιάλτες.

Φυσικά δεν τόλμησα να ξαναπαίξω ή μάλλον να βρεθώ σε παρέα που να παίζει horror παιχνίδια.

Βέβαια τότε ήμουν και νέα, 20something.

Μετά από χρόνια, αφού βίωσα εμπειρίες τρόμου από άλλα παιχνίδια [LOL] και το μυαλό μου άντεχε τις mild σπλατεριές – χωρίς ζόμπι – αποφάσισα να παίξω το πολυσυζητημένο παιχνίδι Alan Wake.

Μέρα μεσημέρι, κατακαλόκαιρο.

Έβαλα τον σύζυγο δίπλα να μου κρατά το πόδι [το χέρι ήταν απασχολημένο με το χειριστήριο] και ήμουν έτοιμη να αντιμετωπίσω επικίνδυνα entities και όλα αυτά που με τρομάζουν σε ταινίες και παιχνίδια.

Achievement unlocked! Κατάφερα και έπαιξα το μισό παιχνίδι!

Μεγάλη υπόθεση.

Το σταμάτησα στο σημείο που… όκει, σου την πέφτουν όλα τα τέρατα με τα τσεκούρια και τα αλυσοπρίονα και ό,τι πιο τρομακτικό μπορεί κάποιος να βάλει σε μία ταινία τρόμου.

Το Gears of War, ούτε αυτό κατάφερα να το τελειώσω.

Ένοιωθα πως τα ξεκοιλιασμένα αηδιαστικά εξωγήινα πτώματα θα με στοίχειωναν και στον ξύπνιο μου.

Και ερχόμαστε στο προκείμενο.

Όπως είπα, προσπάθησα ειλικρινά να νιώσω συμπάθεια αλλά δεν με ενθουσιάζουν τα παιχνίδια τρόμου.

Το καινούριο Tomb Raider που λες – έχουμε όλοι βιώσει στο παρελθόν στιγμές τρόμου σε boss fight με τη Λάρα – ξεκινά με μία ελαφριά εκκένωση της ουροδόχου κύστης.

Ένα “ζόμπι” (;) κυνηγά τη Λάρα, η οποία προηγουμένως ήταν δεμένη ανάποδα σε ένα αηδιαστικό κουκούλι, μέσα στα αίματα και τις λάσπες, ένας τύπος literally σταυρωμένος και από κάτω ο ορισμός του “disturbing shrine” και γενικά ένα εφιαλτικό περιβάλλον που στην δική μου περίπτωση πιθανόν να μου φέρει εφιάλτες.

Ευτυχώς δεν έφερε, αλλά την αίσθηση που μου δίνει το Assassin’s Creed, να θέλω να παίξω μέχρι να γίνουν τα μάτια μου παραλληλόγραμμα δεν μου την έδωσε.

Φυσικά και θα συνεχίσω μέχρι να τελειώσω το παιχνίδι – τουλάχιστον να δω αν τελικά θα σταματήσει να βρέχει στο διαβολεμένο νησί – αλλά… reluctantly 😛

Tomb Raider

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα παιχνίδι που το έλεγαν Tomb Raider.

Το παιχνίδι είχε πρωταγωνίστρια μία πλούσια πανέμορφη-και-έτσι Βρετανίδα – τη Lara Croft – η οποία την έβρισκε με την αρχαιολογία και τους supernatural μύθους.

Η Lara έλυνε γρίφους, καθάριζε θνητούς και μη εχθρούς, έβρισκε θησαυρούς και ανακάλυπτε δολοπλοκίες.

Ήταν ένα εξαιρετικό franchise παιχνίδι.

Μέχρις ότου αποφάσισαν οι εταιρίες να “σκοτώσουν” το “adventure” μέρος του παιχνιδιού, εκείνο με τους γρίφους δηλαδή το καλύτερο μέρος της σειράς, και να περάσουν σε μία θηλυκή εκδοχή του Nathan Drake του γνωστού ήρωα της σειράς Uncharted.

Το Tomb Raider είναι πλέον ένα παιχνίδι σαν τα υπόλοιπα action και-καλά-adventure με αρκετή δράση, την αίσθηση της αναβάθμισης του χαρακτήρα με πόντους εμπειρίες (σημειώστε το κομμάτι που αναφέρεται ως “αίσθηση” και όχι ως “επίτευγμα”) με ρεαλιστικά γραφικά, ρεαλιστικές κινήσεις, ρεαλιστικές καιρικές συνθήκες, ρεαλιστικά τα πάντα όλα.

Το μόνο που θυμίζει τη σειρά Tomb Raider είναι η Lara η οποία έχει ανασχεδιαστεί (όχι προς το καλύτερο αλλά ως προς το ρεαλιστικότερο), έχει γίνει νεότερη, της έχουν κάνει μέχρι και τα μάτια πράσινα από καστανά.

Άλλο ένα χαρακτηριστικό του παιχνιδιού που θυμίζει τη σειρά είναι πως με το κουμπί (Α) η Lara μπορεί να πηδήξει!

Πέρα από την πλάκα και τον βαρύ σαρκασμό, το παιχνίδι είναι ένα καθαρά action-shooter-survivor game.

Η Lara πρέπει να βρει, τι στο κέρατο συμβαίνει στο νησί στο οποίο έχει ναυαγήσει εκείνη και τα μέλη της αποστολής της, πρέπει να επιζήσει στις αφιλόξενες συνθήκες του νησιού – όπου βρέχει καρέκλες συνέχεια και είναι σκοτάδι και κρύο και τέλος πάντως ό,τι πιο εφιαλτικό μπορεί κάποιος να συναντήσει σε ένα τροπικό άγνωστο νησί – πρέπει να κυνηγήσει ζώα για να επιζήσει – πολύ της μόδας το κυνήγι στα παιχνίδια – να σκοτώσει λύκους, να σκοτώσει εχθρούς ή σώμα με σώμα, ή με όπλα ή σε stealth και να βρει κιβώτια με δυνητικές αναβαθμίσεις για τα όπλα της.

Καθώς προχωρά στη γραμμική πλοκή – καλά μην τρελαθούμε πως μπορεί πίσω από το παιχνίδι να υπάρχουν εναλλακτικά τροπές – η Lara συναντά check point όπου μπορεί να ξεκουραστεί – ας πούμε – και να αναβαθμίσει τις ικανότητές της, ή τα όπλα της ανάλογα με τους πόντους εμπειρίας που κέρδισε.

Την εμπειρία την κερδίζει καθώς καθαρίζει εχθρούς και ζώα και καθώς ψάχνει κιβώτια.

Η ατμόσφαιρα του παιχνιδιού είναι ελαφρά horror, ειδικά στην αρχή που η Lara βλέπει ξεκοιλιασμένα πτώματα καθώς την κυνηγά ένας τύπος που θυμίζει ζόμπι.

Όσον αφορά την ίδια τη Lara, λίγες είναι οι φορές που δεν είναι λουσμένη στο αίμα και στη λάσπη.

Η λίγο creepy ατμόσφαιρα, η διαβολεμένη βροχή, οι λύκοι που σκοτώνονται δύσκολα επιβάλλοντας την άμεσα αναβάθμιση της Lara για να τους “καθαρίζει” ευκολότερα, το μυστήριο που κρύβεται πίσω από το νησί, όλα αυτά κάνουν το παιχνίδι ενδιαφέρον αλλά δεν το κάνουν Tomb Raider.

Πάμε στην “αίσθηση” απόκτησης εμπειρίας.

Το να σκοτώνεις λύκους ή ελάφια ή κότες (ναι μπορείς να σκοτώνεις και κότες) είναι κατανοητό στην απόκτηση εμπειρίας – παίρνεις πόντους.

Το να ψάχνεις γύρω-γύρω κιβώτια για να αναβαθμιστείς δεν λέει τίποτα.

Μεγάλο φάουλ!

Επειδή η Lara είναι Tomb Raider-και-έτσι, μέσα στο παιχνίδι μπορεί να ανακαλύψει και κανά-δυο artifact για να μην πάει ο τίτλος εντελώς χαμένος (και στην τελική στο διάβολο).

Το παιχνίδι στην ουσία είναι shooter, στοχεύεις και σκοτώνεις χωρίς να υπάρχουν στη διάθεσή σου οι ατελείωτες σφαίρες στο όπλο – έχεις ένα πιστόλι όχι δύο – χωρίς να πηδάς από εδώ κι από εκεί για να αποφύγεις τις σφαίρες των εχθρών (με το “ρεαλισμό” των shooter παιχνιδιών), και κρύβεσαι από τους εχθρούς σε stealth mode για να αποφύγεις τις βόμβες μολότοφ – ναι έχει και τέτοια.

Άλλο ένα μεγάλο φάουλ του παιχνιδιού και γενικά των περισσότερων που κυκλοφορούν στην αγορά είναι η κάμερα (η σειρά Tomb Raider έχει ιστορία στον κακό χειρισμό της κάμερας).

Η κάμερα είναι πιο αργή και από την καθυστέρηση.

Μέχρι να γυρίσεις να στοχεύσεις τον κερατένιο λύκο, σου την έχει πέσει.

Μέχρι να ξαναστοχεύσεις τον λύκο που σου την έπεσε, σου την ξαναπέφτει για δεύτερη φορά μέχρι να έρθεις σε μάχη σώμα με σώμα όπου το παιχνίδι σε αναγκάζει να πατάς διαβολεμένα το (Χ) κουμπί μέχρι να κόψεις το λαιμό του καημένου του λυκούλη.

Σε γενικές γραμμές, αν σας αρέσουν τα παιχνίδια shooter τρίτου προσώπου τύπου Gears of War πάρτε το.

Αν αγαπούσατε τα Tomb Raider με τους γρίφους και τις ατελείωτες πίστες στις οποίες έπρεπε να τραβήξετε μοχλούς να τρέξετε με χρονόμετρο για να προλάβετε την πόρτα ανοιχτή και να ταξιδέψετε στα πέρατα της γης θα απογοητευτείτε.

Διότι το Tomb Raider του 2013 δεν είναι ένα παιχνίδι της σειράς, είναι ένας νέος τίτλος με παλιό εξώφυλλο.

 

Εικόνες/Wallpaper

November 3, 2012

Silent Hill: Shattered Memories

Filed under: PSP,PSP Reviews,Reviews,Wii,Wii Reviews — Tags: , , , , , , — Mad Scientist @ 9:33 am

Ο ψυχολογικός τρόμος στα καλύτερά του ή ένα ιδιαίτερο ταξίδι στον ανθρώπινο ψυχισμό;

Η σειρά παιχνιδιών Silent Hill είχε πάντα μία μεγάλη ιδιαιτερότητα σε σχέση με τις υπόλοιπες σειρές παιχνιδιών «τρόμου» όπως τo «Resident Evil» και τo «Project Zero».

H ειδοποιός διαφορά των συγκεκριμένων παιχνιδιών έγκειται στο γεγονός ότι ο κόσμος με τον οποίο αλληλεπιδρά ο παίχτης στο παιχνίδι, τα τέρατα και τα σκηνικά που συναντά, είναι σε μεγάλο βαθμό δημιούργημα του τραυματισμένου ψυχισμού του κεντρικού ήρωα και όσο προχωράει ο χαρακτήρας στο παιχνίδι τόσο πλησιάζει στην αλήθεια που έκρυβε από τον εαυτό του.

Ίσως για αυτό το λόγο στα παιχνίδια της σειράς αυτής, η μάχη με τέρατα ήταν πάντα δευτερεύουσα και όχι πολύ καλοσχεδιασμένη, μιας και δεν αποτελούσε τον αυτοσκοπό στο παιχνίδι (αν και οι τελευταίες 2 προσθήκες στη σειρά, πριν από το «Shattered Memories», είχαν παραστρατήσει αρκετά δίνοντας το βάρος στις μάχες με μέτρια είναι η αλήθεια αποτελέσματα).

Το «Silent Hill : Shattered Memories» είναι χτισμένο πάνω σε αυτή την κεντρική ιδέα και μάλιστα δεν παρεκκλίνει ουσιαστικά καθόλου.

Το παιχνίδι χωρίζεται ουσιαστικά σε δύο διακριτούς τύπους gameplay : στο μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού ο παίχτης περιδιαβαίνει την πόλη «Silent Hill» αλληλεπιδρώντας με μυστηριώδεις χαρακτήρες και προσπαθώντας να βρει στοιχεία για να ξεδιαλύνει το μυστήριο εξαφάνισης της μικρής του κόρης.

Πιστοί του «συνοδοιπόροι» στην αναζήτηση αυτή είναι, ο φακός του που τον βοηθά να εντοπίζει στοιχεία στον σκοτεινό κόσμο του «Silent Hill» και το κινητό του τηλέφωνο που περιλαμβάνει GPS και φωτογραφική μηχανή (σ.σ. ο Γερμανός θα ήταν περήφανος για την επιλογή του).

Πρέπει να σημειωθεί ότι για όσο ο παίχτης βρίσκεται σε αυτό το στυλ παιχνιδιού, της εξερεύνησης, δεν κινδυνεύει να του επιτεθούν εχθροί και μπορεί να αφοσιωθεί στο να ενταχθεί καλύτερα στην τρομερή ατμόσφαιρα του παιχνιδιού μέσα από την αλληλεπίδραση με τον κόσμο του.

Το κομμάτι αυτό είναι καλοσχεδιασμένο αλλά το πόσο θα το ευχαριστηθεί κάποιος έχει να κάνει με το πόσο εκτιμά σε ένα ταξίδι «την διαδρομή και όχι μόνο τον τελικό προορισμό».

Ο δεύτερος τύπος gameplay είναι πιο εξεζητημένος, πρωτότυπος ως σύλληψη και με «καλές προθέσεις» (τη δημιουργία έντασης και σασπενς) αλλά στην εκτέλεση χωλαίνει αρκετά.

Η κεντρική ιδέα είναι ότι κατά διαστήματα ο κόσμος του παιχνιδιού «παγώνει» (καλύπτεται κυριολεκτικά από ένα στρώμα πάγου) και ο παίχτης πρέπει να τρέξει από ένα προκαθορισμένο σημείο Α σε ένα σημείο Β για να επιβιώσει.

Στη διάσταση αυτή υπάρχουν τέρατα που τον καταδιώκουν και θέλουν να τον κρατήσουν σε αυτόν τον παγωμένο κόσμο.

Οι μόνες επιλογές του παίχτη είναι να τρέξει για να σωθεί, χρησιμοποιώντας αν προλαβαίνει το GPS για να προσανατολιστεί και λίγα πράγματα στο περιβάλλον για να καθυστερήσει τα τέρατα ή να κρυφτεί προσωρινά από αυτά.

Αν και ως ιδέα η διαδικασία αυτή με ιντρίγκαρε, πριν παίξω το παιχνίδι, μετά τις πρώτες φορές έγινε τόσο επαναλαμβανόμενη που απλά ήθελα να περάσω τους τομείς αυτούς για να επιστρέψω στην εξερεύνηση της πόλης στην κανονική της διάσταση.

Κατά την προσώπική μου άποψη ο μηχανισμός με τον οποίο οι δημιουργοί του Silent Hill ένταξαν αυτές της σκηνές καταδίωξης στο παιχνίδι, δείχνει πολύ προχειροφτιαγμένος σε σχέση με το υπόλοιπο παιχνίδι, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι σε μεμονωμένες στιγμές δεν προσφέρει γνήσιο σασπένς.

Αν μη τι άλλο πάντως, οι σκηνές αυτές αποτελούν ένα αντιπερισπασμό από την κεντρική εξερεύνηση της πόλης που αποτελεί και το μεγαλύτερο κομμάτι του gameplay αναλογικά, όποτε προσθέτουν μια κάποια ποικιλία στην όλη εμπειρία.

Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στα γραφικά και στον ήχο του παιχνιδιού μιας και αποτελούν ίσως τα καλύτερα που έχω δει σε παιχνίδι για Wii μέχρι σήμερα. Ειδικά το εφέ που όλη η πόλη καλύπτεται από πάγο όταν ο παίχτης αλλάζει «διάσταση» είναι εκπληκτικό.

Σε επίπεδο ήχου τόσο οι φωνές των χαρακτήρων όσο και η μουσική, από τον μετρ του είδους Akira Yamaoka, βοηθούν ώστε ο παίχτης να νιώσει καλύτερα στο πετσί του την ατμόσφαιρα του κόσμου με τον οποίο αλληλεπιδρά.

Ίσως το μεγαλύτερο επίτευγμα του παιχνιδιού αυτού είναι ότι «το παιχνίδι προσαρμόζεται στον παίχτη» και εξηγούμαι.

Κατά διαστήματα ο παίχτης «μεταφέρεται» στο γραφείο ενός ψυχιάτρου όπου απαντά με «ΝΑΙ» ή «ΟΧΙ» σε διάφορες ερωτήσεις που του θέτονται καθώς και λύνει σύντομα ψυχομετρικά τεστ.

Οι απαντήσεις και αντιδράσεις του διαμορφώνουν τον κόσμο του κυρίως παιχνιδιού σε σημαντικό βαθμό, τόσο σε επίπεδο αισθητικό όσο και – μάλλον λιγότερο- σε επίπεδο εξέλιξης του παιχνιδιού.

Μάλιστα στο φινάλε του παιχνιδιού δίνεται στον παίχτη και μία αναλυτική ψυχιατρική αποτίμηση του, με βάση τις απαντήσεις που έδινε στη διάρκεια του παιχνιδιού και πιστέψτε με είναι ανατριχιαστικά ακριβής!

Θεωρητικά τουλάχιστον, το παιχνίδι «απαιτεί» επαναλαμβανόμενες επισκέψεις στον κόσμο του μιας και μόνο έτσι κάποιος θα το απολαύσει σε όλο του το εύρος αφού κάθε εμπειρία θα είναι σημαντικά διαφορετική από την προηγούμενη. Καθόλου άσχημα, έτσι!

 

Εικόνες

 

October 29, 2012

House of the Dead: Overkill

Filed under: Reviews,Wii,Wii Only,Wii Reviews — Tags: , , , — Mad Scientist @ 3:00 pm

Ώστε το Wii είναι για παιδάκια ε;

Έτσι λέει τουλάχιστον ο «κακός ο κόσμος» που ακόμα δεν μπορεί να συνέλθει από το παράδοξο της επιτυχίας της σχετικά αδύναμης κονσόλας της Nintendo σε σχέση με τις αντίστοιχες της Sony και της Μicrosoft. Κι όμως αν το ψάξεις, το μηχάνημα έχει και πιο «ενήλικο» περιεχόμενο.

Ας πάρουμε για παράδειγμα το House of the Dead : Overkill, ένα τυπικό στατικό παιχνίδι βολών χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις…

Κι όμως, ένας φαν των ταινιών με ζόμπι και του γενικότερου B-μουβάδικου στυλ παρουσίασης και χιούμορ, θα βρει πολλά να λατρέψει σε αυτόν τον τίτλο ο οποίος λειτουργεί σαν σφηνάκι τέτοιου τύπου αισθητικής…

Τα πράγματα ως προς τον τρόπο χειρισμού είναι όσο απλούστερα γίνεται και χαρακτηριστικά της σειράς παιχνιδιών House of the Dead. Ζομπάκια και λοιπά τερατοειδή πετάγονται μπροστά σου από παντού και εσύ απλά σημαδεύεις με το Wii mote και πυροβολείς.

Γεμίζεις το οπλάκι σου πάλι, με σωστό timing, και συνεχίζεις να γεμίζεις καυτό virtual μολύβι τις ορδές των μεταλλαγμένων απέθαντων που σου επιτίθονται συνεχώς.

Αν κάνεις και πολλά συνεχόμενα headshots, ε τότε «έρχεσαι» σε gorergasm…

Έλεγχος της κάμερας δεν υπάρχει και κινείσαι ουσιαστικά πάνω σε «ράγες» πυροβολώντας είτε τους εχθρούς, είτε τα διάσπαρτα μπόνους που υπάρχουν στην οθόνη και περιλαμβάνουν καλύτερα όπλα, πυρομαχικά και ενεργειακά κολατσιά για να επιβιώσεις όταν το πράγμα αρχίσει να σκουραίνει. Ότι κινείται το πυροβολείς, απλά και κλασικά πράγματα…

Σε επίπεδο οπτικοακουστικής παρουσίασης το παιχνίδι δίνει ρέστα, μιας και οι συντελεστές του με πλήρη γνώση των τεχνικών περιορισμών του Wii επέλεξαν ένα στυλ παρουσίασης που θυμίζει κινηματογραφική ταινία δεύτερης διαλογής με εμφανείς «κόκκους» παλιού φιλμ.

Είναι ένα στυλ που ταιριάζει στην όλη αισθητική του παιχνιδιού και δένει υπέροχα με το εντελώς φευγάτο funky soundtrack.

Αν έχετε ακούσει το κομμάτι Shaft καταλαβαίνετε για τι μιλάω…

Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει στο χιούμορ που διακατέχει όλο τον τίτλο και είναι διάσπαρτο στα ξεκαρδιστικά cut scenes που παρεμβάλλονται ανάμεσα στα κομμάτια δράσης, στους στίχους των τραγουδιών που είναι εντελώς φευγάτοι, ακόμα και στην αλληλεπίδραση των χαρακτήρων κατά τη διάρκεια της δράσης.

Σε αυτό το σημείο πρέπει να αναφερθεί το γεγονός ότι το fuck και τα «ξαδερφάκια του» πάνε σύννεφο σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού μέχρι τελικής πτώσεως.

Προσωπικά πάντως βρήκα το χιούμορ του παιχνιδιού πάρα πολύ έξυπνο, σε σχέση με άλλες πιο σοφιστικέ απόπειρες για χιούμορ, σε παλιότερα παιχνίδια, που είχαν παταγωδώς αποτύχει.

Παρά τα θετικά του το παιχνίδι δεν παύει να είναι ένα light gun game, με σχετικά μεγάλη διάρκεια για το είδος αυτό, αλλά συνολικά μικρή για ένα παιχνίδι που θα αγοράσει κάποιος σε φουλ τιμή.

Επίσης όταν τελειώσει το story mode του παιχνιδιού, μια αποτυχημένη απόπειρα με mini-games και η δυνατότητα να προσθέσεις περισσότερα ζόμπι στις ίδιες πίστες δεν είναι αρκετός λόγος για να το επισκεφτεί κανείς ξανά..

 

Εικόνες

 

October 28, 2012

Bioshock

Το BioShock μας μεταφέρει στην ατμόσφαιρα της εποχής του ’60 και μας προσφέρει έναν διαφορετικό σχεδιασμό στα παιχνίδια δράσης πρώτου προσώπου.

Όλο το παιχνίδι κατακλύζεται από μία ρετρό αισθητική σε συνδυασμό με φουτουριστικό design που ακολουθεί τον υπόλοιπο σχεδιασμό χωρίς να δείχνει παράταιρη.

Η πλοκή ξεκινά με τον ήρωα να βρίσκεται σε κάποιο αεροπορικό δυστύχημα από το οποίο επιζεί κολυμπώντας μέχρι έναν φάρο στη μέση του πουθενά.

Κάτω από την γη όμως υπάρχει μία οργανωμένη κοινότητα που θυμίζει ουτοπία.

Σε αυτή την τέλεια κοινωνία όμως κατοικούν κάποια γενετικά τροποποιημένα ζόμπι τα οποία έχουν δημιουργηθεί από την οντότητα που θρέφει αυτή την κοινότητα που ακούει στο όνομα ADAM.

O ήρωας καλείται να εξολοθρεύσει αυτά τα πλάσματα και να καταστρέψει την αρρωστημένη μυστική κοινωνία.

Με την επαφή του πρωταγωνιστή με την οντότητα ADAM, αποκτά την δύναμη του χειρισμού της ηλεκτρικής ενέργειας ρίχνοντας ισχυρούς κεραυνούς από τα χέρια του.

Το παιχνίδι έχει καθαρά στοιχεία δράσης πρώτου προσώπου και έχουν εισαχθεί στοιχεία παιχνιδιών ρόλων και στρατηγικής.

Η διαφορετικότητά του έγκειται στο πρωτότυπο σενάριό του και στον εφευρετικό τρόπο αναζήτησης και εξολόθρευσης των βιο-οντότητων.

Τα γραφικά του και ο σχεδιασμός του εντυπωσιάζουν και σίγουρα δεν περνούν απαρατήρητα όπως και το εξαιρετικό cast που περιλαμβάνει τους διαλόγους.

Η 2Κ Games κυκλοφόρησε ένα πολύ καλό υβριδικό παιχνίδι το οποίο αποτελεί σίγουρη επιλογή ως απόκτημα στην συλλογή σας.

 

Εικόνες

October 26, 2012

Batman Arkham Asylum

Filed under: Playstation,Playstation Reviews,XBOX,XBOX Reviews — Tags: , , , , , , — Mad Scientist @ 7:52 pm

Όλοι ξέρουμε τον θρυλικό Βatman έτσι;

Ω ελάτε τώρα… Μπρατσαράς τύπος, ντύνεται σαν νυχτερίδα και πολεμάει το έγκλημα με μουράτα γκάτζετ, έχει δύο πρόσφατες πολύ επιτυχημένες κινηματογραφικές ταινίες στο ενεργητικό του και αμέτρητα σουπερ ηλεκτρονικά παιχνίδια…

Ε… εντάξει μωρέ αυτό το τελευταίο το βγαλα από το μυαλό μου και δεν ισχύει, αλλά ταίριαζε με τα υπόλοιπα…

Όντως τα «εως τώρα» παιχνίδια με το νυχτεριδάνθρωπο ήταν επιεικώς απαράδεκτα και πραγματικά κανείς δεν θέλει να τα θυμάται…

Και λέω εως τώρα, γιατί πλέον είναι μαζί μας το Batman Arkham Asylum και τίποτα δεν είναι πια το ίδιο…

Από την εισαγωγή του παιχνιδιού καταλαβαίνεις αμέσως ότι πρόκειται για εξαιρετική παραγωγή.

Ο Batman παραδίδει για πολλοστή φορά τον αρχιεχθρό του, Joker, στην «ζεστή» αγκαλιά των δεσμοφυλάκων της φυλακής/ψυχιατρικού ιδρύματος Άρκαμ στην οποία «φιλοξενούνται» όλα τα «καλά παιδιά» της διαβόητης Gotham City .

Πριν καλά καλά το καταλάβουμε, ο Joker αναλαμβάνει τον έλεγχο του σωφρονιστικού ιδρύματος (παραδόθηκε ο μπαγασάκος γιατί είχε σχέδιο τι νομίζετε) και οι ρόλοι αλλάζουν…

O Batman πρέπει να τον συλλάβει και πάλι και να επιβιώσει ο ίδιος μέσα σε ένα χώρο, που τους περισσότερους που «φιλοξενούνται» εκεί τους έχει μπουζουριάσει αυτός!

Έτσι ξεκινάει αυτή η περιπέτεια τρίτου προσώπου με εμάς να ελέγχουμε τον Batman και να καταδιώκουμε το Joker περνώντας μέσα από τις ορδές των δευτεροκλασάτων λακέδων του, καθώς και όλων των σουπερ εγκληματιών που γυρίζουν πια ελεύθεροι στους διαδρόμους της φυλακής.

Αυτό που κάνει σε πρώτη φάση εντύπωση, είναι πόσο «οργανικός» είναι ο χειρισμός του Batman και ειδικά όσον αφορά το σύστημα μάχης σώμα με σώμα.

Αν και σε πρώτη φάση φαίνεται απλοϊκό, όσο προχωράει το παιχνίδι αποκτά μια ευπρόσδεκτη κλιμακωτή περιπλοκότητα χωρίς να απαιτεί απομνημόνευση δεκάδων συνδυασμών κουμπιών.

Οι μάχες είναι πάντα θεαματικές και η χορογραφία της δράσης έχει μια υπέροχη ροή που γεμίζει τον παίχτη με ικανοποίηση.

Στα συν και τα αμέτρητα γκάτζετ του Batman τα οποία αναβαθμίζονται και προσφέρουν ακόμα μεγαλύτερο βάθος στον τρόπο προσέγγισης των διάφορων προκλήσεων του παιχνιδιού.

Η ποικιλία της δράσης δεν σταματάει στο ατέλειωτο ξυλίκι όμως…

Έξυπνα σχεδιασμένες πίστες και καταστάσεις, αναγκάζουν τον παίχτη να προσεγγίσει τη δράση και με πιο stealth τρόπο κατασκοπεύοντας από τις σκιές τις κινήσεις τον αντιπάλων του και χτυπώντας όταν αυτοί το περιμένουν λιγότερο, πριν χαθεί και πάλι στην ασφάλεια των σκιών…

Τα επίπεδα που απαιτούν τέτοια προσέγγιση είναι κατά τη γνώμη του γράφοντος και τα πιο συναρπαστικά, μιας και απαιτούν σωστό σχεδιασμό και προετοιμασία πριν τη δράση από την πλευρά του παίχτη.

Αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της πιο stealth προσέγγισης καθώς και της επίλυσης γρίφων είναι το detective mode του Batman το οποίο οπτικά είναι σαν όραση με ακτίνες Χ και παρέχει πολύτιμες πληροφορίες στον παίχτη ώστε να έχει μια πιο πλήρη εικόνα του συνολικού κόσμου του παιχνιδιού.

Οπτικοακουστικά το παιχνίδι έχει όλα τα στοιχεία μιας υπερπαραγωγής με υπέροχα γραφικά που ταιριάζουν στο ύφος της περιπέτειας και ήχο ο οποίος εντάσσει τον παίχτη στην ατμόσφαιρα του παιχνιδιού από την πρώτη στιγμή και τον διατηρεί εκεί μέχρι το τέλος.

Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει στο voice over του Joker από τον πρωταγωνιστή των παλιών Star Wars, Mark Hamill, o oποίος κάνει εξαιρετική δουλειά.

Παράπλευρα με την κεντρική ιστορία υπάρχουν και κάποιες άλλες ενέργειες, όπως η συλλογή ηχογραφημένου υλικού των πρωταγωνιστών της περιπέτειας και η επίλυση γρίφων του κακοποιού Γρίφου.

Σε αντίθεση με την πλειοψηφία των παιχνιδιών όπου οι παράπλευρες ενέργειες είναι υποτυπωδώς συμπληρωματικές στην όλη εμπειρία και είναι απλά παρούσες για να μεγαλώσει η διάρκεια του παιχνιδιού, στο Batman Arkham Asylum προσθέτουν αφάνταστα στη συνολική εμπειρία του παίχτη.

Ειδικά η επίλυση των διάσπαρτων αινιγμάτων του Γρίφου χαρίζει μια υπέροχη αίσθηση ικανοποίησης σε όποιον ασχοληθεί μαζί τους.

Συνολικά το παιχνίδι διαρκεί γύρω στις 10 -12 ώρες.

Η διάρκειά του επεκτείνεται με την ύπαρξη διαφόρων challenge modes που διαθέτει, με το mode Silent Predator να αποτελεί το απόλυτο highlight.

Επίσης οι downloadable χάρτες για το mode αυτό είναι δωρεάν. κάτι αναμφισβήτητα θετικό.

 

Εικόνες

Alan Wake

Filed under: XBOX Only,XBOX Reviews — Tags: , , , , — consolegamez @ 6:05 pm

 

Ποιό Silent Hill και Resident Evil, ο Alan Wake ήρθε να μας βοηθήσει στην “αυτόματη εκκένωση της ουροδόχου κύστης” μας!

Ναι πράγματι, η Remedi – γνωστή για την επιτυχία “Max Payne” – για πρώτη φορά κυκλοφόρησε το παιχνίδι του απόλυτου τρόμου.

Ο Alan είναι ένας διάσημος Νεοϋορκέζος συγγραφέας βιβλίων τρόμου και μυστηρίου.

Ο ψυχικός του κόσμος έχει κλονιστεί με συνέπεια να μην μπορεί να γράψει το καινούριο του βιβλίο.

Θα αποδράσει με την σύζυγό του στην ήσυχη κωμόπολη Bright Falls και θα νοικιάσει ένα σπίτι στη λίμνη με θέα το ειδυλλιακό δάσος για να βρει τον εαυτό του.

Η σύζυγός του Alice έχει φοβία στο σκοτάδι.

Καθώς ο Alan και η Alice λογομαχούν στην καλύβα στη λίμνη, κόβεται η παροχή ρεύματος.

Εκεί ξεκινά ο εφιάλτης.

Η Alice χάνεται, – πέφτει από τον γκρεμό ή κάτι τέτοιο – και ο Alan απεγνωσμένος ψάχνει στο σκοτάδι του δάσους του Bright Falls να τη βρει.

Όλα όμως περιπλέκονται όταν στην προσπάθειά του να βρει την Alice βρίσκεται αντιμέτωπος με σκοτεινές δυνάμεις – οντότητες (Taken) που μπορούν μόνο να εξολοθρευτούν με το φως.

Στην αναζήτησή του, ανακαλύπτει σκόρπιες σελίδες από ένα διήγημα που δεν έχει γράψει ποτέ αλλά όμως φέρει το όνομά του.

Οι σελίδες επιβεβαιώνουν τους κινδύνους που θα πρέπει να αντιμετωπίσει.

Το παιχνίδι συνδυάζει απόλυτα τον τρόμο – τον γνωστό που πετάγεσαι από τον καναπέ και ρίχνεις μία πνιχτή κραυγή – την εξαιρετική πλοκή και το στοιχείο περιήγησης.

Ευρηματικός είναι ο τρόπος εξολόθρευσης των σκοτεινών οντοτήτων – Taken.

Ο φακός, οι φωτοβολίδες και οι χειροβομβίδες λάμψης είναι απαραίτητες εφόσον οι εχθροί μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο όταν “μολύνονται” με φως.

Παρότι έχετε να αντιμετωπίσετε τις τρομακτικές φιγούρες στο σκοτάδι καθ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού, σε καμία περίπτωση δεν θα βαρεθείτε.

Οι εχθροί αλλάζουν και θέλει άλλου είδους στρατηγική για να εξολοθρευτούν.

Τα στοιχεία adventure δεν λείπουν από το παιχνίδι.
Μερικές φορές θα χρειαστεί να ολοκληρώσετε μία διαδικασία για να επιτύχετε για παράδειγμα το άνοιγμα μίας ξυλόπορτας στο δάσος.

Το παιχνίδι αποτελείται από έξι επεισόδια που ανατρέπουν την πλοκή και αυξάνουν στη διάρκειά τους το βαθμό δυσκολίας.

Σύντομα θα ανακαλύψετε πως τα Taken δεν είναι οι μόνοι εχθροί στο παιχνίδι που θα σας κάνουν να πηδάτε από τρόμο στον καναπέ.

Η ατμόσφαιρα και οι ανατριχιαστικοί ήχοι του δάσους που κρατάνε τον gamer σε συνεχή συναγερμό μήπως και εμφανιστεί κάποιο απογειωμένο τσεκούρι δεν είναι τα μόνα στοιχεία τρόμου.

Στα εγκαταλελειμμένα – συνήθως – σπίτια που επισκέπτεστε μπορείτε να βρείτε από φωτοβολίδες, όπλα, σφαίρες, μπαταρίες για τον φακό μέχρι τηλεοράσεις που μερικές φορές ανοίγουν μόνες τους (!)

Οι τηλεοπτικές σειρές που προβάλλονται όποτε πετύχετε σε σπίτι τηλεόραση ίσως να είναι πιο ανατριχιαστικές από την ατμόσφαιρα του δάσους.

Μέχρι ο χρήστης να συνηθίσει τα Taken άλλα στοιχεία τρόμου εμφανίζονται, όπως τα Poltergeist.

Το παιχνίδι χαρακτηρίζεται εξαιρετικό από κάθε άποψη, προσφέροντας στον παίκτη ατελείωτες στιγμές τρόμου και μυστηρίου (φυσικά), βάθος στην ανάλυση των χαρακτήρων, φοβερά εφέ οπτικά και ηχητικά και δράση που θα σας κάνει να κοιμάστε με τα φώτα ανοιχτά για καμιά εβδομάδα.

 

Εικόνες/Wallpaper

Powered by WordPress