Console Gamez Just because we love games

March 15, 2013

Horror εξομολόγηση

Filed under: Editorial — Tags: , — consolegamez @ 3:10 pm

Τα παλιά εκείνα τα χρόνια που παίζαμε σε μία 32μπιτη γκρίζα-ποντικί κονσόλα που λεγόταν PlayStation είχε πέσει στα χέρια μου το Silent Hill.

Ευτυχώς όταν το έπαιζα δεν ήμουν μόνη.

Είχαμε μαζευτεί μία παρέα σε σπίτι για να παίξουμε horror παιχνίδι.

Με τα πιξελιασμένα γραφικά και τη low-res ανάλυση της ομίχλης κατάφερα το βράδυ να δω εφιάλτες χειρίστου τύπου.

Άλλη μία φορά με την ίδια παρέα παίζαμε Resident Evil.

Πάλι εφιάλτες.

Φυσικά δεν τόλμησα να ξαναπαίξω ή μάλλον να βρεθώ σε παρέα που να παίζει horror παιχνίδια.

Βέβαια τότε ήμουν και νέα, 20something.

Μετά από χρόνια, αφού βίωσα εμπειρίες τρόμου από άλλα παιχνίδια [LOL] και το μυαλό μου άντεχε τις mild σπλατεριές – χωρίς ζόμπι – αποφάσισα να παίξω το πολυσυζητημένο παιχνίδι Alan Wake.

Μέρα μεσημέρι, κατακαλόκαιρο.

Έβαλα τον σύζυγο δίπλα να μου κρατά το πόδι [το χέρι ήταν απασχολημένο με το χειριστήριο] και ήμουν έτοιμη να αντιμετωπίσω επικίνδυνα entities και όλα αυτά που με τρομάζουν σε ταινίες και παιχνίδια.

Achievement unlocked! Κατάφερα και έπαιξα το μισό παιχνίδι!

Μεγάλη υπόθεση.

Το σταμάτησα στο σημείο που… όκει, σου την πέφτουν όλα τα τέρατα με τα τσεκούρια και τα αλυσοπρίονα και ό,τι πιο τρομακτικό μπορεί κάποιος να βάλει σε μία ταινία τρόμου.

Το Gears of War, ούτε αυτό κατάφερα να το τελειώσω.

Ένοιωθα πως τα ξεκοιλιασμένα αηδιαστικά εξωγήινα πτώματα θα με στοίχειωναν και στον ξύπνιο μου.

Και ερχόμαστε στο προκείμενο.

Όπως είπα, προσπάθησα ειλικρινά να νιώσω συμπάθεια αλλά δεν με ενθουσιάζουν τα παιχνίδια τρόμου.

Το καινούριο Tomb Raider που λες – έχουμε όλοι βιώσει στο παρελθόν στιγμές τρόμου σε boss fight με τη Λάρα – ξεκινά με μία ελαφριά εκκένωση της ουροδόχου κύστης.

Ένα “ζόμπι” (;) κυνηγά τη Λάρα, η οποία προηγουμένως ήταν δεμένη ανάποδα σε ένα αηδιαστικό κουκούλι, μέσα στα αίματα και τις λάσπες, ένας τύπος literally σταυρωμένος και από κάτω ο ορισμός του “disturbing shrine” και γενικά ένα εφιαλτικό περιβάλλον που στην δική μου περίπτωση πιθανόν να μου φέρει εφιάλτες.

Ευτυχώς δεν έφερε, αλλά την αίσθηση που μου δίνει το Assassin’s Creed, να θέλω να παίξω μέχρι να γίνουν τα μάτια μου παραλληλόγραμμα δεν μου την έδωσε.

Φυσικά και θα συνεχίσω μέχρι να τελειώσω το παιχνίδι – τουλάχιστον να δω αν τελικά θα σταματήσει να βρέχει στο διαβολεμένο νησί – αλλά… reluctantly 😛

Tomb Raider

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα παιχνίδι που το έλεγαν Tomb Raider.

Το παιχνίδι είχε πρωταγωνίστρια μία πλούσια πανέμορφη-και-έτσι Βρετανίδα – τη Lara Croft – η οποία την έβρισκε με την αρχαιολογία και τους supernatural μύθους.

Η Lara έλυνε γρίφους, καθάριζε θνητούς και μη εχθρούς, έβρισκε θησαυρούς και ανακάλυπτε δολοπλοκίες.

Ήταν ένα εξαιρετικό franchise παιχνίδι.

Μέχρις ότου αποφάσισαν οι εταιρίες να “σκοτώσουν” το “adventure” μέρος του παιχνιδιού, εκείνο με τους γρίφους δηλαδή το καλύτερο μέρος της σειράς, και να περάσουν σε μία θηλυκή εκδοχή του Nathan Drake του γνωστού ήρωα της σειράς Uncharted.

Το Tomb Raider είναι πλέον ένα παιχνίδι σαν τα υπόλοιπα action και-καλά-adventure με αρκετή δράση, την αίσθηση της αναβάθμισης του χαρακτήρα με πόντους εμπειρίες (σημειώστε το κομμάτι που αναφέρεται ως “αίσθηση” και όχι ως “επίτευγμα”) με ρεαλιστικά γραφικά, ρεαλιστικές κινήσεις, ρεαλιστικές καιρικές συνθήκες, ρεαλιστικά τα πάντα όλα.

Το μόνο που θυμίζει τη σειρά Tomb Raider είναι η Lara η οποία έχει ανασχεδιαστεί (όχι προς το καλύτερο αλλά ως προς το ρεαλιστικότερο), έχει γίνει νεότερη, της έχουν κάνει μέχρι και τα μάτια πράσινα από καστανά.

Άλλο ένα χαρακτηριστικό του παιχνιδιού που θυμίζει τη σειρά είναι πως με το κουμπί (Α) η Lara μπορεί να πηδήξει!

Πέρα από την πλάκα και τον βαρύ σαρκασμό, το παιχνίδι είναι ένα καθαρά action-shooter-survivor game.

Η Lara πρέπει να βρει, τι στο κέρατο συμβαίνει στο νησί στο οποίο έχει ναυαγήσει εκείνη και τα μέλη της αποστολής της, πρέπει να επιζήσει στις αφιλόξενες συνθήκες του νησιού – όπου βρέχει καρέκλες συνέχεια και είναι σκοτάδι και κρύο και τέλος πάντως ό,τι πιο εφιαλτικό μπορεί κάποιος να συναντήσει σε ένα τροπικό άγνωστο νησί – πρέπει να κυνηγήσει ζώα για να επιζήσει – πολύ της μόδας το κυνήγι στα παιχνίδια – να σκοτώσει λύκους, να σκοτώσει εχθρούς ή σώμα με σώμα, ή με όπλα ή σε stealth και να βρει κιβώτια με δυνητικές αναβαθμίσεις για τα όπλα της.

Καθώς προχωρά στη γραμμική πλοκή – καλά μην τρελαθούμε πως μπορεί πίσω από το παιχνίδι να υπάρχουν εναλλακτικά τροπές – η Lara συναντά check point όπου μπορεί να ξεκουραστεί – ας πούμε – και να αναβαθμίσει τις ικανότητές της, ή τα όπλα της ανάλογα με τους πόντους εμπειρίας που κέρδισε.

Την εμπειρία την κερδίζει καθώς καθαρίζει εχθρούς και ζώα και καθώς ψάχνει κιβώτια.

Η ατμόσφαιρα του παιχνιδιού είναι ελαφρά horror, ειδικά στην αρχή που η Lara βλέπει ξεκοιλιασμένα πτώματα καθώς την κυνηγά ένας τύπος που θυμίζει ζόμπι.

Όσον αφορά την ίδια τη Lara, λίγες είναι οι φορές που δεν είναι λουσμένη στο αίμα και στη λάσπη.

Η λίγο creepy ατμόσφαιρα, η διαβολεμένη βροχή, οι λύκοι που σκοτώνονται δύσκολα επιβάλλοντας την άμεσα αναβάθμιση της Lara για να τους “καθαρίζει” ευκολότερα, το μυστήριο που κρύβεται πίσω από το νησί, όλα αυτά κάνουν το παιχνίδι ενδιαφέρον αλλά δεν το κάνουν Tomb Raider.

Πάμε στην “αίσθηση” απόκτησης εμπειρίας.

Το να σκοτώνεις λύκους ή ελάφια ή κότες (ναι μπορείς να σκοτώνεις και κότες) είναι κατανοητό στην απόκτηση εμπειρίας – παίρνεις πόντους.

Το να ψάχνεις γύρω-γύρω κιβώτια για να αναβαθμιστείς δεν λέει τίποτα.

Μεγάλο φάουλ!

Επειδή η Lara είναι Tomb Raider-και-έτσι, μέσα στο παιχνίδι μπορεί να ανακαλύψει και κανά-δυο artifact για να μην πάει ο τίτλος εντελώς χαμένος (και στην τελική στο διάβολο).

Το παιχνίδι στην ουσία είναι shooter, στοχεύεις και σκοτώνεις χωρίς να υπάρχουν στη διάθεσή σου οι ατελείωτες σφαίρες στο όπλο – έχεις ένα πιστόλι όχι δύο – χωρίς να πηδάς από εδώ κι από εκεί για να αποφύγεις τις σφαίρες των εχθρών (με το “ρεαλισμό” των shooter παιχνιδιών), και κρύβεσαι από τους εχθρούς σε stealth mode για να αποφύγεις τις βόμβες μολότοφ – ναι έχει και τέτοια.

Άλλο ένα μεγάλο φάουλ του παιχνιδιού και γενικά των περισσότερων που κυκλοφορούν στην αγορά είναι η κάμερα (η σειρά Tomb Raider έχει ιστορία στον κακό χειρισμό της κάμερας).

Η κάμερα είναι πιο αργή και από την καθυστέρηση.

Μέχρι να γυρίσεις να στοχεύσεις τον κερατένιο λύκο, σου την έχει πέσει.

Μέχρι να ξαναστοχεύσεις τον λύκο που σου την έπεσε, σου την ξαναπέφτει για δεύτερη φορά μέχρι να έρθεις σε μάχη σώμα με σώμα όπου το παιχνίδι σε αναγκάζει να πατάς διαβολεμένα το (Χ) κουμπί μέχρι να κόψεις το λαιμό του καημένου του λυκούλη.

Σε γενικές γραμμές, αν σας αρέσουν τα παιχνίδια shooter τρίτου προσώπου τύπου Gears of War πάρτε το.

Αν αγαπούσατε τα Tomb Raider με τους γρίφους και τις ατελείωτες πίστες στις οποίες έπρεπε να τραβήξετε μοχλούς να τρέξετε με χρονόμετρο για να προλάβετε την πόρτα ανοιχτή και να ταξιδέψετε στα πέρατα της γης θα απογοητευτείτε.

Διότι το Tomb Raider του 2013 δεν είναι ένα παιχνίδι της σειράς, είναι ένας νέος τίτλος με παλιό εξώφυλλο.

 

Εικόνες/Wallpaper

November 2, 2012

Tomb Raider: Legend

Filed under: PSP,PSP Reviews,Reviews,XBOX,XBOX Reviews — Tags: , , , , , , — consolegamez @ 5:18 pm

Μετά από περίπου 10 χρόνια, η Eidos Interactive κατάφερε να εξελίξει την Lara Croft σε ένα είδωλο που λάτρεψαν χιλιάδες gamer ανά τον κόσμο.

Στην 7η συνέχεια των θρυλικών της περιπετειών, η Lara αντιμετωπίζει το μακρινό παρελθόν της αναζητώντας το μυθικό Excalibur.

Εντυπωσιακά αλλαγμένη είναι η Lara στην νέα συνέχεια του Tomb Raider μιας και οι σχεδιαστές της έχουν δώσει μεγάλη προσοχή στην λεπτομέρεια!

Η Lara παρότι έχει μεγαλύτερη γκαρνταρόμπα σε σχέση και με τις 3 προηγούμενες συνέχειές της, παρότι μπορεί να εκτελέσει κινήσεις βασισμένες σε πολεμικές τέχνες κατά την διάρκεια μιας μάχιμης σύγκρουσης, μάλλον απογοήτευσε.

Το σενάριο και η πλοκή φαίνεται κοινότοπη μιας και θυμίζει όλα τα προηγούμενα Tomb Raider. Γιατί αυτή η έκδοση να πρέπει να έχει κάτι διαφορετικό.

Πέρα του κυνισμού που μας διακατέχει καθώς το παίξαμε και το τερματίσαμε μέσα σε 8 ώρες μόνο, περιμέναμε πως η Crystal Dynamics (η κατασκευάστρια εταιρία) θα μάθαινε από τα λάθη της και τις επιτυχίες της που έχει κάνει στις 7 συνέχειες και θα φρόντιζε να τις ξεπεράσει.

Παρόλα αυτά, το Legend φάνηκε πως εκδόθηκε προς χάρη εντυπωσιασμού, ειδικότερα στην κονσόλα ΧΒΟΧ 360, του γραφικού περιβάλλοντος και του λεπτομερή σχεδιασμού των χαρακτήρων.

Σε όλο το παιχνίδι, περιέχονται περίπου 2 – 3 αξιόλογους γρίφους, το υπόλοιπο κομμάτι του παιχνιδιού περιέχει απλώς μάχες με Bosses και commandos.

Το αθλιότερο κομμάτι που έχουν προσθέσει και αναπτύξει οι κατασκευαστές του T.R. είναι κατά την διάρκεια μίας σκηνής (cinematic) καλείται ο χρήστης να πατήσει τα κουμπιά που θα του υποδείξει το παιχνίδι στην οθόνη.

Θυμίζει απίστευτα τις σκηνές “δράσης” από το Shenmue II που στην προκείμενη περίπτωση όμως, μάλλον κάνει τον χρήστη να χάσει τον ενδιαφέρον του για την δράση.

Συνοπτικά λοιπόν, τεχνικά η έβδομη συνέχεια είναι άρτια όσον αφορά μερικές παραμέτρους.

Τα γραφικά του είναι απίθανα, οι κινήσεις της Lara εκπληκτικά ρεαλιστικές και τα ηχητικά εφέ σε συνδυασμό με τη μουσική και τους διαλόγους, άψογα!

Η φτωχή γκάμα οπλισμού ο περιορισμός κινήσεων της Lara μέσα στον χώρο και ασφαλώς η τόσο απίστευτα μικρή διάρκεια του παιχνιδιού, υποδεικνύει πως το παιχνίδι είναι ελλιπές πως η παραγωγή του και κυκλοφορία του έγινε σύντομα για να εξοικονομηθεί από τις εταιρίες προμηθειών (eidos interactive) χρόνος και χρήμα ώστε να προλάβει να εκδοθεί εγκαίρως στην κονσόλα ΧΒΟΧ 360 μαζί με τις PS2 και XBOX.

 

Εικόνες/Wallpaper

Tomb Raider: Anniversary

Η Crystal Dynamics, η εταιρία developer της σειράς των παιχνιδιών Tomb Raider με πρωταγωνίστρια την πληθωρική Lara Croft, διασκεύασε την πρώτη της περιπέτεια που κυκλοφορούσε αποκλειστικά για PC σε μία ολοκαίνουρια “συσκευασία”.

Η Lara, τώρα πλέον στον XBOX 360, στο PS3 και στο Wii καλείται να ξαναανακαλύψει το σπαθί του Scion και να βρει το μυστικό του.

Αν νομίσατε πως θα ξαναπαίξετε το παιχνίδι – θρύλος που εδραίωσε την γυναικεία φιγούρα στα παιχνίδια δράσης γελιέστε εφόσον η Crystal Dynamics μας υπόσχεται περισσότερους γρίφους, περισσότερους κινδύνους μαζί με όλα τα κόλπα που μπορεί να κάνει η Lara.

Τα γραφικά, οι φωτισμοί, οι απεικονίσεις των χαρακτήρων είναι εξαιρετικές.

Άλλη μία κίνηση έχει προστεθεί στην Lara με την οποία η πρωταγωνίστρια μπορεί να πηδήξει και να κρατήσει την ισορροπία της πάνω σε μυτερούς πόλους (χμ, ενδιαφέρον).

Όμως δεν είναι όλα ρόδινα στο παιχνίδι.

Η χρήστη της κάμερας είναι αποτρεπτική όμως απαραίτητη. Η δυσκολία του παιχνιδιού έγκειται στην έλλειψη πόρων όπως τα medipack και στα πολεμοφόδια.

Ο χειρισμός δεν είναι και άρτιος εφόσον αρκετές φορές είναι δύσκολο να “κλειδώσετε” έναν εχθρό ώστε να τον εξοντώσετε.

Εκεί που στο Legend είχαμε την δυνατότητα auto save στο Anniversary αγνοείται.

Δυστυχώς θα πρέπει να θυμάστε πάντα μετά από μία μάχη με κάποιο boss αφού περάσετε το πρώτο check point να σώσετε διότι θα την πατήσετε (εμείς τουλάχιστον έπρεπε να ξαναπαίξουμε την πίστα με το boss).

Παρότι το καλύτερο σε σχέση με την πλοκή Tomb Raider ανασκευάστηκε για τις κονσόλες XBOX 360, PS3 και Wii δεν έκανε την αίσθηση που έδωσε στο παρελθόν.

Φάνηκε σαν οι σχεδιαστές της Crystal Dynamics να μην έχουν να δώσουν περισσότερο από ό,τι έχουν προσφέρει όσον αφορά τις σειρές Tomb Raider.

 

Εικόνες/Wallpaper

Powered by WordPress