Και που λες, εκεί που βρήκα το Tomb Raider Underworld για XBOX μόνο με 16 ευρώ και ξεκίνησα να το παίζω και καθώς φτάνω σε μία πίστα όπου έπρεπε πρώτα να κατεβάσω τη Λάρα με μηχανή σε μία σπειροειδή σκάλα και μετά να την ανεβάσω σε ύψος απίστευτο για να γυρίσει τους μοχλούς και να ανοίξει τη διαβολεμένη πόρτα… και αφού πέρασα την πόρτα, σκότωσα τις λυσσασμένες νυχτερίδες και το φλούο τέρας ε εκεί, εκεί στον λαβύρινθο που σου την πέφτουν τέρατα, εκεί το παράτησα.
Ναι, είναι εκείνη η στιγμή που λες “άσταδιάλα”, αλλά λυπάσαι τις ώρες που έπαιξες, την στιγμή που έλυσες τον κερατένιο γρίφο χωρίς walkthrough, που ταξίδεψες τη Lara στους βυθούς του Ειρηνικού Ωκεανού χωρίς να σε τσιμπήσουν οι τσούχτρες και σκότωσες το Κράκεν [αμέ] και μετά πάλεψες με τίγρεις και πάνθηρες και πήγε η καρδιά σου στα νύχια των ποδιών όταν έπρεπε να προλάβεις πάνω στη μηχανή την πόρτα να μην κλείσει και τις νυχτερίδες [το είπαμε αυτό] και τα Θραλ που δεν σκοτώνονται με σφαίρες [τα κερατένια]…
Τα λυπάσαι όλα αυτά αλλά λες “αρκετά κοπελιά”!
Αρκετά!
Διότι είναι εκείνη η στιγμή, η στιγμή που λες “ωραία η φοβερή δράση και οι γρίφοι και οι ατελείωτες πίστες και τα πισωγυρίσματα [αυτό δεν ήταν και τόσο ωραίο] και τα πηδήματα τύπου Prince of Persia και το να περάσεις από πέτρινες πόρτες που ανοιγοκλείνουν και σε κάνουν πορτοκαλάδα και από φωτιές… αλλά έλεος κοπελιά, πότε θα δούμε αυτό το Final Boss”;
Το να παρατάς ένα άξιο παιχνίδι για λόγους όπως “δεν μπορώ να βγάλω την πίστα” ή “δεν μπορώ να τελειώσω τη μάχη και δεν έχω αντοχές να ξαναπαίξω όλο το sequence της μάχης για να ξανασκοτωθώ” είναι συχνό φαινόμενο.
Ειδικά σε παιχνίδια που τα Boss είναι απίστευτα δύσκολα [βλέπε όλα τα παιχνίδια της Konami] ή σε παιχνίδια όπως τα Tomb Raider, Gears of War, Mass Effect που λες “δενμπορώάλλοθεμου”.
Πριν από χρόνια είχα παρατήσει ένα άλλο Tomb Raider για τον εξής λόγο: Είχε εμφανιστεί ένας τερατοειδής Μινώταυρος που ακολουθούσε και έκανε επιθέσεις στη Lara μέχρι να ολοκληρώσει τον γρίφο. Κάθε φορά που έσκαγε το τέρας με έπιαναν ταχυπαλμίες.
Το τέρας σε συνδυασμό με το άγχος να σκαρφαλώσεις και να ανοίξεις τις διαολόπορτες ήταν η αιτία να κλείσω την κονσόλα, να μην το ξαναπαίξω και να ξεχάσω ποιο από όλα τα Tomb Raider ήταν το παιχνίδι.
Mass Effect 2, μία νύχτα αποφάσισα να αναλάβω μία αποστολή σε φυλακές. Μεγάλο λάθος. Η αποστολή κατέληξε σε μάχη ατελείωτη, με sequence όπου και φυσικά έχασα. Στην επόμενη προσπάθεια το παιχνίδι με έβαλε να επαναλάβω τα sequence της μάχης… Είναι η στιγμή του “δεν υπάρχει έλεος” και το κλείνεις το διαόλι, το βάζεις στο ντουλάπι [μέσα – μέσα] και δεν το ξαναπαίζεις.
Όπως τότε που το Lost Planet σε απορροφούσε με τα εκπληκτικά γραφικά του και τα καλοσχεδιασμένα τέρατα, αλλά στο Boss [στο πρώτο μάλιστα] θέλεις υπεράνθρωπες ικανότητες για να το βγάλεις.
Αυτό το “σύνδρομο” έχει μόνο ένα φάρμακο: να παίξεις ένα άλλο παιχνίδι.
Μετά ξεχνάς και τους πάνθηρες και τα Θραλ και τις πόρτες με χρονοδιακόπτη και τους καρχαρίες και τα τέρατα που χρειάζεσαι 5 τόνους εκρηκτικά για να τα σκοτώσεις και την χαρά που έλυσες τον γρίφο χωρίς cheat και όλα.
Έπαιξες, ολοκλήρωσες πάμε για άλλα…