Το Assassin’s Creed Rogue στην ουσία είναι το 1/4 του Assassin’s Creed Black Flag σε περιεχόμενο στην ίδια τιμή.
Αυτό. Τίποτα παραπάνω, τίποτα παρακάτω.
Στην ουσία είναι μία προσπάθεια της Ubisoft να δείξει ότι δεν έχει γραμμένους εντελώς στα παλαιότερα της τους κατόχους της κονσόλας XBOX 360 και λάτρεις της σειράς AC.
Φορτσάροντας και δίνοντας τον καλύτερό της εαυτό – μόνο στα γραφικά δυστυχώς – με το Assassin’s Creed Unity για τις κονσόλες ΧΒΟΧ ΟΝΕ και PS4, σκέφτηκε “ας δώσω στον πτωχό λαό των παλαιών κονσολών – τους φτωχομπινέδες – μισό παιχνίδι Assassin’s Creed να πάει το παλιάμπελο.”
“Ας τους φτιάξω τάκα-τάκα και ένα διαφορετικό σενάριο για να μην νομίζουν ότι δεν έχουμε ιδέες” σκέφτηκε.
Και κυκλοφόρησε το 2014 το Rogue με πρωταγωνιστή έναν Assassin που στη συνέχεια μέσα από γνωστά και γραφικά σεναριακά κλισέ έγινε Templar στο πλευρό του Heytham Kenway, του πατέρα του Connor που γνωρίσαμε από το AC3.
Θα μου πεις “τρίχες κατσαρές”, θα σου απαντήσω “συμφωνώ απολύτως”.
Η πλοκή του παιχνιδιού, ψιλό-χοντρό-ρυχή. Ο Shay Cormac ήταν Assassin στο πλευρό του Achilles, του μελλοντικού μέντορα του Connor και επειδή έγινε μία στραβή με ένα από τα artifacts που ραίνουν από ‘δω κι από ‘κει με συνέπεια να καταστραφεί μία πόλη, ο Shey αποφάσισε να γίνει Templar. Και εκεί λες ή είναι τίγκα στα κόμπλεξ ο Shay ή στην Ubisoft μας κοροϊδεύουν. Μάλλον το δεύτερο.
Ας πάει στα κομμάτια το σενάριο, το παιχνίδι όμως; Είναι ακριβώς ίδιο με λίγες προσθήκες με το Black Flag.
Δηλαδή, παίρνετε το καραβάκι σας, τραβάτε σε διάφορα μέρη, επιτίθεστε σε καράβια και σε φρούρια και όλα αυτά το χειμώνα, σε μία Καραϊβική και έναν Ατλαντικό με παγόβουνα [ό,τι να ‘ναι].
Σε αυτό το παιχνίδι δεν θα σώζετε σκλάβους, αλλά θα ψάχνετε τους ρουφιάνους που καιροφυλακτούν για να σας σκοτώσουν, θα κατασκευάζετε βόμβες διαφόρων τύπων και θα παίζετε στο μεγαλύτερο ποσοστό του παιχνιδιού που λαμβάνει χώρα στη στεριά σε stealth mode.
Νταξ’ πλάκα έχει με τις βόμβες, μετά από λίγο μόλις αρχίζετε να καταλαμβάνεται περισσότερα φρούρια, συνειδητοποιείτε ότι οι πίστες είναι ίδιες με μικρές παραλλαγές.
Η ιστορία της σειράς που διηγείται πως ένας Assassin επέλεξε την αδελφότητα των Templar έχει πολύ ενδιαφέρον.
Το Assassin’s Creed Rogue όμως έχει καταφέρει να την κάνει αδιάφορη.
Αναλώνεται ο χρήστης στο κυνήγι – αυτό είναι το υποτιθέμενο κίνητρο – Assassins παρά να δίνει βάρος στον χαρακτήρα και τους λόγους της επιλογής του.
Οι τόποι περιήγησης είναι το γνωστό Homestead, η Νέα Υόρκη και λίγο από Παρίσι.
Φυσικά για μία ακόμη φορά θα χρειαστεί να κυνηγήσετε αγριόγατες, λύκους, αλεπούδες, λαγούς, αρκτικές φάλαινες – αυτές με το κέρατο – και διάφορα τέτοια.
Κάθε φορά που καταλαμβάνεται ένα φρούριο και μία αποθήκη με υλικά αυξάνεται την αξία της περιουσίας σας και συνεπώς αυξάνεται το ποσό που μπαίνει κάθε 20 λεπτά στην τράπεζα.
Μέσα σε όλα μαζεύετε κρυστάλλους, παρτιτούρες, διαμάντια, λύνετε κάποιους γρίφους, βρίσκετε θησαυρούς, κομμάτια από ένα θρυλικό σπαθί και χάρτες για κρυμμένους θησαυρούς που αν καταλάβετε ποτέ που βρίσκονται αυτές οι τοποθεσίες να μου τρυπήσετε τη μύτη.
Ξεχάστε τα τιρκουάζ κρυστάλλινα νερά και τις ζούγκλες των νησιών της Καραϊβικής.
Τώρα το τοπίο είναι χιονισμένο και η θάλασσα με παγόβουνα.
Συγκρίνοντας το πρώτο Assassin’s Creed με το Rogue, αποκαλύπτεται η θλιβερή διαπίστωση ότι λείπει η εμπειρία της περιήγησης, της εξερεύνησης.
Πλέον το παιχνίδι επικεντρώνεται στα objectives περισσότερο και λιγότερο στις διασκεδαστικές στιγμές που κάποτε είχαμε καθώς σκαρφάλωνε ο Etzio το Pantheon, ή τον πύργο του Γαλατά, ή το παλάτι των Δόγηδων στη Βενετία.
Περιληπτικά, αν έχετε περίπου 50 ευρώ να πετάξετε, πάρτε το παιχνίδι.
Αν τσιγκουνεύεστε, πολύ καλά κάνετε οπότε κρατήστε τα χρήματά σας για κανένα Shadows of Mordor που τα σπάει.
Εικόνες
