Τα παλιά εκείνα τα χρόνια που παίζαμε σε μία 32μπιτη γκρίζα-ποντικί κονσόλα που λεγόταν PlayStation είχε πέσει στα χέρια μου το Silent Hill.
Ευτυχώς όταν το έπαιζα δεν ήμουν μόνη.
Είχαμε μαζευτεί μία παρέα σε σπίτι για να παίξουμε horror παιχνίδι.
Με τα πιξελιασμένα γραφικά και τη low-res ανάλυση της ομίχλης κατάφερα το βράδυ να δω εφιάλτες χειρίστου τύπου.
Άλλη μία φορά με την ίδια παρέα παίζαμε Resident Evil.
Πάλι εφιάλτες.
Φυσικά δεν τόλμησα να ξαναπαίξω ή μάλλον να βρεθώ σε παρέα που να παίζει horror παιχνίδια.
Βέβαια τότε ήμουν και νέα, 20something.
Μετά από χρόνια, αφού βίωσα εμπειρίες τρόμου από άλλα παιχνίδια [LOL] και το μυαλό μου άντεχε τις mild σπλατεριές – χωρίς ζόμπι – αποφάσισα να παίξω το πολυσυζητημένο παιχνίδι Alan Wake.
Μέρα μεσημέρι, κατακαλόκαιρο.
Έβαλα τον σύζυγο δίπλα να μου κρατά το πόδι [το χέρι ήταν απασχολημένο με το χειριστήριο] και ήμουν έτοιμη να αντιμετωπίσω επικίνδυνα entities και όλα αυτά που με τρομάζουν σε ταινίες και παιχνίδια.
Achievement unlocked! Κατάφερα και έπαιξα το μισό παιχνίδι!
Μεγάλη υπόθεση.
Το σταμάτησα στο σημείο που… όκει, σου την πέφτουν όλα τα τέρατα με τα τσεκούρια και τα αλυσοπρίονα και ό,τι πιο τρομακτικό μπορεί κάποιος να βάλει σε μία ταινία τρόμου.
Το Gears of War, ούτε αυτό κατάφερα να το τελειώσω.
Ένοιωθα πως τα ξεκοιλιασμένα αηδιαστικά εξωγήινα πτώματα θα με στοίχειωναν και στον ξύπνιο μου.
Και ερχόμαστε στο προκείμενο.
Όπως είπα, προσπάθησα ειλικρινά να νιώσω συμπάθεια αλλά δεν με ενθουσιάζουν τα παιχνίδια τρόμου.
Το καινούριο Tomb Raider που λες – έχουμε όλοι βιώσει στο παρελθόν στιγμές τρόμου σε boss fight με τη Λάρα – ξεκινά με μία ελαφριά εκκένωση της ουροδόχου κύστης.
Ένα “ζόμπι” (;) κυνηγά τη Λάρα, η οποία προηγουμένως ήταν δεμένη ανάποδα σε ένα αηδιαστικό κουκούλι, μέσα στα αίματα και τις λάσπες, ένας τύπος literally σταυρωμένος και από κάτω ο ορισμός του “disturbing shrine” και γενικά ένα εφιαλτικό περιβάλλον που στην δική μου περίπτωση πιθανόν να μου φέρει εφιάλτες.
Ευτυχώς δεν έφερε, αλλά την αίσθηση που μου δίνει το Assassin’s Creed, να θέλω να παίξω μέχρι να γίνουν τα μάτια μου παραλληλόγραμμα δεν μου την έδωσε.
Φυσικά και θα συνεχίσω μέχρι να τελειώσω το παιχνίδι – τουλάχιστον να δω αν τελικά θα σταματήσει να βρέχει στο διαβολεμένο νησί – αλλά… reluctantly 😛