Είσαι μόνος και χτυπημένος μέσα στο δάσος, το μπαστούνι του baseball που έχεις για όπλο είναι έτοιμο να σπάσει και ήδη ηχούν στα αυτιά σου οι κραυγές των ζόμπι διωκτών σου… Δεν θα τα παρατήσουν, άλλωστε δεν τα παρατάνε ποτέ … Με ότι δυνάμεις έχεις ακόμα, εφορμάς στο σπίτι που αχνοφαίνεται στο βάθος του ξέφωτου. Με το που μπεις μέσα αρχίζεις να οχυρώνεσαι και περιμένεις… Αν τώρα ήρθε η ώρα, δεν θα τους το κάνεις εύκολο, όχι μετά από τόσα που πέρασες, όχι μετά από τόσα που κατάφερες, δεν μπορεί να τελειώσει έτσι… Σκέφτεσαι την κοινότητα πίσω στο οχυρωμένο σπίτι. Πόσα δημιούργησες , πόσα βελτίωσες, άραγε οι υπόλοιποι θα επιβιώσουν από όλο αυτό; Οι κραυγές και τα βογγητά πλησιάζουν, σφίγγεις το μπαστούνι σφιχτά και περιμένεις… Το πρώτο ζόμπι πηδά μέσα από το παράθυρο και το «κανονίζεις», το δεύτερο προσγειώνεται δίπλα σου και το τρίτο χυμάει πάνω σου… Kαθώς τα δόντια του μπήγονται στη σάρκα σου, πετάς την τελευταία μολότοφ που είχες πάνω σου, θα τους πάρεις μαζί σου… Ήρθε το τέλος και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για αυτό… Δεν είναι ταινία, είναι το State of Decay και αυτό είναι το είδος της εμπειρίας που σου προσφέρει.
Ένας κόσμος μη γραμμικός κι απέραντος, γεμάτος επιζήσαντες, ζόμπι και επιλογές…
Τα γραφικά αυτού του παιχνιδιού δεν θα κερδίσουν βραβεία, χωρίς να ναι άσχημα. Το σύστημα μάχης κάνει τη δουλειά του αλλά έχει αδυναμίες ειδικά στη χρήση των όπλων βολών. Υπάρχει και clipping και tearing μερικές φορές. Κι όμως, όταν μπεις στον κόσμο του παιχνιδιού, αυτά δεν έχουν σημασία. Σημασία έχει αν θα ψάξεις για νέο καταφύγιο ή θα φέρεις τρόφιμα στο παλιό υπό το φόβο μιας εξέγερσης στην κοινότητα λόγω πείνας. Θα βοηθήσεις εκείνους τους τρεις τύπους ή είναι χάσιμο χρόνου; Θα σκοτώσεις ένα μέλος της κοινότητας που πιθανώς έχει μολυνθεί ή επειδή δεν είσαι σίγουρος θα τον αφήσεις σαν πιθανή ζόμπι ωρολογιακή βόμβα να συνεχίσει να είναι μέλος της; Θα πάρεις τον δυνατό σου χαρακτήρα σε μια φωλιά ζόμπι για εκείνο το αντικείμενο ή δε θα ρισκάρεις γιατί ένας πιθανός θάνατος θα σου στερήσει ΜΟΝΙΜΑ ένα χρήσιμο «γρανάζι» της κοινότητας και ώρες leveling up; Το State of Decay σε βάζει σε σενάρια που πρέπει διαρκώς να ζυγίζεις τις επιλογές σου και να ζεις με τις συνέπειες αυτών. Όπως σε όλα τα open world παιχνίδια υπάρχουν άφθονα πράγματα να κάνεις, σε αντίθεση όμως με παιχνίδια όπως το Grand Theft Auto, αυτά που κάνεις νιώθεις ότι έχουν σημασία και ότι διαμορφώνουν την εμπειρία σου με το παιχνίδι αντί απλά να τη συνοδεύουν…
Αν μπορώ να εντοπίσω μια ουσιαστική αδυναμία στο παιχνίδι είναι ότι από την αρχή σε ρίχνει στον κόσμο του και δεν σου «κρατάει καθόλου το χέρι»…
Με το που ξεκινάς το παιχνίδι, προσγειώνεσαι σε έναν κόσμο εχθρικό χωρίς ουσιαστική γνώση του τι να κάνεις. Αυτό ίσως ακούγεται σαν κάτι θετικό για την πρόκληση που παρέχει, αλλά όταν κάποιους βασικούς μηχανισμούς του παιχνιδιού καλείσαι να τους ανακαλύψεις ψάχνοντας τυχαία στα μενού, τα πράγματα γίνονται απλά, μη διασκεδαστικά. Επίσης υπάρχουν στιγμές που συμβαίνουν τόσα ταυτόχρονα γεγονότα στον τεράστιο χάρτη του παιχνιδιού που απλά δεν ξέρεις που να πρωτοπάς, όσο καλά οργανωμένος και να είσαι. Από τη μία αυτό κρατάει τα πράγματα φρέσκα, αλλά από την άλλη είναι κουραστικό π.χ. να πρέπει να πας στην άλλη άκρη του χάρτη για κάτι που μπορεί να μην είναι και σημαντικό τελικά. Το σύστημα μάχης ειδικά με τα όπλα βολών ήθελε αρκετή δουλειά, ειδικά άμα σκεφτείς ότι τα ζόμπι πεθαίνουν μόνο με βολές στο κεφάλι. Κι όμως, ότι αρνητικό κι αν έχω εντοπίσει απλά το συγχωρώ μπροστά στη ‘μεγάλη εικόνα’.
Το μόνο πραγματικά αρνητικό του παιχνιδιού είναι ότι οι χρήστες Playstation 3 δεν μπορούν να το απολαύσουν ή μάλλον να το βιώσουν. Καταραμένα exclusives…
Είναι πραγματικά απίστευτο το γεγονός ότι έχω εντυπωσιαστεί τόσο πολύ από ένα παιχνίδι για το οποίο πριν 10 ημέρες δεν ήξερα απολύτως τίποτα! Kανένα hype, καμία προσδοκία, απλά ένα ιντριγκαδόρικο trailer. Και να μαι τώρα εδώ, απόλυτος φαν του παιχνιδιού, να έχω επενδύσει ίσως τα καλύτερα 20 ευρώ που έχω επενδύσει σε αυτή τη γενιά κονσολών. Σε ένα παιχνίδι downloadable (σ.σ. απίστευτο!) του οποίου η φιλοδοξία και η κατάθεση ψυχής των δημιουργών του απλά με ξεπερνάει… Ειλικρινά μπράβο στη δημιουργό εταιρεία Undead Labs(σ.σ. αυτό είναι το πρώτο της παιχνίδι!) .Ελπίζω να έχει στο μέλλον το budget που της αξίζει, για να δούμε το πραγματικό αριστούργημα αυτών των αναμφισβήτητα ταλαντούχων ανθρώπων κάποια στιγμή στο μέλλον…
Εικόνες