Ανάμικτα τα συναισθήματα για το νέο Assassin’s Creed: Black Flag.
Οι φίλοι της σειράς ή θα το λατρέψουν ή θα ξενερώσουν big-time.
Όσοι έπαιξαν το Assassin’s Creed III θα έχουν καταλάβει ότι ο Desmond είναι καπούτ.
Έτσι σχετικά ψοφάει όλο το concept του σεναρίου ενός χαρακτήρα και της σχέσης του με τους προγόνους του.
Το να σκοτώνεις τον πρωταγωνιστή… χμ, bad idea.
Βέβαια η Abstergo Entertainment, εχμ, συγνώμη, η Ubisoft ήθελα να πω εισάγει έναν νέο χαρακτήρα: εσένα.
Είσαι ένας virtual gamer και η Abstergo Entertainment σου παρέχει την πλατφόρμα [animus] για να παίξεις τον virtual χαρακτήρα Edward Kennway που btw είναι ο παππούς του Connor.
Ο Edward είναι κάθαρμα ολκής. Είναι πειρατής, φαλαινοθήρας, γκομενιάρης – όχι εκλεπτυσμένος σαν τον Έτσιο – σέξι και έχει τις ικανότητες των Assassin καθώς δεν δείχνει να τον ενδιαφέρουν και ιδιαίτερα ούτε η καταγωγή του, ούτε η ιστορία των προγόνων του.
Ένα ρυχό κάθαρμα που ψάχνει θησαυρούς και το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι το χρήμα.
Ως “εσύ” θα μπορείς να περιφέρεσαι στο κτίριο της Abstergo Entertainment και να ανακαλύψεις κρυφά μηνύματα παίζοντας εκνευριστικά mini games που σίγουρα θα ήθελες να αποφύγεις.
Ξεκινάτε λοιπόν με τις γνωστές αναζητήσεις του Assassin’s Creed συνδεδεμένος με το gaming animus, εμπλέκεστε σε ναυμαχίες και μετά από απερίγραπτες ώρες παιχνιδιού και αφού έχετε βρει διάσπαρτα μπουκάλια με μηνύματα, θησαυρούς, μυστικά αντικείμενα και άλλα πολλά, συνειδητοποιείτε πως το AC4 είναι ένα πειρατικό παιχνίδι με Assassin’s Creed abilities και όπλα μόνο.
Περνάει πολλή μα πάρα πολλή ώρα μέχρι να εμφανιστούν οι πρώτοι Assassin που θα παρέχουν προαιρετικές αποστολές και τη βασική αποστολή η οποία στη διάρκειά της είναι περίπου 12 ώρες.
Το παιχνίδι όμως είναι πραγματικά τεράστιο. Στην πραγματικότητα θα παίζετε για μήνες.
Έχετε στη διάθεσή σας να εξερευνήσετε νησιά, να βρείτε τους σκελετούς με τους μυστικούς χάρτες, να βελτιώσετε την στολή σας, να λύσετε μυστικά και γρίφους.
Θα εμπλακείτε ηθελημένα σε ναυμαχίες από τις οποίες ή θα επιβιβαστείτε στο εχθρικό πλοίο το οποίο θα το κατασχέσετε, ή θα βυθίσετε, ή θα κατεβάσετε το στάτους επικινδυνότητας και πολλά άλλα.
Θα κυνηγήσετε φάλαινες, καρχαρίες, θα βουτήξετε σε βάθος για να βρείτε πολύτιμα αντικείμενα και θησαυρούς τους οποίους θα ανταλλάξετε για να βελτιώσετε το καράβι σας, τα όπλα σας, τις στολές σας και άλλα πολλά – μα πάρα πολλά.
Θα επιτεθείτε με το καράβι σας σε φρούρια, θα αντιμετωπίσετε τα επικίνδυνα καιρικά φαινόμενα της Καραϊβικής, τα “άτακτα” κύματα και τους ανεμοστρόβιλους.
Όσο επιθετικός είναι στη θάλασσα ο Edward, τόσο stealth είναι στην ξηρά.
Για να επιτεθείτε σε στρατόπεδα πρέπει να ακολουθείτε την τακτική του silent but deadly.
Φυσικά το κυνήγι είναι μέρος του παιχνιδιού. Θα σκοτώσετε αγριόγατες σούπερ επικίνδυνες, ελαφάκια, ιγκουάνες μέχρι και κροκόδειλους.
Σκοτώνοντας είδη που στον 21ο αιώνα είναι υπό εξαφάνιση γίνεστε περισσότερο badass.
Α, να μην ξεχάσω τις προαιρετικές αποστολές δολοφονίας, τα courier, τους καυγάδες στα bar με ή χωρίς τον Μαυρογένη.
Μεγάλες είναι οι βελτιώσεις στα glitch και bug που περιείχε σε μεγάλο βαθμό η προηγούμενη έκδοση.
Οι σκηνές – scenematic – πλέον δεν κόβονται απότομα και ο χειρισμός των κινήσεων του Edward έχει βελτιωθεί σε βαθμό που ο πρωταγωνιστής μπορεί ομαλά να στρίψει 90 μοίρες.
Το γραφικό περιβάλλον συνεχίζει να είναι θαυμάσιο – τα τιρκουάζ νερά της Καραϊβικής και η πυκνή βλάστηση των νησιών σε συνδυασμό με τους νέους χαρακτήρες.
Οι εχθροί έχουν γίνει εξυπνότεροι, όμως το σύστημα μάχης είναι το ίδιο.
Μεγάλο μειονέκτημα είναι πως κατά τη διάρκεια μίας μάχης, η επιλογή ενός άλλου όπλου ή κάποιου δευτερεύοντος [πχ smoke bombs] είναι άκρως αποτρεπτική.
Καθώς σας βαράνε από πέντε μεριές πρέπει κάπως να φυτρώσετε ένα τρίτο χέρι το οποίο θα μπορεί να επιλέγει το νέο όπλο ανάλογα με την κατάσταση στην οποία βρίσκεστε χωρίς να φάτε 50 μαχαιριές ή 30 τσεκουριές.
Αυτό το μενού επιλογής σε πραγματικό χρόνο καθώς διαδραματίζεται η μάχη χωρίς να σου δίνει την ευκαιρία παύσης να επιλέξεις, είναι ο σίγουρος θάνατος του Edward.
Μεγάλο fail!
Μιας που πιάσαμε τα “fail”, αλήθεια, που είναι το σενάριο;
Το έφαγε ο κροκόδειλος προφανώς, διότι το Assassin’s Creed απέκτησε αυτή την κατηγορία τίτλου που κατέχει – του πολύ καλού δηλαδή – λόγω του εκπληκτικού σεναρίου, της σύνδεσης με πραγματικά πρόσωπα της ιστορίας, του χαρακτήρα που αναλύεται σε βάθος, της επίσκεψης ιστορικών μνημείων πηδώντας από στέγη σε στέγη και φυσικά της επαγωγής του τότε με το φουτουριστικό μέλλον, ή τώρα.
Όλα αυτά στο AC4 πήγαν κατά διαόλου.
Ναι, ‘νταξ’ έχει Assassins, έχει λίγη πλοκή από εδώ κι από ‘κει αλλά δεν είναι Assassin’s Creed II που σε έβαζε στο τριπάκι να ευχαριστιέσαι το παιχνίδι, επειδή αναλύεται ο χαρακτήρας, ξεδιπλώνεται το σενάριο αφήνοντάς σε στο τέλος με ένα αποκαλυπτικό τέλος να κοιτάς χάσκοντας την οθόνη.
Αυτό ήταν το Assassin’s Creed. Βέβαια μία επανάληψη του AC2 δεν θα σήμαινε ότι θα βελτιωνόταν ο τίτλος, όμως τώρα συμβαίνει η επανάληψη που μαστίζει σχεδόν όλα τα παιχνίδια: το πολλαπλό gaming, οι αποστολές και τέλος.
Λείπει η δυνατότητα της ελεύθερης επιλογής. Όχι δεν θέλω να είμαι Assassin, αλλά Templar. Ή θέλω να είμαι Assassin με τους δικούς μου όρους.
Για αντίστοιχων AI δυνατοτήτων δεν φτιάχνει η Sony και η MS υποτίθεται καλύτερες κονσόλες;
Η γραμμική πλοκή στα παιχνίδια με πρωταγωνιστή τον Ezio είχε κάποιο νόημα.
Τώρα δεν έχει νόημα. Τώρα κυρία Ubisoft, κάνε το παιχνίδι υβριδικό αλλά κράτα τα στοιχεία του τίτλου – μην τα δολοφονείς [οι templar και οι assassin, η Juno και η Minerva, το μήλο και τα συναφή].
Άλλο ένα ερώτημα που υπάρχει: Aπό την εποχή του Ezio μέχρι την εποχή του Edward μεσολάβησαν περίπου 260 χρόνια. Ο Ezio δεν χρειαζόταν να γεμίζει το όπλο του κάθε φορά που έριχνε. Ο Edward και ο Connor γιατί πρέπει να μας βγάζουν την πίστη μέχρι να γεμίσουν το όπλο τους δηλαδή;
Δηλαδή 260 χρόνια μετά τον Νταβίντσι η τεχνολογία στα όπλα πήγε πίσω; Wtf;
Το recruitment έχει ψοφήσει. Στην πραγματικότητα έχει ψοφήσει από το Brotherhood. Κρίμα…
Από το AC3 μέχρι και το AC4 έχουμε φάει το σεναριακό κλισέ με το κουτάλι.
Η μάνα που σκοτώνεται από τους επίκους και ο πρωταγωνιστής ζητά εκδίκηση – σούπερ βαρετό κλισέ.
Ο πιτσιρικάς πειρατής που προκύπτει ότι είναι γκόμενα [αν και το είχαμε όλοι καταλάβει εκτός από τον Edward] – άλλο σούπερ βαρετό κλισέ.
Ας μην θάψουμε και εντελώς τον τίτλο, αφού στους λάτρεις των πειρατών θα αρέσει [πράγμα που δείχνει ότι η Ubisoft μάλλον κυνηγά ένα ευρύ target group παρά στο να προσπαθεί να εκλεπτύνει το κοινό στο ποιοτικό gaming όπως έκανε κάποτε με το AC2], στους πιτσιρικάδες που θέλουν multiplay και ποικιλία στο gaming επίσης θα αρέσει [παρότι μοιάζει μετά από λίγη ώρα μία αέναη επανάληψη στις θάλασσες τις Καραϊβικής] και γενικά στους gamer του CoD και άλλων παιχνιδιών μάχης stealth.
Τέλος σημειώνουμε το μεγαλύτερο fail όλων των εποχών που το κατάφερε η Ubisoft.
Δεν μπορείς να παίξεις το παιχνίδι με όλες τις δυνατότητές του αν δεν έχεις λογαριασμό στο Uplay και δεν συμφωνήσεις στους όρους χρήσης που αναφέρουν περιληπτικά πως δίνεις στη Ubisoft το δικαίωμα να έχει πρόσβαση στα στοιχεία της κονσόλας σου.
Συγνώμη Ubisoft, αλλά ψόφο!
Επίσης, αν δανείσεις το παιχνίδι σε έναν φίλο σου, δεν θα μπορέσει να βιώσει τη φουλ εμπειρία του παιχνιδιού διότι η κυρά Ubisoft σε αναγκάζει να βάλεις έναν μοναδικό κωδικό που βρίσκεται μέσα στη συσκευασία του παιχνιδιού.
Ξανά ψόφο.
Ευτυχώς, μετά από παράπονα των gamer η Ubisoft ανήγγειλε πως θα σταματήσει στις επόμενες εκδόσεις αυτή την ιστορία.
Ντάξ’ δεν παίρνω πίσω τους ψόφους μέχρι να δούμε τι θα συμβεί στο άμεσο μέλλον.
