Console Gamez Just because we love games

November 18, 2013

Assassin’s Creed IV: Black Flag

Ανάμικτα τα συναισθήματα για το νέο Assassin’s Creed: Black Flag.

Οι φίλοι της σειράς ή θα το λατρέψουν ή θα ξενερώσουν big-time.

Όσοι έπαιξαν το Assassin’s Creed III θα έχουν καταλάβει ότι ο Desmond είναι καπούτ.

Έτσι σχετικά ψοφάει όλο το concept του σεναρίου ενός χαρακτήρα και της σχέσης του με τους προγόνους του.

Το να σκοτώνεις τον πρωταγωνιστή… χμ, bad idea.

Βέβαια η Abstergo Entertainment, εχμ, συγνώμη, η Ubisoft ήθελα να πω εισάγει έναν νέο χαρακτήρα: εσένα.

Είσαι ένας virtual gamer και η Abstergo Entertainment σου παρέχει την πλατφόρμα [animus]  για να παίξεις τον virtual χαρακτήρα Edward Kennway που btw είναι ο παππούς του Connor.

Ο Edward είναι κάθαρμα ολκής. Είναι πειρατής, φαλαινοθήρας, γκομενιάρης – όχι εκλεπτυσμένος σαν τον Έτσιο – σέξι και έχει τις ικανότητες των Assassin καθώς δεν δείχνει να τον ενδιαφέρουν και ιδιαίτερα ούτε η καταγωγή του, ούτε η ιστορία των προγόνων του.

Ένα ρυχό κάθαρμα που ψάχνει θησαυρούς και το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι το χρήμα.

Ως “εσύ” θα μπορείς να περιφέρεσαι στο κτίριο της Abstergo Entertainment και να ανακαλύψεις κρυφά μηνύματα παίζοντας εκνευριστικά mini games που σίγουρα θα ήθελες να αποφύγεις.

ac4_15

Ξεκινάτε λοιπόν με τις γνωστές αναζητήσεις του Assassin’s Creed συνδεδεμένος με το gaming animus, εμπλέκεστε σε ναυμαχίες και μετά από απερίγραπτες ώρες παιχνιδιού και αφού έχετε βρει διάσπαρτα μπουκάλια με μηνύματα, θησαυρούς, μυστικά αντικείμενα και άλλα πολλά, συνειδητοποιείτε πως το AC4 είναι ένα πειρατικό παιχνίδι με Assassin’s Creed abilities και όπλα μόνο.

Περνάει πολλή μα πάρα πολλή ώρα μέχρι να εμφανιστούν οι πρώτοι Assassin που θα παρέχουν προαιρετικές αποστολές και τη βασική αποστολή η οποία στη διάρκειά της είναι περίπου 12 ώρες.

Το παιχνίδι όμως είναι πραγματικά τεράστιο. Στην πραγματικότητα θα παίζετε για μήνες.

Έχετε στη διάθεσή σας να εξερευνήσετε νησιά, να βρείτε τους σκελετούς με τους μυστικούς χάρτες, να βελτιώσετε την στολή σας, να λύσετε μυστικά και γρίφους.

Θα εμπλακείτε ηθελημένα σε ναυμαχίες από τις οποίες ή θα επιβιβαστείτε στο εχθρικό πλοίο το οποίο θα το κατασχέσετε, ή θα βυθίσετε, ή θα κατεβάσετε το στάτους επικινδυνότητας και πολλά άλλα.

Θα κυνηγήσετε φάλαινες, καρχαρίες, θα βουτήξετε σε βάθος για να βρείτε πολύτιμα αντικείμενα και θησαυρούς τους οποίους θα ανταλλάξετε για να βελτιώσετε το καράβι σας, τα όπλα σας, τις στολές σας και άλλα πολλά – μα πάρα πολλά.

Θα επιτεθείτε με το καράβι σας σε φρούρια, θα αντιμετωπίσετε τα επικίνδυνα καιρικά φαινόμενα της Καραϊβικής, τα “άτακτα” κύματα και τους ανεμοστρόβιλους.

Όσο επιθετικός είναι στη θάλασσα ο Edward, τόσο stealth είναι στην ξηρά.

Για να επιτεθείτε σε στρατόπεδα πρέπει να ακολουθείτε την τακτική του silent but deadly.

Φυσικά το κυνήγι είναι μέρος του παιχνιδιού. Θα σκοτώσετε αγριόγατες σούπερ επικίνδυνες, ελαφάκια, ιγκουάνες μέχρι και κροκόδειλους.

Σκοτώνοντας είδη που στον 21ο αιώνα είναι υπό εξαφάνιση γίνεστε περισσότερο badass.

Α, να μην ξεχάσω τις προαιρετικές αποστολές δολοφονίας, τα courier, τους καυγάδες στα bar με ή χωρίς τον Μαυρογένη.

Μεγάλες είναι οι βελτιώσεις στα glitch και bug που περιείχε σε μεγάλο βαθμό η προηγούμενη έκδοση.

Οι σκηνές – scenematic – πλέον δεν κόβονται απότομα και ο χειρισμός των κινήσεων του Edward έχει βελτιωθεί σε βαθμό που ο πρωταγωνιστής μπορεί ομαλά να στρίψει 90 μοίρες.

Το γραφικό περιβάλλον συνεχίζει να είναι θαυμάσιο – τα τιρκουάζ νερά της Καραϊβικής και η πυκνή βλάστηση των νησιών σε συνδυασμό με τους νέους χαρακτήρες.

Οι εχθροί έχουν γίνει εξυπνότεροι, όμως το σύστημα μάχης είναι το ίδιο.

Μεγάλο μειονέκτημα είναι πως κατά τη διάρκεια μίας μάχης, η επιλογή ενός άλλου όπλου ή κάποιου δευτερεύοντος [πχ smoke bombs] είναι άκρως αποτρεπτική.

Καθώς σας βαράνε από πέντε μεριές πρέπει κάπως να φυτρώσετε ένα τρίτο χέρι το οποίο θα μπορεί να επιλέγει το νέο όπλο ανάλογα με την κατάσταση στην οποία βρίσκεστε χωρίς να φάτε 50 μαχαιριές ή 30 τσεκουριές.

Αυτό το μενού επιλογής σε πραγματικό χρόνο καθώς διαδραματίζεται η μάχη χωρίς να σου δίνει την ευκαιρία παύσης να επιλέξεις, είναι ο σίγουρος θάνατος του Edward.

Μεγάλο fail!

Μιας που πιάσαμε τα “fail”, αλήθεια, που είναι το σενάριο;

Το έφαγε ο κροκόδειλος προφανώς, διότι το Assassin’s Creed απέκτησε αυτή την κατηγορία τίτλου που κατέχει – του πολύ καλού δηλαδή – λόγω του εκπληκτικού σεναρίου, της σύνδεσης με πραγματικά πρόσωπα της ιστορίας, του χαρακτήρα που αναλύεται σε βάθος, της επίσκεψης ιστορικών μνημείων πηδώντας από στέγη σε στέγη και φυσικά της επαγωγής του τότε με το φουτουριστικό μέλλον, ή τώρα.

Όλα αυτά στο AC4 πήγαν κατά διαόλου.

Ναι, ‘νταξ’ έχει Assassins, έχει λίγη πλοκή από εδώ κι από ‘κει αλλά δεν είναι Assassin’s Creed II που σε έβαζε στο τριπάκι να ευχαριστιέσαι το παιχνίδι, επειδή αναλύεται ο χαρακτήρας, ξεδιπλώνεται το σενάριο αφήνοντάς σε στο τέλος με ένα αποκαλυπτικό τέλος να κοιτάς χάσκοντας την οθόνη.

Αυτό ήταν το Assassin’s Creed. Βέβαια μία επανάληψη του AC2 δεν θα σήμαινε ότι θα βελτιωνόταν ο τίτλος, όμως τώρα συμβαίνει η επανάληψη που μαστίζει σχεδόν όλα τα παιχνίδια: το πολλαπλό gaming, οι αποστολές και τέλος.

Λείπει η δυνατότητα της ελεύθερης επιλογής. Όχι δεν θέλω να είμαι Assassin, αλλά Templar. Ή θέλω να είμαι Assassin με τους δικούς μου όρους.

Για αντίστοιχων AI δυνατοτήτων δεν φτιάχνει η Sony και η MS υποτίθεται καλύτερες κονσόλες;

Η γραμμική πλοκή στα παιχνίδια με πρωταγωνιστή τον Ezio είχε κάποιο νόημα.

Τώρα δεν έχει νόημα. Τώρα κυρία Ubisoft, κάνε το παιχνίδι υβριδικό αλλά κράτα τα στοιχεία του τίτλου – μην τα δολοφονείς [οι templar και οι assassin, η Juno και η Minerva, το μήλο και τα συναφή].

Άλλο ένα ερώτημα που υπάρχει: Aπό την εποχή του Ezio μέχρι την εποχή του Edward μεσολάβησαν περίπου 260 χρόνια. Ο Ezio δεν χρειαζόταν να γεμίζει το όπλο του κάθε φορά που έριχνε. Ο Edward και ο Connor γιατί πρέπει να μας βγάζουν την πίστη μέχρι να γεμίσουν το όπλο τους δηλαδή;

Δηλαδή 260 χρόνια μετά τον Νταβίντσι η τεχνολογία στα όπλα πήγε πίσω; Wtf;

Το recruitment έχει ψοφήσει. Στην πραγματικότητα έχει ψοφήσει από το Brotherhood. Κρίμα…

Από το AC3 μέχρι και το AC4 έχουμε φάει το σεναριακό κλισέ με το κουτάλι.

Η μάνα που σκοτώνεται από τους επίκους και ο πρωταγωνιστής ζητά εκδίκηση – σούπερ βαρετό κλισέ.

Ο πιτσιρικάς πειρατής που προκύπτει ότι είναι γκόμενα [αν και το είχαμε όλοι καταλάβει εκτός από τον Edward] – άλλο σούπερ βαρετό κλισέ.

Ας μην θάψουμε και εντελώς τον τίτλο, αφού στους λάτρεις των πειρατών θα αρέσει [πράγμα που δείχνει ότι η Ubisoft μάλλον κυνηγά ένα ευρύ target group παρά στο να προσπαθεί να εκλεπτύνει το κοινό στο ποιοτικό gaming όπως έκανε κάποτε με το AC2], στους πιτσιρικάδες που θέλουν multiplay και ποικιλία στο gaming επίσης θα αρέσει [παρότι μοιάζει μετά από λίγη ώρα μία αέναη επανάληψη στις θάλασσες τις Καραϊβικής] και γενικά στους gamer του CoD και άλλων παιχνιδιών μάχης stealth.

Τέλος σημειώνουμε το μεγαλύτερο fail όλων των εποχών που το κατάφερε η Ubisoft.

Δεν μπορείς να παίξεις το παιχνίδι με όλες τις δυνατότητές του αν δεν έχεις λογαριασμό στο Uplay και δεν συμφωνήσεις στους όρους χρήσης που αναφέρουν περιληπτικά πως δίνεις στη Ubisoft το δικαίωμα να έχει πρόσβαση στα στοιχεία της κονσόλας σου.

Συγνώμη Ubisoft, αλλά ψόφο!

Επίσης, αν δανείσεις το παιχνίδι σε έναν φίλο σου, δεν θα μπορέσει να βιώσει τη φουλ εμπειρία του παιχνιδιού διότι η κυρά Ubisoft σε αναγκάζει να βάλεις έναν μοναδικό κωδικό που βρίσκεται μέσα στη συσκευασία του παιχνιδιού.

Ξανά ψόφο.

Ευτυχώς, μετά από παράπονα των gamer η Ubisoft ανήγγειλε πως θα σταματήσει στις επόμενες εκδόσεις αυτή την ιστορία.

Ντάξ’ δεν παίρνω πίσω τους ψόφους μέχρι να δούμε τι θα συμβεί στο άμεσο μέλλον.

 

Εικόνες

July 18, 2013

Spartacus Legends

Filed under: Reviews,XBOX Only,XBOX Reviews — Tags: , , , , — consolegamez @ 11:50 am

Αν δεν έχετε δει τη σειρά, να τη δείτε!

Αίμα, σεξ και μετά ξανά αίμα και ξανά σεξ, ξεκοιλιάσματα, κομμένα κεφάλια που απογειώνονται στην αρένα και πολλοί, καλογυμνασμένοι γκόμενοι – ξεβράκωτοι. Οφθαλμόλουτρο. Το Game of Thrones μπροστά του φαντάζει σύναξη προσκοπίνων.

Αν έχετε δει τη σειρά, τότε είστε έτοιμος – εχμ, ή έτοιμη – να παίξετε το δωρεάν παιχνίδι που παρέχει η Ubisoft για τα Gold μέλη της κονσόλας XBOX360.

Οι κανόνες είναι απλοί, δεν υπάρχουν κανόνες.

Σφάξτε τον αντίπαλό σας και αν στο τέλος τον εκτελέσετε εντυπωσιακά, κερδίζετε την εύνοια του κοινού.

Δηλαδή όπως γινόταν στην αρχαία Ρώμη και στην νέα Ελλάδα της μοντέρνας εποχής της ανθρωποφαγίας.

Το παιχνίδι είναι ένα ντεμί υβριδικό RPG [ας πούμε] με μπόλικο beat-em-up.

Ένα Tekken, λιγότερων απαιτήσεων, χωρίς εντυπωσιακά γραφικά και power-up trance μουσική [προφανώς δεν ταιριάζουν σε αρχαία Ρώμη καγκούρικα πριόνια], με αρκετό αίμα [λιγότερο από το Gears of War] και με την δυνατότητα αναβάθμισης των μονομάχων που παρέχονται.

Ξεκινάς να παίζεις με τον Σπάρτακο [τον νέο διότι ο Σπάρτακος της πρώτης σεζόν έφυγε από τη ζωή – άσε πολλή στενοχώρια με το παλικάρι].

Μαθαίνεις τα βασικά, δηλαδή πως να κάνεις combos, πως να αμύνεσαι, ξέρεις τα γνωστά.

Το μαγαζάκι στην Κάπουα [γουατέβερ] προσφέρει από αγορά μονομάχων για το Λούντις, μέχρι όπλα, βρακιά [ε ναι, τότε φορούσαν τσίγκινα βρακιά], πέδιλα [όχι σχεδιαστή, τα γνωστά πέδιλα τα Ρωμαϊκά] και powerups.

Κάνοντας τα σωστά “ψώνια” από την αγορά, ο μονομάχος πέρα από το γεγονός ότι μπορεί να αμύνεται γρηγορότερα, να αντέχει περισσότερο η μπάρα της ζωής του και να αποκτά περισσότερη ευλυγισία, τα αξεσουάρ έχουν και μία δεύτερη σημασία: να εντυπωσιάζουν το κοινό της αρένας.

Δηλαδή αγοράζεις ένα βρακί το οποίο σου αυξάνει την άμυνα και την ταχύτητα αλλά και όταν σε βλέπει το λυσσασμένο Ρωμαϊκό κοινό με αυτό να εντυπωσιάζεται και κατά συνέπεια αυξάνεται το μέτρο της αποδοχής.

Η αποδοχή και ο εντυπωσιασμός ανεβάζει στα επόμενα επίπεδα τον μονομάχο, ξεκλειδώνοντας περισσότερες και δυσκολότερες πίστες, νέους μονομάχους και νέα γκαρνταρόμπα βρακιών [και όχι μόνο] στο μαγαζί της Κάθκα.

Οι μονομάχοι αγοράζονται σύμφωνα με τα προσόντα τους [όχι αυτά που νομίζεις βρε, τα άλλα]!

Μονομάχοι που μάχονται με τρίαινα, με σπαθί και ασπίδα, με μαχαίρια, με σπαθιά, με βαριοπούλες.

Και χωρίζονται σε κατηγορίες ανάλογα με το πόσα νομίσματα έχετε κερδίσει.

Φυσικά η Ubisoft δεν έβγαλε ένα δωρεάν παιχνίδι επειδή γενικά αγαπά τους gamer.

Της μόδας εδώ και λίγα χρόνια είναι τα in-app purchases.

Ασημένια νομίσματα μπορείτε να βγάλετε αρκετά, αλλά χρυσά λαμβάνετε μόνο όταν αναβαθμιστεί το Ludis σας και αν αγοράσετε μέσω του XBOX Marketplace.

Μην απατάστε, τα χρυσά νομίσματα – που αγοράζουν σούπερ μονομάχους, σούπερ όπλα και σούπερ βρακιά – είναι πολύ ακριβά.

Δηλαδή, καλύτερα να αγοράσετε ένα καινούριο παιχνίδι από το XBOX Marketplace – ένα πράγμα.

Πάντως μπορείτε να συνεχίσετε να παίζετε και με αυτά που σας βραβεύει το παιχνίδι, ή και χωρίς αυτά.

Τι αξία θα είχε ένα beat-em-up παιχνίδι χωρίς online multiplayer και final bosses.

Το Spartacus Legends, τα έχει όλα αυτά.

Μπείτε στην αρένα και περιμένετε μέχρι να εμφανιστεί ένας συνδεδεμένος παίκτης για να τον κάνετε φιλέτο.

Τα bosses, μεγάλο αγγούρι.

Παίζετε με τους πρωταγωνιστές της σειράς οι οποίοι οκ… είναι πρακτικά αήττητοι εκτός αν αγοράσετε μερικά χρυσά νομίσματα και αποκτήσετε κάποιον σούπερ μονομάχο για το Ludis σας αφού πρώτα τον κάνετε τούμπανο στα power-ups και τα βρακιά τιτανίου – λέμε τώρα.

Να πούμε την αλήθεια, παρότι το gameplay, τα combos και οι κινήσεις δεν είναι επιπέδου Tekken, πόσο μάλλον Dead or Alive, το κίνητρο για να παίζεις μέχρι να σου σαπίσουν τα δάχτυλα είναι η πορεία από τις φτωχές αρένες των Ludis, στις αρένες επιπέδου Κολοσσαίο αντιμετωπίζοντας πολλούς και διάφορους μονομάχους που καλό θα ήταν να τους εκτελείτε για να μην τους ξαναβρείτε μπροστά σας.

Καθώς ο μονομάχος σας προχωρά σε νέες δυσκολότερες αρένες, υπάρχει ο κίνδυνος να χάσετε από τον αντίπαλο αφού εκτελέσει εντυπωσιακά τον μονομάχο σας.

Σε εκείνο το σημείο δίδεται η επιλογή να αναστήσετε τον αντίπαλο με XXX νομίσματα ή να τον αφήσετε να τον φάνε τα λιοντάρια.

Αν τον αναστήσετε – πληρώνοντας – την επόμενη φορά που θα εκτελεστεί από άλλο [ή και τον ίδιο] αντίπαλο, θα χρειαστεί να πληρώσετε μεγαλύτερο ποσό για να τον φέρετε πίσω από τα Ιλίσια Πεδία.

Αν αγαπάτε τον μονομάχο σας, θα έρθει εκείνη η στιγμή που θα τον κλάψετε. Αλλά δεν πειράζει, διότι κάθε 30 λεπτά, ανανεώνεται η αγορά μονομάχων και μπορείτε να αποκτήσετε έναν καλύτερο, δυνατότερο και γρηγορότερο δούλο [ναι, δούλοι είναι και ας αποφεύγει το παιχνίδι να το υπενθυμίζει – διότι κανείς δεν θέλει να σκοτώνει δούλους].

Τα γραφικά δεν είναι και τίποτα σπουδαίο, δηλαδή η Ubisoft θα μπορούσε να αφιερώσει λίγο παραπάνω χρόνο να σχεδιάσει καλύτερα τους μονομάχους, τις κινήσεις τους και τους περιβάλλοντες χώρους.

Η φόρτωση του παιχνιδιού γενικά είναι αργή, εφόσον το παιχνίδι παίζεται μόνο με online σύνδεση.

Ασήμαντες λεπτομέρειες είναι φυσικά όλα αυτά αφού το παιχνίδι ξεπερνά τα όρια του εθισμού και πάει σε επίπεδα άγνωστα στον κόσμο του gaming.

 

Εικόνες

 

June 10, 2013

State of Decay

Filed under: Reviews,Uncategorized,XBOX,XBOX Only — Tags: , , , — Mad Scientist @ 2:22 pm

Είσαι μόνος και χτυπημένος μέσα στο δάσος, το μπαστούνι του baseball που έχεις για όπλο είναι έτοιμο να σπάσει και ήδη ηχούν στα αυτιά σου οι κραυγές των ζόμπι διωκτών σου… Δεν θα τα παρατήσουν, άλλωστε δεν τα παρατάνε ποτέ … Με ότι δυνάμεις έχεις ακόμα, εφορμάς στο σπίτι που αχνοφαίνεται στο βάθος του ξέφωτου. Με το που μπεις μέσα αρχίζεις να οχυρώνεσαι και περιμένεις… Αν τώρα ήρθε η ώρα, δεν θα τους το κάνεις εύκολο, όχι μετά από τόσα που πέρασες, όχι μετά από τόσα που κατάφερες, δεν μπορεί να τελειώσει έτσι… Σκέφτεσαι την κοινότητα πίσω στο οχυρωμένο σπίτι. Πόσα δημιούργησες , πόσα βελτίωσες, άραγε οι υπόλοιποι θα επιβιώσουν από όλο αυτό; Οι κραυγές και τα βογγητά πλησιάζουν, σφίγγεις το μπαστούνι σφιχτά και περιμένεις… Το πρώτο ζόμπι πηδά μέσα από το παράθυρο και το «κανονίζεις», το δεύτερο προσγειώνεται δίπλα σου και το τρίτο χυμάει πάνω σου… Kαθώς τα δόντια του μπήγονται στη σάρκα σου, πετάς την τελευταία μολότοφ που είχες πάνω σου, θα τους πάρεις μαζί σου… Ήρθε το τέλος και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για αυτό… Δεν είναι ταινία, είναι το State of Decay και αυτό είναι το είδος της εμπειρίας που σου προσφέρει.

 

Ένας κόσμος μη γραμμικός κι απέραντος, γεμάτος επιζήσαντες, ζόμπι και επιλογές…

Τα γραφικά αυτού του παιχνιδιού δεν θα κερδίσουν βραβεία, χωρίς να ναι άσχημα. Το σύστημα μάχης κάνει τη δουλειά του αλλά έχει αδυναμίες ειδικά στη χρήση των όπλων βολών. Υπάρχει και clipping και tearing μερικές φορές. Κι όμως, όταν μπεις στον κόσμο του παιχνιδιού, αυτά δεν έχουν σημασία. Σημασία έχει αν θα ψάξεις για νέο καταφύγιο ή θα φέρεις τρόφιμα στο παλιό υπό το φόβο μιας εξέγερσης στην κοινότητα λόγω πείνας. Θα βοηθήσεις εκείνους τους τρεις τύπους ή είναι χάσιμο χρόνου; Θα σκοτώσεις ένα μέλος της κοινότητας που πιθανώς έχει μολυνθεί ή επειδή δεν είσαι σίγουρος θα τον αφήσεις σαν πιθανή ζόμπι ωρολογιακή βόμβα να συνεχίσει να είναι μέλος της; Θα πάρεις τον δυνατό σου χαρακτήρα σε μια φωλιά ζόμπι για εκείνο το αντικείμενο ή δε θα ρισκάρεις γιατί ένας πιθανός θάνατος θα σου στερήσει ΜΟΝΙΜΑ ένα χρήσιμο «γρανάζι» της κοινότητας και ώρες leveling up; Το State of Decay σε βάζει σε σενάρια που πρέπει διαρκώς να ζυγίζεις τις επιλογές σου και να ζεις με τις συνέπειες αυτών. Όπως σε όλα τα open world παιχνίδια υπάρχουν άφθονα πράγματα να κάνεις, σε αντίθεση όμως με παιχνίδια όπως το Grand Theft Auto, αυτά που κάνεις νιώθεις ότι έχουν σημασία και ότι διαμορφώνουν την εμπειρία σου με το παιχνίδι αντί απλά να τη συνοδεύουν…

 

Αν μπορώ να εντοπίσω μια ουσιαστική αδυναμία στο παιχνίδι είναι ότι από την αρχή σε ρίχνει στον κόσμο του και δεν σου «κρατάει καθόλου το χέρι»…

Με το που ξεκινάς το παιχνίδι, προσγειώνεσαι σε έναν κόσμο εχθρικό χωρίς ουσιαστική γνώση του τι να κάνεις. Αυτό ίσως ακούγεται σαν κάτι θετικό για την πρόκληση που παρέχει, αλλά όταν κάποιους βασικούς μηχανισμούς του παιχνιδιού καλείσαι να τους ανακαλύψεις ψάχνοντας τυχαία στα μενού, τα πράγματα γίνονται απλά, μη διασκεδαστικά. Επίσης υπάρχουν στιγμές που συμβαίνουν τόσα ταυτόχρονα γεγονότα στον τεράστιο χάρτη του παιχνιδιού που απλά δεν ξέρεις που να πρωτοπάς, όσο καλά οργανωμένος και να είσαι. Από τη μία αυτό κρατάει τα πράγματα φρέσκα, αλλά από την άλλη είναι κουραστικό π.χ. να πρέπει να πας στην άλλη άκρη του χάρτη για κάτι που μπορεί να μην είναι και σημαντικό τελικά. Το σύστημα μάχης ειδικά με τα όπλα βολών ήθελε αρκετή δουλειά, ειδικά άμα σκεφτείς ότι τα ζόμπι πεθαίνουν μόνο με βολές στο κεφάλι.  Κι όμως, ότι αρνητικό κι αν έχω εντοπίσει απλά το συγχωρώ μπροστά στη ‘μεγάλη εικόνα’.

 

Το μόνο πραγματικά αρνητικό του παιχνιδιού είναι ότι οι χρήστες Playstation 3 δεν μπορούν να το απολαύσουν ή μάλλον να το βιώσουν. Καταραμένα exclusives…

 Είναι πραγματικά απίστευτο το γεγονός ότι έχω εντυπωσιαστεί τόσο πολύ από ένα παιχνίδι για το οποίο πριν 10 ημέρες δεν ήξερα απολύτως τίποτα! Kανένα hype, καμία προσδοκία, απλά ένα ιντριγκαδόρικο trailer. Και να μαι τώρα εδώ, απόλυτος φαν του παιχνιδιού, να έχω επενδύσει ίσως τα καλύτερα 20 ευρώ που έχω επενδύσει σε αυτή τη γενιά κονσολών. Σε ένα παιχνίδι downloadable (σ.σ. απίστευτο!) του οποίου η φιλοδοξία και η κατάθεση ψυχής των δημιουργών του απλά με ξεπερνάει… Ειλικρινά μπράβο στη δημιουργό εταιρεία Undead Labs(σ.σ. αυτό είναι το πρώτο της παιχνίδι!) .Ελπίζω να έχει στο μέλλον το budget που της αξίζει, για να δούμε το πραγματικό αριστούργημα αυτών των αναμφισβήτητα ταλαντούχων ανθρώπων κάποια στιγμή στο μέλλον…

Εικόνες

 

March 16, 2013

Devil May Cry

Filed under: Playstation,Playstation Reviews,Reviews,XBOX,XBOX Reviews — Tags: , , , , , — Mad Scientist @ 1:26 pm

Βρε καλώστον ασπρομάλλη Dante και πάλι αναμεσά μας ο δαιμονοφάγος… Ε, για μια στιγμή, άσπρη τρίχα ούτε για δείγμα και ένα τσουτσέκι με κοντό μαλλί στη θέση του… Τι θέλει αυτό το γατάκι σε ένα παιχνίδι που θα έπρεπε, σε ένα ιδανικό κόσμο, το κουτί και το δισκάκι να στάζουν τεστοστερόνη; Αυτή είναι η πρώτη εντύπωση από το νέο Devil May Cry. Ξεκινάω μουδιασμένα, άραγε τι έκαναν στον cool τυπά που καθόρισε τη σειρά, και ποιο είναι τελοσπάντων αυτό το pool boy που τον αντικατέστησε;

Μερικές αποστολές μετά και καθώς τα πτώματα δαιμόνων κείτονται στα κοκκαλιάρικα πόδια μου, μπαίνω στο νόημα… Ω ναι, αυτός ΕΙΝΑΙ ο Dante!

Η σειρά Devil May Cry δεν φημιζόταν ποτέ για την ιστορία της. Ο κόσμος δομούνταν γύρω από τον ήρωα και ψήγματα σεναρίου υπήρχαν διασκορπισμένα σε αυτόν, αλλά η αφήγηση(σ.σ. η ποια;) χώλαινε. Το νέο παιχνίδι της σειράς προσπαθεί να πει μια ιστορία, μια ενδιαφέρουσα ιστορία αν μη τι άλλο, και τα καταφέρνει αρκετά καλά. Οι λίγοι χαρακτήρες που υπάρχουν είναι ενδιαφέροντες και ο νεός Dante μοιάζει επιτέλους με πραγματικό χαρακτήρα και όχι με μια action καρικατούρα(σ.σ. badass καρικατούρα, αλλά καρικατούρα). Το Όσκαρ σεναρίου δεν κινδυνεύει άμεσα, αλλά ρε γαμώτο το παλέψαμε λίγο πέρα από τις «ατάκες της μιας μάχης». Ας μη γελιόμαστε όμως, κανείς δεν αγοράζει τα παιχνίδια αυτά για να βλέπει τυπάδες να συνομιλούν για τον καιρό, ενώ σφάζονται την ώρα του τσαγιού…

Περνάμε λοιπόν στον πυρήνα της εμπειρίας με τον βαθυστόχαστο προβληματισμό μας να σείει τα θεμέλια αυτού του review: «πως είναι το σφάξιμο των δαιμόνων;».

Όσοι φαν των παλιότερων παιχνιδιών ήταν έτοιμοι να πέσουν από το παράθυρο, ας επιστρέψουν στις θέσεις τους, γιατί απλά το gameplay τα σπάει. Πέρα από τα συνηθισμένα πιστόλια (Ebony και Ivory) και το πιστό μας σπαθί (Rebellion) , ο Dante μπορεί να κόβει δαιμονικούς (σ.σ. μην το πεις…) πισινούς (σ.σ. ουφ το σωσες…) με τη βοήθεια γρήγορης εναλλαγής ανάμεσα σε 4 επιπρόσθετα δαιμονικά και αγγελικά όπλα. Σαν αποχαιρετήσουν το μάταιο τούτο κόσμο, οι δαίμονες αφήνουν πίσω λαχταριστά orbs απαραίτητα για την αναβάθμιση των όπλων και των κινήσεων του Dante. ΟΚ δεν ξαναγράφεται η ιστορία του gaming, αλλά είναι ένα σύστημα αναβάθμισης δοκιμασμένο και λειτουργικό.  Παρόλο τον ορυγμαγδό επιλογών, το combat παραμένει προσβάσιμο, ακόμα και για άτομα που δεν έχουν παίξει προηγούμενα παιχνίδια της σειράς.   Aυτό είναι και το μεγάλο επίτευγμα του νέου παιχνιδιού.

 Παλιότερα, αν δεν είχες κάνει συμφωνία με τον κλαψιάρη Διάολο(σ.σ. έναντι της λαχταριστής ψυχούλας σου, γιατί από ευρώ δεν έχει ούτε για δείγμα), το να πετύχεις τα combos του παιχνιδιού ήταν μια λίγο πονεμένη – για τα δάχτυλα – ιστορία…

Τώρα το παιχνίδι έχει ένα πιο προσβάσιμο σύστημα μάχης, το οποίο όμως αφήνει αρκετά περιθώρια για πειραματισμούς στους πιο έμπειρους παίχτες. Μόνο ίσως μελανό σημείο είναι η απουσία lock on στα πιστόλια το οποίο συνηθίζεται μεν, αλλά αναγκάζει τον παίχτη πολλές φορές χειροκίνητα να τροποποιεί την κάμερα , διακόπτοντας την ροή των combos (σ.σ. και ναι θα θες να κάνεις combos για να γεμίζει η οθόνη σου με χαρακτηρισμούς brutal, awesome, super badass, extremely gay  – αυτό το βαλα εγώ αλλά θα έπρεπε να υπάρχει για τα μάπα combos – με πολλά θαυμαστικά ). Επίσης, έχω την αίσθηση ότι τα boss fights είναι αρκετά εύκολα σε σχέση με προηγούμενα παιχνίδια της σειράς, αν και αυτό είναι καθαρά υποκειμενικό, και εν τέλει υπάρχουν πολλά επίπεδα δυσκολίας για όλα τα γούστα(σ.σ. γιατί δικαίωμα στο μαζοχισμό έχουν όλοι, και κανείς να μην σας πείσει ποτέ για το αντίθετο). Γενικά το παιχνίδι έχει ένα στιβαρό story mode της τάξης των 8-10 ωρών, με διάσπαρτα challenge modes, και μεγάλο replay value στα ανώτερα επίπεδα δυσκολίας μιας και το σύστημα μάχης είναι υπέροχο. Υπάρχει επίσης κι ένα extra challenge mode εκτός ιστορίας, όπου ο παίχτης αντιμετωπίζει κλιμακούμενης δυσκολίας κύματα εχθρών.

Τεχνικός τομέας… Ο Διάβολος μας κλείνει πονηρά το μάτι… Δεν έχει κλάματα σήμερα…

Όσον αφορά τον τεχνικό τομέα , το παιχνίδι είναι άψογο. Τα περιβάλλοντα είναι λεπτομερή και έχουν ποικιλία. Καλοσχεδιασμένα και τα σαπάκια οι δαίμονες, αν και ίσως χρειαζόταν λίγο μεγαλύτερη ποικιλία εχθρών. Ο ήχος ντύνει όμορφα όλο το πακέτο και σε πορώνει τόσο όσο χρειάζεται, για να σφάξεις και τον επόμενο δαίμονα με την ίδια ένοχη ευχαρίστηση. Και ναι η φωνή του Dante είναι μια χαρά και δε σου ρχεται να ξεριζώσεις τα αυτιά σου όταν μιλάει, το οποίο είναι πάντα θετικό. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στο ότι το frame rate παραμένει διαρκώς σταθερό και οι μάχες έχουν μια αδιάκοπτη ροή (σ.σ. σαν να μιλάει ο Αδώνης όταν πουλάει βιβλία ένα πράγμα, με μια ανάσα).

Άντε τελείωνε, έχουμε να παίξουμε και το παιχνίδι…

 Είναι αλήθεια ότι το νέο Devil May Cry αντιμετωπίστηκε με επιφύλαξη από μεγάλη μερίδα ένθερμων οπαδών της σειράς. Λίγο η αλλαγή στο design του ήρωα, λίγο το πιο γενναιόδωρο scoring και σύστημα μάχης οδήγησαν σε αρκετές και έντονες διαμαρτυρίες(σ.σ. ΟΚ δεν έκαιγαν και τα σουτιέν τους στο Σύνταγμα – και στο κάθε «Σύνταγμα» ανά την υφήλιο – αλλά έθαβαν το παιχνίδι χωρίς να του δώσουν μια ευκαιρία). Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι πρόκειται για ένα άρτιο action παιχνίδι που πήρε στο σχεδιασμό του μερικές γενναίες αποφάσεις, στην προσπάθεια να εξελιχθεί και να μην τελματώσει. Συγχωρήστε με όμως τώρα, γιατί έχω ένα φουλ φορτισμένο χειριστήριο κι ένα Διάβολο έτοιμο να κλάψει, κρίμα να τον αφήσω να περιμένει…

 

Εικόνες

 

March 15, 2013

Tomb Raider

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα παιχνίδι που το έλεγαν Tomb Raider.

Το παιχνίδι είχε πρωταγωνίστρια μία πλούσια πανέμορφη-και-έτσι Βρετανίδα – τη Lara Croft – η οποία την έβρισκε με την αρχαιολογία και τους supernatural μύθους.

Η Lara έλυνε γρίφους, καθάριζε θνητούς και μη εχθρούς, έβρισκε θησαυρούς και ανακάλυπτε δολοπλοκίες.

Ήταν ένα εξαιρετικό franchise παιχνίδι.

Μέχρις ότου αποφάσισαν οι εταιρίες να “σκοτώσουν” το “adventure” μέρος του παιχνιδιού, εκείνο με τους γρίφους δηλαδή το καλύτερο μέρος της σειράς, και να περάσουν σε μία θηλυκή εκδοχή του Nathan Drake του γνωστού ήρωα της σειράς Uncharted.

Το Tomb Raider είναι πλέον ένα παιχνίδι σαν τα υπόλοιπα action και-καλά-adventure με αρκετή δράση, την αίσθηση της αναβάθμισης του χαρακτήρα με πόντους εμπειρίες (σημειώστε το κομμάτι που αναφέρεται ως “αίσθηση” και όχι ως “επίτευγμα”) με ρεαλιστικά γραφικά, ρεαλιστικές κινήσεις, ρεαλιστικές καιρικές συνθήκες, ρεαλιστικά τα πάντα όλα.

Το μόνο που θυμίζει τη σειρά Tomb Raider είναι η Lara η οποία έχει ανασχεδιαστεί (όχι προς το καλύτερο αλλά ως προς το ρεαλιστικότερο), έχει γίνει νεότερη, της έχουν κάνει μέχρι και τα μάτια πράσινα από καστανά.

Άλλο ένα χαρακτηριστικό του παιχνιδιού που θυμίζει τη σειρά είναι πως με το κουμπί (Α) η Lara μπορεί να πηδήξει!

Πέρα από την πλάκα και τον βαρύ σαρκασμό, το παιχνίδι είναι ένα καθαρά action-shooter-survivor game.

Η Lara πρέπει να βρει, τι στο κέρατο συμβαίνει στο νησί στο οποίο έχει ναυαγήσει εκείνη και τα μέλη της αποστολής της, πρέπει να επιζήσει στις αφιλόξενες συνθήκες του νησιού – όπου βρέχει καρέκλες συνέχεια και είναι σκοτάδι και κρύο και τέλος πάντως ό,τι πιο εφιαλτικό μπορεί κάποιος να συναντήσει σε ένα τροπικό άγνωστο νησί – πρέπει να κυνηγήσει ζώα για να επιζήσει – πολύ της μόδας το κυνήγι στα παιχνίδια – να σκοτώσει λύκους, να σκοτώσει εχθρούς ή σώμα με σώμα, ή με όπλα ή σε stealth και να βρει κιβώτια με δυνητικές αναβαθμίσεις για τα όπλα της.

Καθώς προχωρά στη γραμμική πλοκή – καλά μην τρελαθούμε πως μπορεί πίσω από το παιχνίδι να υπάρχουν εναλλακτικά τροπές – η Lara συναντά check point όπου μπορεί να ξεκουραστεί – ας πούμε – και να αναβαθμίσει τις ικανότητές της, ή τα όπλα της ανάλογα με τους πόντους εμπειρίας που κέρδισε.

Την εμπειρία την κερδίζει καθώς καθαρίζει εχθρούς και ζώα και καθώς ψάχνει κιβώτια.

Η ατμόσφαιρα του παιχνιδιού είναι ελαφρά horror, ειδικά στην αρχή που η Lara βλέπει ξεκοιλιασμένα πτώματα καθώς την κυνηγά ένας τύπος που θυμίζει ζόμπι.

Όσον αφορά την ίδια τη Lara, λίγες είναι οι φορές που δεν είναι λουσμένη στο αίμα και στη λάσπη.

Η λίγο creepy ατμόσφαιρα, η διαβολεμένη βροχή, οι λύκοι που σκοτώνονται δύσκολα επιβάλλοντας την άμεσα αναβάθμιση της Lara για να τους “καθαρίζει” ευκολότερα, το μυστήριο που κρύβεται πίσω από το νησί, όλα αυτά κάνουν το παιχνίδι ενδιαφέρον αλλά δεν το κάνουν Tomb Raider.

Πάμε στην “αίσθηση” απόκτησης εμπειρίας.

Το να σκοτώνεις λύκους ή ελάφια ή κότες (ναι μπορείς να σκοτώνεις και κότες) είναι κατανοητό στην απόκτηση εμπειρίας – παίρνεις πόντους.

Το να ψάχνεις γύρω-γύρω κιβώτια για να αναβαθμιστείς δεν λέει τίποτα.

Μεγάλο φάουλ!

Επειδή η Lara είναι Tomb Raider-και-έτσι, μέσα στο παιχνίδι μπορεί να ανακαλύψει και κανά-δυο artifact για να μην πάει ο τίτλος εντελώς χαμένος (και στην τελική στο διάβολο).

Το παιχνίδι στην ουσία είναι shooter, στοχεύεις και σκοτώνεις χωρίς να υπάρχουν στη διάθεσή σου οι ατελείωτες σφαίρες στο όπλο – έχεις ένα πιστόλι όχι δύο – χωρίς να πηδάς από εδώ κι από εκεί για να αποφύγεις τις σφαίρες των εχθρών (με το “ρεαλισμό” των shooter παιχνιδιών), και κρύβεσαι από τους εχθρούς σε stealth mode για να αποφύγεις τις βόμβες μολότοφ – ναι έχει και τέτοια.

Άλλο ένα μεγάλο φάουλ του παιχνιδιού και γενικά των περισσότερων που κυκλοφορούν στην αγορά είναι η κάμερα (η σειρά Tomb Raider έχει ιστορία στον κακό χειρισμό της κάμερας).

Η κάμερα είναι πιο αργή και από την καθυστέρηση.

Μέχρι να γυρίσεις να στοχεύσεις τον κερατένιο λύκο, σου την έχει πέσει.

Μέχρι να ξαναστοχεύσεις τον λύκο που σου την έπεσε, σου την ξαναπέφτει για δεύτερη φορά μέχρι να έρθεις σε μάχη σώμα με σώμα όπου το παιχνίδι σε αναγκάζει να πατάς διαβολεμένα το (Χ) κουμπί μέχρι να κόψεις το λαιμό του καημένου του λυκούλη.

Σε γενικές γραμμές, αν σας αρέσουν τα παιχνίδια shooter τρίτου προσώπου τύπου Gears of War πάρτε το.

Αν αγαπούσατε τα Tomb Raider με τους γρίφους και τις ατελείωτες πίστες στις οποίες έπρεπε να τραβήξετε μοχλούς να τρέξετε με χρονόμετρο για να προλάβετε την πόρτα ανοιχτή και να ταξιδέψετε στα πέρατα της γης θα απογοητευτείτε.

Διότι το Tomb Raider του 2013 δεν είναι ένα παιχνίδι της σειράς, είναι ένας νέος τίτλος με παλιό εξώφυλλο.

 

Εικόνες/Wallpaper

Powered by WordPress