Ώστε το Wii είναι για παιδάκια ε;
Έτσι λέει τουλάχιστον ο «κακός ο κόσμος» που ακόμα δεν μπορεί να συνέλθει από το παράδοξο της επιτυχίας της σχετικά αδύναμης κονσόλας της Nintendo σε σχέση με τις αντίστοιχες της Sony και της Μicrosoft. Κι όμως αν το ψάξεις, το μηχάνημα έχει και πιο «ενήλικο» περιεχόμενο.
Ας πάρουμε για παράδειγμα το House of the Dead : Overkill, ένα τυπικό στατικό παιχνίδι βολών χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις…
Κι όμως, ένας φαν των ταινιών με ζόμπι και του γενικότερου B-μουβάδικου στυλ παρουσίασης και χιούμορ, θα βρει πολλά να λατρέψει σε αυτόν τον τίτλο ο οποίος λειτουργεί σαν σφηνάκι τέτοιου τύπου αισθητικής…
Τα πράγματα ως προς τον τρόπο χειρισμού είναι όσο απλούστερα γίνεται και χαρακτηριστικά της σειράς παιχνιδιών House of the Dead. Ζομπάκια και λοιπά τερατοειδή πετάγονται μπροστά σου από παντού και εσύ απλά σημαδεύεις με το Wii mote και πυροβολείς.
Γεμίζεις το οπλάκι σου πάλι, με σωστό timing, και συνεχίζεις να γεμίζεις καυτό virtual μολύβι τις ορδές των μεταλλαγμένων απέθαντων που σου επιτίθονται συνεχώς.
Αν κάνεις και πολλά συνεχόμενα headshots, ε τότε «έρχεσαι» σε gorergasm…
Έλεγχος της κάμερας δεν υπάρχει και κινείσαι ουσιαστικά πάνω σε «ράγες» πυροβολώντας είτε τους εχθρούς, είτε τα διάσπαρτα μπόνους που υπάρχουν στην οθόνη και περιλαμβάνουν καλύτερα όπλα, πυρομαχικά και ενεργειακά κολατσιά για να επιβιώσεις όταν το πράγμα αρχίσει να σκουραίνει. Ότι κινείται το πυροβολείς, απλά και κλασικά πράγματα…
Σε επίπεδο οπτικοακουστικής παρουσίασης το παιχνίδι δίνει ρέστα, μιας και οι συντελεστές του με πλήρη γνώση των τεχνικών περιορισμών του Wii επέλεξαν ένα στυλ παρουσίασης που θυμίζει κινηματογραφική ταινία δεύτερης διαλογής με εμφανείς «κόκκους» παλιού φιλμ.
Είναι ένα στυλ που ταιριάζει στην όλη αισθητική του παιχνιδιού και δένει υπέροχα με το εντελώς φευγάτο funky soundtrack.
Αν έχετε ακούσει το κομμάτι Shaft καταλαβαίνετε για τι μιλάω…
Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει στο χιούμορ που διακατέχει όλο τον τίτλο και είναι διάσπαρτο στα ξεκαρδιστικά cut scenes που παρεμβάλλονται ανάμεσα στα κομμάτια δράσης, στους στίχους των τραγουδιών που είναι εντελώς φευγάτοι, ακόμα και στην αλληλεπίδραση των χαρακτήρων κατά τη διάρκεια της δράσης.
Σε αυτό το σημείο πρέπει να αναφερθεί το γεγονός ότι το fuck και τα «ξαδερφάκια του» πάνε σύννεφο σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού μέχρι τελικής πτώσεως.
Προσωπικά πάντως βρήκα το χιούμορ του παιχνιδιού πάρα πολύ έξυπνο, σε σχέση με άλλες πιο σοφιστικέ απόπειρες για χιούμορ, σε παλιότερα παιχνίδια, που είχαν παταγωδώς αποτύχει.
Παρά τα θετικά του το παιχνίδι δεν παύει να είναι ένα light gun game, με σχετικά μεγάλη διάρκεια για το είδος αυτό, αλλά συνολικά μικρή για ένα παιχνίδι που θα αγοράσει κάποιος σε φουλ τιμή.
Επίσης όταν τελειώσει το story mode του παιχνιδιού, μια αποτυχημένη απόπειρα με mini-games και η δυνατότητα να προσθέσεις περισσότερα ζόμπι στις ίδιες πίστες δεν είναι αρκετός λόγος για να το επισκεφτεί κανείς ξανά..
Εικόνες
