Playstation 3 « Console Gamez

February 20, 2015

The Godfather

Filed under: Playstation,Playstation Reviews,Reviews,XBOX,XBOX Reviews — Tags: 2006, Action, Adventure, EA, Open World, Playstation 2, Playstation 3, XBOX, XBOX 360 — consolegamez @ 8:58 am

Ξεκινήστε ως συνεργάτης της οικογένειας Corleone και ανεβείτε στην υψηλότερη θέση του οργανωμένου εγκλήματος. Το παιχνίδι ξεκινά με την διαμόρφωση του χαρακτήρα που θα πρωταγωνιστεί και που θεωρείται πως είναι εκείνος που έχει βοηθήσει ενεργά την φαμίλια Corleone για να «διεκπεραιώσει» τις υποθέσεις της με τις άλλες οικογένειες.

Έτσι λοιπόν, διαμορφώνει ο χρήστης κατ’ επιλογή τα χαρακτηριστικά του προσώπου του, προσθέτοντας και τις πιο ακραίες λεπτομέρειες που μπορεί κάποιος να φανταστεί (όπως σημάδια στο πρόσωπο, μέγεθος – πλάτος και μήκος μύτης κ.ο.κ.).

Για να ανέβει ο πρωταγωνιστής στην θέση του Δον πρέπει να εκβιάσει για προστασία όλα τα μαγαζιά των περιοχών της Ν. Υόρκης (Little Italy, New Jersey, Brooklyn και Hell’s Kitchen) και να εξαγοράσει τις υπηρεσίες των οργανωμένων εκβιαστών ώστε να αποκτήσει έλεγχο.

Στην περίπτωση που δεν ενδιαφέρεται ο οργανωτής αυτών το παράνομων δραστηριοτήτων να συνεργαστεί τότε μπορείτε να «ξεκαθαρίσετε» την σχέση σας με βία. Αυτό όμως προϋποθέτει βεντέτα με την αντίστοιχη φαμίλια που πουλάει προστασία και διακινεί τις παράνομες δραστηριότητές της στο εκάστοτε κατάστημα. Ο εβδομαδιαίος μισθός από τα καταστήματα πουλάτε προστασία θα ανεβαίνει και η φαμίλια θα σας επαινεί για την καλή σας συνεργασία ανεβάζοντας την αμοιβή σας και τον βαθμό σας.

Ασφαλώς και στο παιχνίδι συναντάμε τον Marlon Brando στο ρόλο του Vito Corleone τον James Caan ως Sonny, τον Robert Duvall στον ρόλο του Consilieri Tom Hagen. Ασφαλώς στην υπόθεση εμπλέκονται σχεδόν όλοι οι ηθοποιοί που έπαιξαν στο αριστούργημα των F. F. Coppola και του Mario Puzo όπως ο Pete Clemenza, ο Emilio Barzini, ο Fredo Corleone, ο Sollozzo και ο Luca Brasi.

Το gameplay δεν είναι σε καμία περίπτωση μονότονο μιας και ανά πάσα στιγμή θα πρέπει να εκπληρώσετε τις αποστολές σας και συγχρόνως να σας κυνηγούν γκάνγκστερ λόγο βεντέτας, να πρέπει να χρηματίσετε διεφθαρμένους αστυνομικούς για να μην σας ενοχλούν καθώς και «βρώμικα» μέλη του FBI για να σταματήσουν τις εναντίων σας εντάσεις άλλων οικογενειών απέναντί σας.

Πλούσια δράση, πρωτοτυπία στο ανορθόδοξο gameplay (θυμίζει το Grand Theft Auto), εκπληκτικά σχεδιασμένοι οι χαρακτήρες του παιχνιδιού, μιας και δεν έχει δοθεί βάση μόνο στα χαρακτηριστικά του προσώπου τους αλλά και στην αναπαραγωγή των διαλόγων τους από τους γνωστούς ηθοποιούς (εκτός του Marlon Brando) και στην απίθανη κίνηση του σώματός τους.

Όλα αυτά ντύνονται από την υπέροχη και πραγματικά κλασσική μουσική που σηματοδότησε την εποχή του 30 από τον Nino Rota. Αποκτήστε σεβασμό απέναντι στους αντιπάλους σας και στους «πελάτες» σας και γίνετε Don σε μία εποχή και έναν κόσμο που το έγκλημα δεν τιμωρείτε.

Απίθανο gameplay! O Don Vito Corleone «επιστρέφει» από τον τάφο του και μας λεει: “Bonna Serra” και όλοι οι παλιοί ηθοποιοί εμφανίζονται «αγέραστοι» μπροστά στην t.v. σας από την κονσόλα σας.

Πιθανόν ο Al Paccino να μην ήθελε να δωρίσει το πρόσωπό του στο παιχνίδι και ο ηθοποιός που παρουσιάζει τον Michael Corleone δεν πείθει ως ο μεγάλος και μελλοντικός νονός της ταινίας.

Τα γραφικά δεν είναι λεπτομερή και δεν υπάρχουν μεγάλες διαφορές στους περιβάλλοντες χώρους των διαφόρων πόλεων που παρουσιάζονται.

Εικόνες

Comments (0)

January 21, 2015

Assassin’s Creed III: Liberation HD

Filed under: AC,Playstation,Playstation Reviews,Reviews,XBOX,XBOX Reviews — Tags: 2014, Action, Adventure, Assassin's Creed, Open World, Playstation 3, Ubisoft, XBOX 360 — consolegamez @ 11:56 am

Αν το Assassin’s Creed Rogue κοστίζει 55 ευρώ το Assassin’s Creed Liberation πόσο θα έπρεπε να κοστίζει;
40 ευρώ; 30 ευρώ; Όχι αγαπητοί. Το Assassin’s Creed: Liberation HD κοστίζει 5 ευρώ αν το κατεβάσεις από το XBOX Live ή το Playstation Network.

Το παιχνίδι έκανε το ντεμπούτο του το 2012 μαζί με το Assassin’s Creed III για την κονσόλα PSP και επέστρεψε σαφώς βελτιωμένο με τα στάνταρ των γραφικών των μεγάλων κονσολών της MS και της Sony.

Για πρώτη φορά τον πρωταγωνιστικό ρόλο τον αναλαμβάνει μία γυναίκα assassin η οποία δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις ικανότητες των ανδρών συντρόφων της αδελφότητας των assassin.

Η Aveline δεν είναι assassin σαν τον Altair, ή τον Ezio, ή τον Connor.

Μεταμορφώνεται στα μπουντουάρ που ανακαινίζει στη Νέα Ορλεάνη σε περσόνα assassin, ή σε κόρη της πλούσιας οικογένειας που την υιοθέτησε, ή σε σκλάβα σε φυτεία.

Η κάθε περσόνα έχει διαφορετικές ικανότητες και δυνατότητες.

Ως κυρία των τιμών, τραβά λιγότερη προσοχή και δύσκολα ανεβάζει τον δείχτη αναγνωρισιμότητας. Έχει όπλο το ομπρελίνο της, όπου με αυτό πετάει δηλητηριώδη βέλη στους εχθρούς.

Ως σκλάβα με το παραμικρό μπορεί να ανεβάσει τον δείχτη αναγνωρισιμότητας αλλά έχει στη διάθεσή της όλα τα όπλα που αποκτά ως assassin.

Τέλος ως assassin, από προεπιλογή, ο δείχτης αναγνωρισιμότητας είναι ψηλά με συνέπεια να μην μπορεί να μείνει αρκετή ώρα σε ένα σημείο με φρουρούς ή εχθρούς διότι θα εμπλακεί άμεσα σε μάχη.

Η Aveline είναι κρεολή, ζει στη Νέα Ορλεάνη μετά το χαμό της μητέρας της και την υιοθεσία της από μία οικογένεια με περιουσία και ως assassin μέσα από την οικογενειακή επιχείρηση εντοπίζει και εξολοθρεύει Templar.

Οι τοποθεσίες που συναντάμε σε αυτό το Assassin’s Creed είναι μόνο δύο.

Οι βάλτοι της Λουιζιάνα, με επικίνδυνους κροκόδειλους αλλά με πολλές εκπλήξεις και η πόλη της Νέας Ορλεάνης, σε μία εποχή που οι περισσότεροι κάτοικοι μιλούσαν τη γαλλική διάλεκτο.

Εκτός από το να αλλάζει περσόνες, η πρωταγωνίστρια έχει τις ικανότητες των προηγούμενων πρωταγωνιστών της σειράς, μπορεί να σκαρφαλώνει δέντρα, να δολοφονήσει σε stealth mode και τέλος να εκτελέσει μεγάλα άλματα χρησιμοποιώντας τον γάντζο.

Το παιχνίδι έχει μικρή διάρκεια, όμως η πλοκή και ο ιδιαίτερος πρωταγωνιστικός χαρακτήρας το κάνουν ιδιαίτερο.

Εικόνες/PSP Wallpaper

Comments (0)

January 6, 2015

Middle-earth: Shadow of Mordor

Filed under: Playstation,Playstation Reviews,Reviews,XBOX,XBOX Reviews — Tags: 2014, Action, Adventure, LotR, Monolith, Open World, Playstation 3, PlayStation 4, RPG, XBOX 360, XBOX ONE — consolegamez @ 2:17 pm

Το Shadow of Mordor διαδραματίζεται την εποχή μεταξύ των βιβλίων Hobbit και της Συντροφιάς του Δαχτυλιδιού.

Τώρα όλοι έχουμε δει πάνω από 10 φορές την τριλογία και ξέρουμε κατά που πέφτει περίπου εκείνη η εποχή. Το παιχνίδι είναι υβριδικό δράσης, περιπέτειας και ρόλων σε περιβάλλον ανοιχτού κόσμου – open world game.

Η ιστορία πάει ως εξής: ένας ranger – μανουλομάνουλο – ο Talion χρησιμοποιεί τις ικανότητες μίας οντότητας ξωτικού, του Celebrimbor – μην περιμένετε τώρα να αναφέρω ξανά αυτό τον γλωσσοδέτη – για να ολοκληρώσει τις αποστολές του.

Ως ranger χειρίζεται το σπαθί και τα μαχαίρια, ως ξωτικό χρησιμοποιεί τις αισθήσεις των elve με κύριο όπλο το τόξο.

Το παιχνίδι πάει ως εξής: όσο περισσότερους orc captain “καθαρίζετε”, τόσο αυξάνονται οι πόντοι που ξοδεύετε για την αναβάθμιση τον χαρακτήρα. Ας κάποιο orc σας εξοντώσει, αυτό θα προβιβαστεί σε orc captain και την επόμενη φορά που θα το συναντήσετε θα είναι πιο δύσκολο για να το εξολοθρεύσετε.

Τα orc κατατάσσονται σε διάφορες βαθμίδες που εμφανίζονται ως χάρτης μόλις ολοκληρώσετε κάποια αποστολή.

Η τελική βαθμίδα των orc, είναι οι υπαρχηγοί του Sauron και οι πιο δύσκολοι να σκοτώσετε. Επιλέγοντας από την οθόνη κατάταξης των orc τον αρχηγό που θέλετε να κυνηγήσετε στη σκοτεινή Mordor, εμφανίζεται στο χάρτη η τοποθεσία του.

Στη Mordor υπάρχουν και orc που μπορούν να αποκαλύψουν μυστικά των orc captain αφού τους ανακρίνει ο Talion.

Έτσι αποκαλύπτονται τα τρωτά και άτρωτα σημεία του κάθε αρχηγού των orc κάνοντας ποιο εύκολη την εξολόθρευση του.

O Talion και το ξωτικό δεν παίρνουν μόνο πόντους αναβάθμισης όταν εξοντώνουν τους αρχηγούς. Απελευθερώνοντας σκλάβους από orc είναι άλλος ένας τρόπος αναβάθμισης.

Καθώς προχωρά η βασική ιστορία, ενσωματώνονται οι παράπλευρες αποστολές σε αυτή.

Η διαφορά από ό,τι έχουμε δει σε υβριδικό παιχνίδι ρόλων και δράσης είναι πως μερικοί πόντοι αναβάθμισης αποκαλύπτουν νέες σούπερ ικανότητες του χαρακτήρα! Από εκεί που μαζεύεις πόντους για να βάλεις άλλον έναν μαγικό ρούνο στο σπαθί, ή για να αυξήσεις την μπάρα της ζωής του ήρωα, ξάφνου μπορείς να καβαλάς warg – ξέρεις αυτοί οι χαριτωμένοι λύκοι της Mordor.

Το Golum το συναντά αρκετές φορές στη Mordor ο Talion και παρότι μετά από αρκετές ώρες gaming – είναι τεράστιο το παιχνίδι – νομίζετε ότι το μόνο πράγμα που κάνετε είναι να καθαρίζετε Orc, ξάφνου η ιστορία αλλάζει και αποκτά βαθύτερο ενδιαφέρον – που δεν θα αποκαλύψουμε… μουάχαχα.

Ως γνωστό – lol – υπάρχουν διάφορα ήδη orc, τα απλά orc που σκοτώνονται εύκολα, οι Uruk-hai που είναι κομματάκι πιο δύσκολοι, οι αρχηγοί που ανάλογα με τη βαθμίδα που βρίσκονται γίνονται σούπερ δύσκολοι στο σκότωμα και οι bezerker που είναι Uruk-hai σούπερ ανθεκτικοί και δεν νιώθουν πόνο, άρα δύσκολοι κι αυτοί.

Όλα αυτά τα συναντά ο Talion, μαζί με διάφορα άλλα κτήνη της Mordor, παίζει και το One Ring στην ιστορία [όχι δεν λέω άλλα], βλέπεις και κανένα νάνο μέσα σε όλα αυτά, σου την πέφτουν και καλικάντζαροι [δύσκολη πίστα] και γενικά επικρατεί ένας χαμός στη σκοτεινή, σούπερ-αφιλόξενη γη της Μόρντορ.

Τα γραφικά είναι σχετικά καλά, οι κινήσεις του Talion και τα stealth kill που εφαρμόζει θυμίζουν πολύ Assassin’s Creed, σε πιάνει λίγο η ψυχή σου με τη μαυρίλα και τη σκοτεινιά της Mordor, κάποια bug υπάρχουν στις κινήσεις του Talion [δεν ανταποκρίνεται πάντα καλά] όμως το παιχνίδι τα σπάει.

Τα σπάει διότι ενσωματώνει τη δράση με διαφορετικές στρατηγικές, διαφορετικούς τρόπους εξόντωσης, εντυπωσιακές αναβαθμίσεις του ήρωα από εκεί που δεν το περιμένεις και μία ιστορία πολύ ενδιαφέρουσα.

Εκεί που το 2014 έχασε η Ubisoft με τα Assassin’s Creed Rogue και Unity, κέρδισε η Monolith.

Εικόνες

Comments (0)

December 30, 2014

Assassin’s Creed Rogue

Filed under: AC,Playstation,Playstation Reviews,Reviews,XBOX,XBOX Reviews — Tags: 2014, Adventure, Assassin's Creed, Open World, Playstation 3, PlayStation 4, Ubisoft, XBOX 360, XBOX ONE — consolegamez @ 12:45 pm

Το Assassin’s Creed Rogue στην ουσία είναι το 1/4 του Assassin’s Creed Black Flag σε περιεχόμενο στην ίδια τιμή.

Αυτό. Τίποτα παραπάνω, τίποτα παρακάτω.

Στην ουσία είναι μία προσπάθεια της Ubisoft να δείξει ότι δεν έχει γραμμένους εντελώς στα παλαιότερα της τους κατόχους της κονσόλας XBOX 360 και λάτρεις της σειράς AC.

Φορτσάροντας και δίνοντας τον καλύτερό της εαυτό – μόνο στα γραφικά δυστυχώς – με το Assassin’s Creed Unity για τις κονσόλες ΧΒΟΧ ΟΝΕ και PS4, σκέφτηκε “ας δώσω στον πτωχό λαό των παλαιών κονσολών – τους φτωχομπινέδες – μισό παιχνίδι Assassin’s Creed να πάει το παλιάμπελο.”

“Ας τους φτιάξω τάκα-τάκα και ένα διαφορετικό σενάριο για να μην νομίζουν ότι δεν έχουμε ιδέες” σκέφτηκε.

Και κυκλοφόρησε το 2014 το Rogue με πρωταγωνιστή έναν Assassin που στη συνέχεια μέσα από γνωστά και γραφικά σεναριακά κλισέ έγινε Templar στο πλευρό του Heytham Kenway, του πατέρα του Connor που γνωρίσαμε από το AC3.

Θα μου πεις “τρίχες κατσαρές”, θα σου απαντήσω “συμφωνώ απολύτως”.

Η πλοκή του παιχνιδιού, ψιλό-χοντρό-ρυχή. Ο Shay Cormac ήταν Assassin στο πλευρό του Achilles, του μελλοντικού μέντορα του Connor και επειδή έγινε μία στραβή με ένα από τα artifacts που ραίνουν από ‘δω κι από ‘κει με συνέπεια να καταστραφεί μία πόλη, ο Shey αποφάσισε να γίνει Templar. Και εκεί λες ή είναι τίγκα στα κόμπλεξ ο Shay ή στην Ubisoft μας κοροϊδεύουν. Μάλλον το δεύτερο.

Ας πάει στα κομμάτια το σενάριο, το παιχνίδι όμως; Είναι ακριβώς ίδιο με λίγες προσθήκες με το Black Flag.

Δηλαδή, παίρνετε το καραβάκι σας, τραβάτε σε διάφορα μέρη, επιτίθεστε σε καράβια και σε φρούρια και όλα αυτά το χειμώνα, σε μία Καραϊβική και έναν Ατλαντικό με παγόβουνα [ό,τι να ‘ναι].

Σε αυτό το παιχνίδι δεν θα σώζετε σκλάβους, αλλά θα ψάχνετε τους ρουφιάνους που καιροφυλακτούν για να σας σκοτώσουν, θα κατασκευάζετε βόμβες διαφόρων τύπων και θα παίζετε στο μεγαλύτερο ποσοστό του παιχνιδιού που λαμβάνει χώρα στη στεριά σε stealth mode.

Νταξ’ πλάκα έχει με τις βόμβες, μετά από λίγο μόλις αρχίζετε να καταλαμβάνεται περισσότερα φρούρια, συνειδητοποιείτε ότι οι πίστες είναι ίδιες με μικρές παραλλαγές.

Η ιστορία της σειράς που διηγείται πως ένας Assassin επέλεξε την αδελφότητα των Templar έχει πολύ ενδιαφέρον.

Το Assassin’s Creed Rogue όμως έχει καταφέρει να την κάνει αδιάφορη.

Αναλώνεται ο χρήστης στο κυνήγι – αυτό είναι το υποτιθέμενο κίνητρο – Assassins παρά να δίνει βάρος στον χαρακτήρα και τους λόγους της επιλογής του.

Οι τόποι περιήγησης είναι το γνωστό Homestead, η Νέα Υόρκη και λίγο από Παρίσι.

Φυσικά για μία ακόμη φορά θα χρειαστεί να κυνηγήσετε αγριόγατες, λύκους, αλεπούδες, λαγούς, αρκτικές φάλαινες – αυτές με το κέρατο – και διάφορα τέτοια.

Κάθε φορά που καταλαμβάνεται ένα φρούριο και μία αποθήκη με υλικά αυξάνεται την αξία της περιουσίας σας και συνεπώς αυξάνεται το ποσό που μπαίνει κάθε 20 λεπτά στην τράπεζα.

Μέσα σε όλα μαζεύετε κρυστάλλους, παρτιτούρες, διαμάντια, λύνετε κάποιους γρίφους, βρίσκετε θησαυρούς, κομμάτια από ένα θρυλικό σπαθί και χάρτες για κρυμμένους θησαυρούς που αν καταλάβετε ποτέ που βρίσκονται αυτές οι τοποθεσίες να μου τρυπήσετε τη μύτη.

Ξεχάστε τα τιρκουάζ κρυστάλλινα νερά και τις ζούγκλες των νησιών της Καραϊβικής.

Τώρα το τοπίο είναι χιονισμένο και η θάλασσα με παγόβουνα.

Συγκρίνοντας το πρώτο Assassin’s Creed με το Rogue, αποκαλύπτεται η θλιβερή διαπίστωση ότι λείπει η εμπειρία της περιήγησης, της εξερεύνησης.

Πλέον το παιχνίδι επικεντρώνεται στα objectives περισσότερο και λιγότερο στις διασκεδαστικές στιγμές που κάποτε είχαμε καθώς σκαρφάλωνε ο Etzio το Pantheon, ή τον πύργο του Γαλατά, ή το παλάτι των Δόγηδων στη Βενετία.

Περιληπτικά, αν έχετε περίπου 50 ευρώ να πετάξετε, πάρτε το παιχνίδι.

Αν τσιγκουνεύεστε, πολύ καλά κάνετε οπότε κρατήστε τα χρήματά σας για κανένα Shadows of Mordor που τα σπάει.

Εικόνες

Comments (0)

June 19, 2014

Watch Dogs

Filed under: Playstation,Playstation Reviews,Reviews,XBOX,XBOX Reviews — Tags: 2014, Action, Adventure, Open World, Playstation 3, PlayStation 4, Ubisoft, XBOX 360, XBOX ONE — consolegamez @ 9:39 am

Ναι κυρίες και κύριοι, επιτέλους κυκλοφόρησε το παιχνίδι που περιμέναμε εδώ και δύο χρόνια.

Ας ξεκινήσουμε ως εξής: το παιχνίδι είναι ά-ψο-γο!

Ε, εντάξει, έχει τις παθογένειες του, τα bug του, ψιλοθεματάκια με το χειρισμό του πρωταγωνιστή κατά τη διάρκεια καταδίωξης, αλλά αυτές είναι λεπτομέρειες.

Το παιχνίδι είναι άπαικτο, με την καλή έννοια.

Να μαζέψω λίγο τον ενθουσιασμό και να συνεχίσω με την πλοκή που είναι άπαικτη κι αυτή.

Η αποκάλυψη των μαζικών παρακολουθήσεων από την NSA από τον Edward Snowden ενέπνευσε τηλεοπτικές σειρές [Person of Interest] αλλά και παιχνίδια, όπως το Watch Dogs.

Η ιστορία έχει ως εξής, ο Έινταν, ωραίος και σέξι άντρας φυσικά, είναι hacker [με την κακή έννοια]. Χειρίζεται ένα σύστημα, το ctOS, το οποίο είναι εγκατεστημένο στο Chicago και παρακολουθεί όλους τους κατοίκους της πόλης.

Δεν έχει ηθικές αναστολές καθώς χακάρει λογαριασμούς διεισδύοντας κατά παραγγελία στο σύστημα για να αποκαλύψει μυστικά, κώδικες, ή ακόμα και να σκοτώσει.

Μέχρι που σε μία από τις δουλειές το τίμημα ήταν μεγαλύτερο, η ζωή της ανιψιάς του.

Και μπαίνοντας σε σεναριακά κλισέ, το παιχνίδι ξεκινά με τον ωραίο [αχ] Έινταν να ψάχνει να βρει τη σχέση του θανάτου της ανιψιάς του με κάποιον από τους πρώην συνεργάτες του.

Η πλοκή αποκαλύπτεται μέσα από απαγωγές, εκβιασμούς, ανατροπές και πολλή μα πολλή δράση.

Όποιος παίζει Assassin’s Creed θα δει αρκετές ομοιότητες στο gameplay με το Watch Dogs – στο κάτω-κάτω από την ίδια εταιρία σχεδιασμού προέρχονται και τα δύο παιχνίδια.

Οι παρακολουθήσεις, οι καταδιώξεις, ο χάρτης, οι παράπλευρες αποστολές που βοηθούν στην αναβάθμιση του χαρακτήρα είναι τα κοινά σημεία του Watch Dogs με το Assassin’s Creed.

Το Watch Dogs όμως, σε αντίθεση με ό,τι άλλο έχετε παίξει, δεν επαναλαμβάνεται, δεν είναι βαρετό και σε καμία στιγμή δεν είναι κουραστικό.

Θέλεις να παίζεις όλη την ώρα, μέχρι να βρεις τι παίζει, ποιος είναι ποιος και ποια είναι η συνέχεια της ιστορίας.

Το έχουμε ξαναπεί, το άλφα και το ωμέγα, για ένα πολύ καλό παιχνίδι περιπέτειας είναι το καλό σενάριο και εδώ το σενάριο είναι η κινητήρια δύναμη που σε κάνει να κυνηγάς την βασική ιστορία και όχι τις παράπλευρες.

Λοιπόν, ο Ένταν τι μπορεί να κάνει;

Σχεδόν τα πάντα!

Μπορεί να χακάρει σε λογαριασμούς και να κλέψει τα χρήματα από αυτούς, να μπει στο ctOS σύστημα και να χακάρει τους υπολογιστές και τις κάμερες των κατοίκων της πόλης και να δει πόσο ανώμαλος είναι ο καθένας [τελικά είναι πολλοί οι ανώμαλοι στο Chicago].

Μπορεί πουλήσει κλοπιμαία στο ενεχυρονδανειστήριο και να αγοράσει ανταλλακτικά για να κατασκευάσει βόμβες, ή άλλα gadget που προκαλούν συσκότιση κλπ.

Μπορεί να αγοράσει όπλα και σφαίρες, μπορεί να οδηγήσει αυτοκίνητο, νταλίκα, μοτοσυκλέτα, σκάφος θαλάσσης. Μπορεί να τρέξει, να κρυφτεί, να παρακολουθεί μέσω των διαφόρων καμερών ώστε να διεισδύσει εκεί που επιθυμεί. Μπορεί να κολυμπήσει, να ανέβει σκάλες, να βρεθεί σε μάχη σώμα με σώμα.

Μπορεί να χακάρει τα οδικά φανάρια, τα ελικόπτερα, τις μπαριέρες, τις πόρτες των γκαράζ και γενικά ό,τι ηλεκτρονικό υπάρχει στην πόλη.

Ναι, κάνει σχεδόν τα πάντα.

Ταυτόχρονα μπορεί να αναβαθμιστεί καθώς αποκτά περισσότερη εμπειρία, ξέρετε τώρα, τα γνωστά.

Στο Assassin’s Creed όταν ήθελες να παίξεις multiplayer έπρεπε να βάλεις το δεύτερο CD του παιχνιδιού.

Στο multiplayer του Watch Dogs μπορείς να παίξεις ανά πάσα στιγμή δίνοντας την αίσθηση ότι δεν φεύγει ο ήρωας από την πλοκή.

Δηλαδή εκεί που χρησιμοποιείς το κινητό σου για να χρησιμοποιήσεις τον profiler και να χακάρεις λογαριασμούς ανύποπτων πολιτών, σου έρχεται ειδοποίηση με μωβ χρώμα ότι κάποιος προσπαθεί να σου κλέψει τα αρχεία. Αν δεχθείς το challenge, θα μπεις σε multiplayer mode, για να βρεις τον δράστη προτού αποκτήσει το 100% των αρχείων σου.

Πέρα από τη βασική αποστολή, υπάρχουν και παράπλευρες αντίστοιχες αποστολές που εφόσον επιτευχθούν δίνουν πόντους εμπειρίας για μελλοντικές αναβαθμίσεις του χαρακτήρα.

Επίσης στο παιχνίδι, μπορείτε να παίξετε πόκερ και ύποπτα κατώγια, να παίξετε mini arcade, Super Mario τύπου παιχνίδι, να παίξετε με αγώνες ταχύτητας με αυτοκίνητα αμολώντας το nitro στην ευθεία και άλλα πολλά.

Όσον αφορά τα γραφικά τώρα, θυμάστε το trailer του Watch Dogs στην έκθεση E3 δύο χρόνια πριν που μας άφησε κάγκελο;

Ε, καμία σχέση.

Τα γραφικά που μας υποσχέθηκαν σε αυτό το παιχνίδι δεν υπήρξαν ποτέ.

Άλλο αρνητικό, πέρα από τα διάφορα bug είναι η δυσκολία χειρισμού του πρωταγωνιστή παρότι το σύστημα στόχευσης είναι πολύ καλύτερο από το GTA.

Όταν μετακινείτε τον ήρωα από γωνία σε γωνία και από σημείο προφύλαξης σε άλλο για να μην σας εντοπίσουν οι εχθροί, είναι πολλές οι φορές που δεν εμφανίζεται η ένδειξη του “cover” σε σημεία προσβάσιμα – πράγμα ζόρικο ειδικά όταν είσαστε σε περιοχή όπου οι εχθροί είναι πολλοί και προσπαθείτε με stealth mode να τους εξουδετερώσετε.

Επίσης παρότι η χρήση του όπλου sniper είναι πολύ σημαντική στην πορεία, το crosshair δεν βοηθά στο να εντοπιστεί ο μακρινός στόχος συνεπώς στην πρώτη βολή να μην εξουδετερώσετε τον στόχο σας.

Οι παράπλευρες αποστολές μοιάζουν ίδιες, ειδικά εκείνες που κρύβεστε από τον δράστη και τον παρακολουθείτε μέχρι να κάνει έγκλημα, όπου τότε τον κυνηγάτε μέχρι να τον εξουδετερώσετε.

Αλλά όπως είπαμε… λεπτομέρειες είναι όλα αυτά διότι το παιχνίδι σύμφωνα με την Ubisoft είναι η αρχή για μία σειρά από franchise παιχνίδια – ελπίζουμε με τον ίδιο πρωταγωνιστή.

Οι απόδοση των χαρακτήρων είναι εξαιρετική, ενδυναμώνοντας την πλοκή, οι γρίφοι είναι σε μέτριο επίπεδο, δεν χρειάζεται να ψάχνεις σε walkthrough για να τους λύσεις.

Αν σας άρεσε το LA Noire και το Assassin’s Creed τότε πρέπει να είσαι σίγουρος/η ότι θα σε κερδίσει το Watch Dogs.

Εικόνες

Comments (0)

March 16, 2013

Devil May Cry

Filed under: Playstation,Playstation Reviews,Reviews,XBOX,XBOX Reviews — Tags: 2013, Action, Anime, Capcom, Playstation 3, XBOX 360 — Mad Scientist @ 1:26 pm

Βρε καλώστον ασπρομάλλη Dante και πάλι αναμεσά μας ο δαιμονοφάγος… Ε, για μια στιγμή, άσπρη τρίχα ούτε για δείγμα και ένα τσουτσέκι με κοντό μαλλί στη θέση του… Τι θέλει αυτό το γατάκι σε ένα παιχνίδι που θα έπρεπε, σε ένα ιδανικό κόσμο, το κουτί και το δισκάκι να στάζουν τεστοστερόνη; Αυτή είναι η πρώτη εντύπωση από το νέο Devil May Cry. Ξεκινάω μουδιασμένα, άραγε τι έκαναν στον cool τυπά που καθόρισε τη σειρά, και ποιο είναι τελοσπάντων αυτό το pool boy που τον αντικατέστησε;

Μερικές αποστολές μετά και καθώς τα πτώματα δαιμόνων κείτονται στα κοκκαλιάρικα πόδια μου, μπαίνω στο νόημα… Ω ναι, αυτός ΕΙΝΑΙ ο Dante!

Η σειρά Devil May Cry δεν φημιζόταν ποτέ για την ιστορία της. Ο κόσμος δομούνταν γύρω από τον ήρωα και ψήγματα σεναρίου υπήρχαν διασκορπισμένα σε αυτόν, αλλά η αφήγηση(σ.σ. η ποια;) χώλαινε. Το νέο παιχνίδι της σειράς προσπαθεί να πει μια ιστορία, μια ενδιαφέρουσα ιστορία αν μη τι άλλο, και τα καταφέρνει αρκετά καλά. Οι λίγοι χαρακτήρες που υπάρχουν είναι ενδιαφέροντες και ο νεός Dante μοιάζει επιτέλους με πραγματικό χαρακτήρα και όχι με μια action καρικατούρα(σ.σ. badass καρικατούρα, αλλά καρικατούρα). Το Όσκαρ σεναρίου δεν κινδυνεύει άμεσα, αλλά ρε γαμώτο το παλέψαμε λίγο πέρα από τις «ατάκες της μιας μάχης». Ας μη γελιόμαστε όμως, κανείς δεν αγοράζει τα παιχνίδια αυτά για να βλέπει τυπάδες να συνομιλούν για τον καιρό, ενώ σφάζονται την ώρα του τσαγιού…

Περνάμε λοιπόν στον πυρήνα της εμπειρίας με τον βαθυστόχαστο προβληματισμό μας να σείει τα θεμέλια αυτού του review: «πως είναι το σφάξιμο των δαιμόνων;».

Όσοι φαν των παλιότερων παιχνιδιών ήταν έτοιμοι να πέσουν από το παράθυρο, ας επιστρέψουν στις θέσεις τους, γιατί απλά το gameplay τα σπάει. Πέρα από τα συνηθισμένα πιστόλια (Ebony και Ivory) και το πιστό μας σπαθί (Rebellion) , ο Dante μπορεί να κόβει δαιμονικούς (σ.σ. μην το πεις…) πισινούς (σ.σ. ουφ το σωσες…) με τη βοήθεια γρήγορης εναλλαγής ανάμεσα σε 4 επιπρόσθετα δαιμονικά και αγγελικά όπλα. Σαν αποχαιρετήσουν το μάταιο τούτο κόσμο, οι δαίμονες αφήνουν πίσω λαχταριστά orbs απαραίτητα για την αναβάθμιση των όπλων και των κινήσεων του Dante. ΟΚ δεν ξαναγράφεται η ιστορία του gaming, αλλά είναι ένα σύστημα αναβάθμισης δοκιμασμένο και λειτουργικό. Παρόλο τον ορυγμαγδό επιλογών, το combat παραμένει προσβάσιμο, ακόμα και για άτομα που δεν έχουν παίξει προηγούμενα παιχνίδια της σειράς. Aυτό είναι και το μεγάλο επίτευγμα του νέου παιχνιδιού.

Παλιότερα, αν δεν είχες κάνει συμφωνία με τον κλαψιάρη Διάολο(σ.σ. έναντι της λαχταριστής ψυχούλας σου, γιατί από ευρώ δεν έχει ούτε για δείγμα), το να πετύχεις τα combos του παιχνιδιού ήταν μια λίγο πονεμένη – για τα δάχτυλα – ιστορία…

Τώρα το παιχνίδι έχει ένα πιο προσβάσιμο σύστημα μάχης, το οποίο όμως αφήνει αρκετά περιθώρια για πειραματισμούς στους πιο έμπειρους παίχτες. Μόνο ίσως μελανό σημείο είναι η απουσία lock on στα πιστόλια το οποίο συνηθίζεται μεν, αλλά αναγκάζει τον παίχτη πολλές φορές χειροκίνητα να τροποποιεί την κάμερα , διακόπτοντας την ροή των combos (σ.σ. και ναι θα θες να κάνεις combos για να γεμίζει η οθόνη σου με χαρακτηρισμούς brutal, awesome, super badass, extremely gay – αυτό το βαλα εγώ αλλά θα έπρεπε να υπάρχει για τα μάπα combos – με πολλά θαυμαστικά ). Επίσης, έχω την αίσθηση ότι τα boss fights είναι αρκετά εύκολα σε σχέση με προηγούμενα παιχνίδια της σειράς, αν και αυτό είναι καθαρά υποκειμενικό, και εν τέλει υπάρχουν πολλά επίπεδα δυσκολίας για όλα τα γούστα(σ.σ. γιατί δικαίωμα στο μαζοχισμό έχουν όλοι, και κανείς να μην σας πείσει ποτέ για το αντίθετο). Γενικά το παιχνίδι έχει ένα στιβαρό story mode της τάξης των 8-10 ωρών, με διάσπαρτα challenge modes, και μεγάλο replay value στα ανώτερα επίπεδα δυσκολίας μιας και το σύστημα μάχης είναι υπέροχο. Υπάρχει επίσης κι ένα extra challenge mode εκτός ιστορίας, όπου ο παίχτης αντιμετωπίζει κλιμακούμενης δυσκολίας κύματα εχθρών.

Τεχνικός τομέας… Ο Διάβολος μας κλείνει πονηρά το μάτι… Δεν έχει κλάματα σήμερα…

Όσον αφορά τον τεχνικό τομέα , το παιχνίδι είναι άψογο. Τα περιβάλλοντα είναι λεπτομερή και έχουν ποικιλία. Καλοσχεδιασμένα και τα σαπάκια οι δαίμονες, αν και ίσως χρειαζόταν λίγο μεγαλύτερη ποικιλία εχθρών. Ο ήχος ντύνει όμορφα όλο το πακέτο και σε πορώνει τόσο όσο χρειάζεται, για να σφάξεις και τον επόμενο δαίμονα με την ίδια ένοχη ευχαρίστηση. Και ναι η φωνή του Dante είναι μια χαρά και δε σου ρχεται να ξεριζώσεις τα αυτιά σου όταν μιλάει, το οποίο είναι πάντα θετικό. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στο ότι το frame rate παραμένει διαρκώς σταθερό και οι μάχες έχουν μια αδιάκοπτη ροή (σ.σ. σαν να μιλάει ο Αδώνης όταν πουλάει βιβλία ένα πράγμα, με μια ανάσα).

Άντε τελείωνε, έχουμε να παίξουμε και το παιχνίδι…

Είναι αλήθεια ότι το νέο Devil May Cry αντιμετωπίστηκε με επιφύλαξη από μεγάλη μερίδα ένθερμων οπαδών της σειράς. Λίγο η αλλαγή στο design του ήρωα, λίγο το πιο γενναιόδωρο scoring και σύστημα μάχης οδήγησαν σε αρκετές και έντονες διαμαρτυρίες(σ.σ. ΟΚ δεν έκαιγαν και τα σουτιέν τους στο Σύνταγμα – και στο κάθε «Σύνταγμα» ανά την υφήλιο – αλλά έθαβαν το παιχνίδι χωρίς να του δώσουν μια ευκαιρία). Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι πρόκειται για ένα άρτιο action παιχνίδι που πήρε στο σχεδιασμό του μερικές γενναίες αποφάσεις, στην προσπάθεια να εξελιχθεί και να μην τελματώσει. Συγχωρήστε με όμως τώρα, γιατί έχω ένα φουλ φορτισμένο χειριστήριο κι ένα Διάβολο έτοιμο να κλάψει, κρίμα να τον αφήσω να περιμένει…

Εικόνες

Comments (0)

March 15, 2013

Tomb Raider

Filed under: Playstation,Playstation Reviews,Reviews,XBOX,XBOX Reviews — Tags: 2013, Action, Adventure, Eidos, Horror, Playstation 3, Shooter, Square Enix, Tomb Raider, XBOX 360 — consolegamez @ 2:19 pm

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα παιχνίδι που το έλεγαν Tomb Raider.

Το παιχνίδι είχε πρωταγωνίστρια μία πλούσια πανέμορφη-και-έτσι Βρετανίδα – τη Lara Croft – η οποία την έβρισκε με την αρχαιολογία και τους supernatural μύθους.

Η Lara έλυνε γρίφους, καθάριζε θνητούς και μη εχθρούς, έβρισκε θησαυρούς και ανακάλυπτε δολοπλοκίες.

Ήταν ένα εξαιρετικό franchise παιχνίδι.

Μέχρις ότου αποφάσισαν οι εταιρίες να “σκοτώσουν” το “adventure” μέρος του παιχνιδιού, εκείνο με τους γρίφους δηλαδή το καλύτερο μέρος της σειράς, και να περάσουν σε μία θηλυκή εκδοχή του Nathan Drake του γνωστού ήρωα της σειράς Uncharted.

Το Tomb Raider είναι πλέον ένα παιχνίδι σαν τα υπόλοιπα action και-καλά-adventure με αρκετή δράση, την αίσθηση της αναβάθμισης του χαρακτήρα με πόντους εμπειρίες (σημειώστε το κομμάτι που αναφέρεται ως “αίσθηση” και όχι ως “επίτευγμα”) με ρεαλιστικά γραφικά, ρεαλιστικές κινήσεις, ρεαλιστικές καιρικές συνθήκες, ρεαλιστικά τα πάντα όλα.

Το μόνο που θυμίζει τη σειρά Tomb Raider είναι η Lara η οποία έχει ανασχεδιαστεί (όχι προς το καλύτερο αλλά ως προς το ρεαλιστικότερο), έχει γίνει νεότερη, της έχουν κάνει μέχρι και τα μάτια πράσινα από καστανά.

Άλλο ένα χαρακτηριστικό του παιχνιδιού που θυμίζει τη σειρά είναι πως με το κουμπί (Α) η Lara μπορεί να πηδήξει!

Πέρα από την πλάκα και τον βαρύ σαρκασμό, το παιχνίδι είναι ένα καθαρά action-shooter-survivor game.

Η Lara πρέπει να βρει, τι στο κέρατο συμβαίνει στο νησί στο οποίο έχει ναυαγήσει εκείνη και τα μέλη της αποστολής της, πρέπει να επιζήσει στις αφιλόξενες συνθήκες του νησιού – όπου βρέχει καρέκλες συνέχεια και είναι σκοτάδι και κρύο και τέλος πάντως ό,τι πιο εφιαλτικό μπορεί κάποιος να συναντήσει σε ένα τροπικό άγνωστο νησί – πρέπει να κυνηγήσει ζώα για να επιζήσει – πολύ της μόδας το κυνήγι στα παιχνίδια – να σκοτώσει λύκους, να σκοτώσει εχθρούς ή σώμα με σώμα, ή με όπλα ή σε stealth και να βρει κιβώτια με δυνητικές αναβαθμίσεις για τα όπλα της.

Καθώς προχωρά στη γραμμική πλοκή – καλά μην τρελαθούμε πως μπορεί πίσω από το παιχνίδι να υπάρχουν εναλλακτικά τροπές – η Lara συναντά check point όπου μπορεί να ξεκουραστεί – ας πούμε – και να αναβαθμίσει τις ικανότητές της, ή τα όπλα της ανάλογα με τους πόντους εμπειρίας που κέρδισε.

Την εμπειρία την κερδίζει καθώς καθαρίζει εχθρούς και ζώα και καθώς ψάχνει κιβώτια.

Η ατμόσφαιρα του παιχνιδιού είναι ελαφρά horror, ειδικά στην αρχή που η Lara βλέπει ξεκοιλιασμένα πτώματα καθώς την κυνηγά ένας τύπος που θυμίζει ζόμπι.

Όσον αφορά την ίδια τη Lara, λίγες είναι οι φορές που δεν είναι λουσμένη στο αίμα και στη λάσπη.

Η λίγο creepy ατμόσφαιρα, η διαβολεμένη βροχή, οι λύκοι που σκοτώνονται δύσκολα επιβάλλοντας την άμεσα αναβάθμιση της Lara για να τους “καθαρίζει” ευκολότερα, το μυστήριο που κρύβεται πίσω από το νησί, όλα αυτά κάνουν το παιχνίδι ενδιαφέρον αλλά δεν το κάνουν Tomb Raider.

Πάμε στην “αίσθηση” απόκτησης εμπειρίας.

Το να σκοτώνεις λύκους ή ελάφια ή κότες (ναι μπορείς να σκοτώνεις και κότες) είναι κατανοητό στην απόκτηση εμπειρίας – παίρνεις πόντους.

Το να ψάχνεις γύρω-γύρω κιβώτια για να αναβαθμιστείς δεν λέει τίποτα.

Μεγάλο φάουλ!

Επειδή η Lara είναι Tomb Raider-και-έτσι, μέσα στο παιχνίδι μπορεί να ανακαλύψει και κανά-δυο artifact για να μην πάει ο τίτλος εντελώς χαμένος (και στην τελική στο διάβολο).

Το παιχνίδι στην ουσία είναι shooter, στοχεύεις και σκοτώνεις χωρίς να υπάρχουν στη διάθεσή σου οι ατελείωτες σφαίρες στο όπλο – έχεις ένα πιστόλι όχι δύο – χωρίς να πηδάς από εδώ κι από εκεί για να αποφύγεις τις σφαίρες των εχθρών (με το “ρεαλισμό” των shooter παιχνιδιών), και κρύβεσαι από τους εχθρούς σε stealth mode για να αποφύγεις τις βόμβες μολότοφ – ναι έχει και τέτοια.

Άλλο ένα μεγάλο φάουλ του παιχνιδιού και γενικά των περισσότερων που κυκλοφορούν στην αγορά είναι η κάμερα (η σειρά Tomb Raider έχει ιστορία στον κακό χειρισμό της κάμερας).

Η κάμερα είναι πιο αργή και από την καθυστέρηση.

Μέχρι να γυρίσεις να στοχεύσεις τον κερατένιο λύκο, σου την έχει πέσει.

Μέχρι να ξαναστοχεύσεις τον λύκο που σου την έπεσε, σου την ξαναπέφτει για δεύτερη φορά μέχρι να έρθεις σε μάχη σώμα με σώμα όπου το παιχνίδι σε αναγκάζει να πατάς διαβολεμένα το (Χ) κουμπί μέχρι να κόψεις το λαιμό του καημένου του λυκούλη.

Σε γενικές γραμμές, αν σας αρέσουν τα παιχνίδια shooter τρίτου προσώπου τύπου Gears of War πάρτε το.

Αν αγαπούσατε τα Tomb Raider με τους γρίφους και τις ατελείωτες πίστες στις οποίες έπρεπε να τραβήξετε μοχλούς να τρέξετε με χρονόμετρο για να προλάβετε την πόρτα ανοιχτή και να ταξιδέψετε στα πέρατα της γης θα απογοητευτείτε.

Διότι το Tomb Raider του 2013 δεν είναι ένα παιχνίδι της σειράς, είναι ένας νέος τίτλος με παλιό εξώφυλλο.

Εικόνες/Wallpaper

Comments (0)

November 15, 2012

Fifa 13

Filed under: Playstation,Playstation Reviews,Reviews,XBOX,XBOX Reviews — Tags: 2012, EA, Electronic Arts (EA), Playstation 3, Sports, Sports game, XBOX 360 — Mad Scientist @ 8:09 am

Φοράω το σορτσάκι μου, τη φανέλα με το αγαπημένο μου νούμερο και δένω σφιχτά τα κορδόνια στα ποδοσφαιρικά μου παπούτσια. Είναι Φθινόπωρο και πάλι… Σαν γνωστός αθλητής του καναπέ, με μεγάλη καριέρα στο παλμαρέ μου, σπριντάρω για το κοντινότερο μαγαζί με videogames. Aγοράζω το Fifa13, αλήθεια τι μπορεί να πάει στραβά; Επίσημες άδειες για αναρίθμητα πρωταθλήματα , ένα ανασχεδιασμένο interface και άπειρα online modes. Μετά βάζω το δισκάκι στο PS3…

Σίγουρα ο “Θεός του ποδοσφαίρου” έχει ευλογήσει το παιχνίδι αυτό, ή μήπως όχι;

Το ανασχεδιασμένο μενού δεν είναι κάτι ιδιαίτερο αλλά κάνει τη δουλειά του. Η ουσία όμως, όπως σε κάθε ποδοσφαιράκι, είναι το “πως παίζει το παιχνίδι (gameplay)”. Όλα τα περιτυλίγματα του κόσμου δεν μπορούν να σώσουν ένα παιχνίδι αυτού του τύπου, αν δεν παίζει “όπως πρέπει”. Μετά από αρκετά ματς αφήνω το χειριστήριο κάτω…

Καλοί άνθρωποι είμαστε μωρέ, ας δούμε τα θετικά…

H αναπαράσταση της κίνησης των παιχτών(animation) είναι όπως πάντα μοναδική, τίποτα δεν προσεγγίζει το πραγματικό ποδόσφαιρο περισσότερο. Το κανονικά σουτ είναι αισθητά βελτιωμένα ως αποτελεσματικότητα ενώ – επιτέλους- έχει επέλθει μια ισορροπία στην κατάχρηση του R1 (σ.σ. μέχρι και το παιδί για τα νερά έβαζε γκολ με φάλτσο έξω από τη μεγάλη περιοχή σε παλιότερα παιχνίδια της σειράς). Οι πάσες δουλεύουν πολύ σωστά και υπάρχει και μία μικρή αισθητική αναβάθμιση στο παιχνίδι, με τα γραφικά στα γνωστά καλά επίπεδα. Σε επίπεδο ήχου η ατμόσφαιρα στο γήπεδο αναπαρίσταται άψογα, με τις ιαχές των οπαδών να δονούν την ατμόσφαιρα. Ο σχολιασμός ικανοποιητικός, αλλά το κεντρικό δίδυμο έχει αρχίσει να κουράζει μετά από τόσα χρόνια. Όλα καλά λοιπόν; Λυπάμαι, την πατήσαμε…

Ποιος ¨σκότωσε” το gameplay; Γρήγορα φωνάξτε το CSI…

Το πραγματικό “έγκλημα” στο φετινό FIFA είναι ο ρυθμός του παιχνιδιού… H κατασκευάστρια εταιρεία (ΕΑ) επέλεξε να ισχυροποιήσει σε μεγάλο βαθμό το επιθετικό παιχνίδι, δίνοντας απίστευτη ελαστικότητα στις κινήσεις και ντρίμπλες των επιθετικών παιχτών (σ.σ. ντριμπλάρει ως και ο Τοτσέ και όλοι ξέρουμε πόσο “το έχει”…) . Επίσης, έχει υιοθετηθεί η στρατηγική των αδιάκοπων τρεξιμάτων από παίχτες (όλων των θέσεων) για να δεχτούν πάσα. Θεωρητικά αυτά είναι όλα θετικά όταν επιτίθεσαι, έτσι;

Τι γίνεται όμως όταν αμύνεσαι;

Θα μιλήσω με βάση την προσωπική μου εμπειρία με το παιχνίδι. Οι αμυντικοί μου πολλές φορές χόρευαν ζεϊμπέκικο μετά από μία αποτυχημένη προβολή για να “γιορτάσουν” το γκολ που ερχόταν, μιας και έχαναν τη θέση τους στο χορτάρι εντελώς μετά από μια αποτυχημένη προβολή… Σε πάρα πολλές περιπτώσεις, μετά από στημένη φάση στη μία περιοχή και μακρινό διώξιμο από την άμυνα, έβγαινε αντεπίθεση τριών εναντίον ενός (!) στην άλλη άκρη του γηπέδου και ο κακομοίρης ο αμυντικός έβγαζε λευκή σημαία για να παραδοθεί (σ.σ. αααχχχ… που είναι ένα Καλάσνικοφ όπως στο Call of Duty για να “αμυνθείς” όπως πρέπει…). Κάποια στιγμή είδα και τον τερματοφύλακα με μυστρί και τούβλα να χτίζει το τέρμα, μπας και γλιτώσει κανένα γκολ… Ουσιαστικά ο χειρισμός ανταποκρίνεται ικανοποιητικά, αλλά το παιχνίδι δεν παρέχει στο χρήστη τα απαραίτητα “όπλα” ώστε να αμυνθεί αποτελεσματικά και εκεί βρίσκεται το μεγάλο πρόβλημα του φετινού FIFA.

Το παιχνίδι έχει φοβερό πρόβλημα στο ρυθμό/ταχύτητα , κάτι που δε θα διορθωθεί με μελλοντικό patch, γιατί η εταιρεία έχει συνειδητά επιλέξει να αυξήσει την ταχύτητα.

Η αφύσικα αυξημένη ταχύτητα του παιχνιδιού έχει ως αποτέλεσμα, στο online κομμάτι του τίτλου, που ενδιαφέρει και τους περισσότερους, πολλοί παίχτες να παίρνουν τις γρήγορες ομάδες (και ειδικά τη Ρεάλ Μαδρίτης που κάθε παίχτης της είναι Μπολτ και Xαλκ μαζί) και να εκμεταλλεύονται την κατάσταση. Αυτό πάντα συνέβαινε στο παρελθόν, αλλά πλέον η κατάσταση έχει ξεφύγει. Οι νίκες είναι πλέον περισσότερο αποτέλεσμα “πόσων σούπερμαν έχεις στην ομάδα” και πολύ λιγότερο καθαρής ικανότητας του χρήστη.

Πολλές επιλογές δεν σημαίνουν πάντα καλύτερο παιχνίδι…

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το FIFA13 παρέχει πληθώρα επιλογών. Στα online modes παίζει χωρίς αντίπαλο, υπάρχει μια διαρκής ενημέρωση του παιχνιδιού για την πορεία των πραγματικών ομάδων στα πραγματικά πρωταθλήματα καθώς και για την φόρμα των παιχτών(σ.σ. το πόσο αυτό επηρεάζει το gameplay δεν είναι βέβαιο και χρειάζεται χρόνος για να αξιολογηθεί). Το offline κομμάτι είναι επίσης λίγο βελτιωμένο με ελαφρά καλύτερο -αλλά και πάλι υπερβολικά μεγάλης διάρκειας- loading. Υπάρχει επίσης ένα λίφτινγκ στο γνωστό Ultimate team mode, στο οποίο φτιάχνεις ομάδα με εικονικές κάρτες στατιστικών/παίχτες και στο οποίο η ΕΑ φαίνεται να έχει επενδύσει σημαντικά(σ.σ.αναρωτιέμαι ειλικρινά πόσοι ασχολούνται με αυτό). Η επιλογή για τη χρήση kinect voice για τις αλλαγές παιχτών και τακτικών είναι πρωτότυπη, αλλά πόσοι έχουν αλήθεια το περιφερειακό της Microsoft; Αντίθετα, η χρήση PS3 Move που υποστηρίζεται είναι απλά περιττή και ευτυχώς προαιρετική. Tέλος, ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει στα διάφορα training challenges που είναι διαθέσιμα και ανέλπιστα διασκεδαστικά.

Καιρός για σύνοψη και επιστροφή στον αγώνα…

Συνειδητά επέλεξα να μη συγκρίνω το FIFA13 με τον άμεσο ανταγωνιστή του(σ.σ. σε λίγο καιρό θα αναρτηθεί και το review του PES2013, οπότε ακονίστε τα όπλα σας λεβέντες), μιας και αυτή είναι μια κοντρίτσα περισσότερο για το χαβαλέ. Στα ποδοσφαιράκια , μιας και βγαίνουν κάθε χρόνο, σημαντικό είναι να δεις αν βελτιώνονται σε σχέση με την προηγούμενη έκδοσή τους, ώστε να δικαιολογείται ή όχι η αγορά της τωρινής έκδοσής. Το FIFA13 παρέχει πολλές επιλογές τόσο online όσο και offline, κάτι πάντα θετικό για μια μακροχρόνια gaming επένδυση. Το περιτύλιγμα είναι πολύ καλό, αλλά εκεί που υπήρχε ένα σημαντικό πλεονέκτημα με τον ανταγωνισμό, στο “πως παίζει το παιχνίδι”, αυτό έχει ψαλιδιστεί σημαντικά. Δεν μπορώ με βεβαιότητα να πω αν “ο βασιλιάς είναι γυμνός”, γιατί απλά δεν ξέρω πλέον ποιος είναι ο “βασιλιάς”…

Εικόνες

Comments (1)

November 4, 2012

Assassin’s Creed III

Filed under: AC,Playstation,Playstation Reviews,Reviews,XBOX,XBOX Reviews — Tags: 2012, AC XBOX, Action, Adventure, Assassin's Creed, Open World, Playstation, Playstation 3, Ubisoft, XBOX 360 — consolegamez @ 12:21 am

Το τρίτο μέρος και ο 5ος τίτλος της σειράς Assassin’s Creed ξεπέρασε κάθε προσδοκία.

Το Assassin’s Creed III είναι απλά ο καλύτερος τίτλος της σειράς.

Η ουσία του παιχνιδιού, είναι μία κινηματογραφική διαδραστική ιστορία γεμάτο αποκαλύψεις, ανατροπές και περιηγήσεις σε εποχές και τόπους που έμειναν στην ιστορία.

Η τρίτη συνέχεια παρέχει σε μεγάλο βάθος ένα εκπληκτικό σενάριο, συνεχίζοντας από εκεί που μας άφησε η Ubisoft στο Assassin’s Creed Revelations και νέα πρόσωπα, ιστορικά γεγονότα του εμφύλιου πολέμου στην αποικιοκρατούμενη Αμερική.

Συνδυάζει το κλίμα της εποχής, τις φυλετικές διακρίσεις, τις ωμές μάχες σώμα με σώμα, τις μαζικές ναυμαχίες, την περιήγηση στα Αμερικάνικα καταπράσινα βουνά, τις διαφορετικές εποχές του έτους με τις αντίστοιχες καιρικές συνθήκες και έναν ήρωα από δύο κόσμους.

Ο Connor, μισός Βρετανός και μισός Ινδιάνος Mohawk, δεν έχει την πίστη στο τάγμα όπως ο Altair, ούτε τη γοητεία και την ευγενική καταγωγή του Ezio.

Τραχύς, σκληρός μεγαλωμένος με τις ηθικές αρχές των Mohawk, ο Connor θα βρεθεί ανάμεσα στους δύο κόσμους, ο ένας που εδραιώνεται και ο άλλος που καταστρέφεται.

Πέρα από τις βασικές αποστολές που αφορούν την πλοκή και τα cinematic που εντρυφούν σε βάθος στους χαρακτήρες του παιχνιδιού και την πληθώρα παράπλευρων αποστολών σε αυτό τον τίτλο η μηχανή μάχης έχει αλλαχθεί ριζικά.

Πλέον ο ήρωας μπορεί να αποκρούσει με ευκολία τις επιθέσεις των εχθρών, να αντεπιτεθεί άμεσα, να χρησιμοποιήσει το πιστόλι – που είναι αργό στο γέμισμα αλλά ιδανικό για μακρινές αποστάσεις – το τόξο του, σπαθί που μπορεί να αγοράσει από κάποιο κατάστημα και το Τόμαχοκ.

Οι κινήσεις του Connor έχουν λιγότερη φινέτσα από εκείνες του Ezio, όμως μπορεί με ευκολία να αποφύγει ένα αντικείμενο στο δρόμο του, να πηδήξει εύκολα φράχτες και κατά την καταδίωξη να περάσει μέσα από οικήματα ώστε να μπορέσει να χαθεί από τα μάτια των εχθρών.

Ο ήρωας μπορεί να παρακολουθήσει συζητήσεις, να μείνει απαρατήρητος ανάμεσα σε δύο πεζούς, καθήμενος, ή στεκόμενος δίπλα σε δύο άλλα πρόσωπα.

Τα χρήματα δεν είναι και ιδιαίτερα απαραίτητα.

Εκεί που ο Ezio έπρεπε να ξοδέψει αλλά και να βγάλει πολλά χρήματα για να αναβαθμίσει τον εαυτό του και να αυξήσει την ισχύ των Assassin στην περιοχή, ο Connor εναρμονισμένος με τις ηθικές των Mahowk δεν έχει τόσο ανάγκη από αυτό το μέσο συναλλαγής.

Τα χρήματα εξυπηρετούν αποκλειστικά την αναβάθμιση του αρχηγείου του Achilles – του μέντορα του Connor – με αγορά υλικών, τους χρηματισμούς σε τυπογραφία και ρουφιάνους για να κατέβει ο δείκτης αναγνωρισιμότητας και την αγορά μικρής γκάμας όπλων αλλά και παγίδων για δίποδα και τετράποδα.

Ο Connor μπορεί να βγάλει χρήματα κυνηγώντας ζώα στο δάσος, πουλώντας τα σε πλανόδιους ή στην αγορά της κάθε πόλης.

Η Βοστόνη, η Νέα Υόρκη αναπαριστώνται λεπτομερώς στο ύφος της εποχής.

Σε αυτό τον τίτλο η αρχιτεκτονική των πόλεων έχει λιγότερη σημασία, από την περιήγηση στο δάσος.

Ο Connor σε αντίθεση με τους προγόνους του, μπορεί να ανέβει σε δέντρα να πηδήξει από κλαδί σε κλαδί με εντυπωσιακά ομαλές κινήσεις.

Τα δέντρα, όπως και οι θάμνοι, μπορούν να κρύψουν τον ήρωα από τους εχθρούς καθώς μπορεί από αυτά να εκτελέσει air-attack με τις κρυμμένες λεπίδες στα μανίκια του.

Το παιχνίδι είναι τεράστιο τόσο σε δυνατότητες περιήγησης, εξερεύνησης και αποστολών όσο και σε διάρκεια gameplay.

Η ιστορία κυλά αργά για λόγους που αποκαλύπτονται στη συνέχεια.

Η αλληλεπίδραση με τον γύρω κόσμο γίνεται σε πολλαπλά επίπεδα.

Ο Connor μπορεί από το να χαϊδέψει αδέσποτα, μέχρι να παίξει ντάμα σε κάποιο μπαρ, να κουβεντιάσει με κόσμο ώστε να χαθεί στο πλήθος, να βοηθήσει αγρότες και άλλα πολλά.

Όπως και στους προηγούμενους τίτλους έτσι κι εδώ ο ήρωας μπορεί να απελευθερώσει από τους Βρετανούς φρούρια, να δώσει εντολή στους Assassin να επιτεθούν εκεί που επιθυμεί, να αναλάβει αποστολές κούριερ καθώς και να αναζητήσει τις χαμένες σελίδες του Αλμανάκ.

Θα συναντήσει προσωπικότητες της εποχής όπως τον George Washington, τον Benjamin Franklin, τον Thomas Jefferson, τον Charles Lee και άλλους, θα βρεθεί καπετάνιος σε δικό του ιστιοφόρο και θα το οδηγήσει σε επικές ναυμαχίες και θα βρεθεί αντιμέτωπος με τους Templar αμφιβάλλοντας για το κατά πόσο θα πρέπει να αντιμετωπίζονται ως εχθροί ή ως σύμμαχοι.

Το τέλος του παιχνιδιού όπως πάντα είναι αποκαλυπτικό υπαινίσσοντας την συναρπαστική συνέχεια της σειράς σε νέο τίτλο.

Εικόνες/Wallpaper

Comments (1)

November 3, 2012

Assassin’s Creed Revelations

Filed under: AC,Playstation,Playstation Reviews,Reviews,XBOX,XBOX Reviews — Tags: 2011, Action, Adventure, Assassin's Creed, Open World, Playstation, Playstation 3, Strategy, Ubisoft, XBOX 360 — consolegamez @ 1:43 pm

Ο Desmont Miles, ο απόγονος του Altair και του Ezio, μετά τη δολοφονία της Suzan, βρίσκεται σε κώμα και συνδεδεμένος με το Animus.

Στον εικονικό χώρο του Animus, ο Desmont γνωρίζεται με το Υποκείμενο 16 [Subject 16] ο οποίος τον βοηθά να μπει στις μνήμες του πλέον μεσόκοπου Ezio.

Ο Ezio ακολουθώντας τα βήματα του προγόνου του Altair φτάνει στο Masiaf. Από εκεί ταξιδεύει στην μαγευτική διαπολιτισμική Κωνσταντινούπολη σε μία αναζήτηση πέντε αντικειμένων που ξεκλειδώσουν τις μνήμες του Altair αλλά και την βιβλιοθήκη του προγόνου του στο Masiaf.

Το παιχνίδι μας περιηγεί στα σοκάκια της αγοράς της Πόλης, στο Τοπ Καπί, στην Αγιά Σοφιά, στα τζαμιά, στον φάρο της Κωνσταντινούπολης, στο Βόσπορο και μας μεταφέρει στην ατμόσφαιρα μίας εποχής όπου οι Templar είναι οι Βυζαντινοί.

Οι εχθροί χωρίζονται σε Βυζαντινούς – Templar και σε Οθωμανούς Γενίτσαρους.

Οι πρώτοι έχουν την ίδια συμπεριφορά με τους παλιούς γνωστούς εχθρούς.

Οι δεύτεροι μπορεί να έχουν ρόλο συνεργατικό, ειδικά όταν συμβαίνει να βρίσκονται σε μάχη με Templar.

Όμως αν τους συναντήσει ο Ezio ως εχθρούς, καλύτερα να το βάλει στα πόδια.

Όπως και στην προηγούμενη έκδοση του παιχνιδιού, έτσι και σε αυτή ο Ezio μπορεί να στρατολογήσει νέα μέλη τα οποία καταλαμβάνουν κάποιο κτίριο για αρχηγείο.

Πέρα από τις αποστολές που μπορεί ο Ezio να στείλει τους νεοσύλλεκτους στην Ευρώπη, Αφρική και Ασία, μπορεί να τους χρησιμοποιήσει βοηθητικά σε μάχες και επισκέπτοντάς τους στα αρχηγεία να αναλάβει μαζί τους standalone αποστολές.

Στο Revelations η χρήση και κατασκευή βομβών είναι απαραίτητη.

Ο Ezio έχει μία μεγάλη γκάμα από υλικά στη διάθεσή του για να κατασκευάσει βόμβες καπνού που θα τον βοηθήσει να ξεφύγει από τους εχθρούς του, από βόμβες αντιπερισπασμού, βόμβες με δηλητήριο και βόμβες απόλυτα φονικές.

Όπως στο Brotherhood, έτσι και στο Revelations ο Ezio έχει τη δυνατότητα να επεκτείνει την δύναμη της αδελφότητας, σκοτώνοντας τον λοχαγό του αρχηγείου των Templar και να καταλάβει το κτίριο.

Ανακαινίζοντας τα καταστήματα της περιοχής, αυξάνεται το επίπεδο που ο Ezio γίνεται διαβόητος.

Για να κατεβάσει το επίπεδο όπως και στις προηγούμενες εκδόσεις, θα χρειαστεί να χρηματίσει κάποιον για να διαδώσει καλά λόγια ή να δολοφονήσει κάποιον αγγελιοφόρο του εχθρού.

Στην περίπτωση που το “notoriety level” αυξηθεί πολύ, τότε ένα από τα αρχηγεία βρίσκονται υπό επίθεση από τους Templar.

Για να γίνει ανακατάληψη, το παιχνίδι αλλάζει ύφος και αποκτά χαρακτήρα παιχνιδιών στρατηγικής.

Σε αυτό το σημείο το παιχνίδι υποβαθμίζεται καθώς το ύφος είναι καθαρά action-adventure και η προσθήκη μίας strategy φτωχής πλατφόρμας είναι άτοπη και παράταιρη.

Οι μνήμες του Altair, στις οποίες ο χρήστης χειρίζεται τον ήρωα, είναι άκρως αποκαλυπτικές για την πλοκή της σειράς.

Το τέλος όπως σε κάθε Assassin’s Creed είναι αποκαλυπτικό – ίσως όχι τόσο όσο στο δεύτερο μέρος της σειράς.

Στο τέλος του παιχνιδιού, ο χρήστης έχει τη δυνατότητα να παίξει διάφορες πίστες με gamepley 1ου προσώπου μέσα στον εικονικό τόπο του Animus, ξεκλειδώνοντας στολές.

Όπως και στο προηγούμενο παιχνίδι, το Revelations προσφέρει τη δυνατότητα multiplay.

Σε γενικές γραμμές το παιχνίδι είναι εξαιρετικό.

Καλοσχεδιασμένο, με εκπληκτική ατμόσφαιρα της εποχής και της Πόλης, με όμορφους χαρακτήρες, εξαιρετικά ηχητικά εφέ [ακούς που και που και Ελληνικά] και εκπληκτικές απεικονίσεις των ιστορικών κτιρίων.

Το σύστημα μάχης είναι σαφώς βελτιωμένο, οι κινήσεις του Ezio απόλυτα ρεαλιστικές με μερικές χρήσιμες προσθήκες.

Τα μειονεκτήματά του είναι πρόχειρα ενθέματα, όπως αυτό του strategy gameplay τα οποία μπορείτε και να τα αγνοήσετε εφόσον είναι προαιρετικά.

Το παιχνίδι προσφέρει πολλές ώρες gameplay, ειδικά αν αναλάβετε και τις παράπλευρες αποστολές πέρα από την βασική πλοκή η οποία αποκαλύπτει και το σημαντικότερο πρόσωπο στη ζωή του Ezio.